Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Living a normal life becomes difficult - Bill lovestory<3 » oo1 - The first meeting
Living a normal life becomes difficult - Bill lovestory<3
oo1 - The first meeting
Hoofdstuk 1- De eerste ontmoeting
Mijn vinger sloeg weer een verkeerde noot aan en ik vloekte binnensmonds. Het ging vandaag echt niet zoals ik wilde. ‘Liss, je moet nu echt stoppen. Het podium moet nog schoongemaakt en verbouwd worden. Overigens die piano van jou versjouwen gaat ook niet zo simpel’ ze vertelden me altijd hetzelfde. Met diezelfde klemtoon in dezelfde zin. Als ze eens wisten hoeveel die fucking piano voor mij betekende, praatten ze wel anders.
Het enige houvast in mijn leven was die piano.
Mijn piano en de muziek die op mijn iPod stond.
‘Ja mam’ antwoordde ik automatisch, maar ik bleef toch nog even doorgaan. Een paar mensen van de crew begonnen al met vegen, gelukkig maakten hun er niet zo’n probleem van.
Shit. Weer een verkeerde noot.
Ik stond boos op en liep meteen weg. Vandaag leek alles wel te mislukken. Het enige waar ik naar uit kon kijken was het concert van vanavond. Maar ergens voelde iets verkeerd, alsof er iets zou gaan gebeuren. Mijn ouders bezitten een grote concerthal en vanavond zou er weer een concert zijn. Ik ging naar bijna alle concerten, ik mocht ze toch gratis bijwonen en negen van de tien keer was het weer een geweldige avond.
Ik besloot om nog even een snelle douche te nemen voor ik terug zou keren naar de concerthal. Op zich was het wel handig dat we boven de hal woonde. Natuurlijk was alles geluidsdicht zodat als ik eerder wilde slapen, ik geen last had van het geluid. Ik pakte een paar van mijn favoriete kleren en liep naar de douche. Terwijl ik mezelf bekeek in de spiegel vroeg ik me af of ik vandaag simpele make-up op zo doen of toch iets zwaarder. Ik koos voor het laatste. Nadat ik me had uitgekleed en de douche eindelijk warm was ging ik eronder staan. Het water kletterde tegen mijn rug aan en ik voelde me gelijk ontspannen. Wat kon het fijn zijn om een douche te nemen, het leek mijn gedachtes leeg te maken en rustig op een rijtje te kunnen zetten.
Nadat ik klaar was met afdrogen, aankleden, mijn haar föhnen en make-up opdoen ging ik rustig aan naar de keuken om snel nog wat te eten. Daarna poetste ik mijn tanden en liep weer terug naar de concerthal. Ze waren klaar met de voorbereidingen en het viel me op dat er nog niemand was om te repeteren. Ik liep door de hal en hoorde mijn voetstappen weergalmen met elke stap die ik zette. Het was een fijn geluid op de één of andere manier. Eindelijk was ik bij het podium aangekomen en ik klom er met heel veel moeite op - daarna ging ik rustig zitten. Ik staarde door de concerthal, naar de stoelen waar over een paar uur allemaal mensen zouden komen te zitten. Naar de rest, de staanplaatsen, het balkon waar ook mensen konden zitten. Ik vond het zo knap dat mensen voor zo’n grote menigte konden staan, het moest zo’n kick geven. Maar alleen aan het idee dat allemaal mensen hetzelfde willen zijn als jij, de pers die de hele tijd om je heen hangt - en dat je geen privé leven meer hebt zou ik niet uit kunnen staan. Ik wil gewoon rustig uit mijn bed kunnen stappen, een bad hair day hebben en zonder make-up de straat op kunnen zonder meteen gefotografeerd te worden.
Ik hoorde ineens stemmen achter me, waarschijnlijk de band die vandaag zou komen optreden. Ik wist nooit welke band, zanger of zangeres het zou worden - op een gegeven moment wil je een beetje verrassing erin houden. Ik stond op en op datzelfde moment kwamen de bandleden om de hoek lopen - ik herkende ze meteen. Bill, Tom, Gustav en Georg. Natuurlijk had ik ze nooit verwacht in deze concerthal te zien, maar ik hield mijn gezicht strak. Ik voelde me op de één of andere manier ongemakkelijk bij beroemde mensen, waarschijnlijk mijn minderwaardigheidscomplex dat naar boven kwam. Ze gaven me een verbaasde blik en ik lachte de beste lach die ik kon lachen. ‘Hey. Ehm. Succes vanavond’ mompelde ik en ik passeerde ze zo rustig als ik kon. Eigenlijk wilde ik altijd zo snel mogelijk weg wanneer ik oog in oog stond met een band. En zeker met deze, ik vond hun muziek geweldig. Vanavond zou ik het eindelijk live horen. ‘Wil je niet kijken bij onze repetities?’ I draaide me verschrikt om en keek in de ogen van Bill.
Of ik wilde kijken.
Het duurde even een paar seconden voor ik weer helder na kon denken. ‘Vinden jullie dat niet erg?’ vraag ik ongemakkelijk. Ze kijken me raar aan.
Shit. Ik heb weer eens iets verkeerds gezegd.
Ik voelde mezelf zenuwachtig worden. Het liefst zou ik nu door de grond heen zakken. ‘Nee, natuurlijk vinden we het niet erg’ Tom keek me met een scheve glimlach aan en op de één of andere manier voelde ik me meteen iets rustiger. ‘Graag dan zelfs’ zei ik en ik glimlachte ook. Ik liep terug en Gustav stak zijn hand uit ‘Gustav Schäfer’ zei hij en ik lachte lichtjes, alsof ik dat nog niet wist ‘Alyssa Gayle’. Nadat ik allemaal hun hand had geschud en ze zich voorgesteld hadden - terwijl ik zei dat het niet hoefde, deden ze het toch. Ik pakte een stoel en ging voor het podium zitten kijken hoe ze repeteerde. Het was geweldig goed en ik voelde mijn hart een slag overslaan van de muziek. Ik kon mezelf zoveel vinden in hun muziek, elke toon die ze aansloegen leek wel mijn hart te raken.
Na een paar discussies tussendoor waren ze klaar met repeteren en ik stond op en klapte uitbundig. ‘Dat was echt geweldig’ zei ik ademloos en ze lachten allemaal een beetje. Tom trok me weer het podium op en ik merkte dat ik me niet meer zo gestrest voelde. ‘Hoe lang blijven jullie hier eigenlijk?’ ‘We verblijven hier erg lang, een paar maanden - we nemen hier een korte break. We hebben allemaal even geen zin om zoveel te reizen en besloten om gewoon hier een paar optredens te geven’ mijn ogen werden groot.
Een paar maanden? Waren ze serieus? Hier, in onze concerthal - verbleven ze hier? Dus ze blijven hier een paar maanden slapen? Ik kon het niet bevatten. ‘Liss?’ mijn vaders zware stem weergalmde - hij was onderweg hierheen. Ik keek paniekerig om me heen, als hij me zou zien met de jongens zou ze gek worden. ‘Het was leuk met jullie kennis gemaakt te hebben, ik ben hier niet geweest’ mompelde ik en Bill gaf me een verwarde blik.
Hij zou me zó voor schut zetten.
Ik draaide me net om, om weg te lopen ‘Alyssa Gayle! Wat heeft dit te betekenen?!’ ik zuchtte en draaide me weer terug om - zijn blik stond dodelijk. Ik voelde me machteloos, van mijn vader winnen was zo goed als onmogelijk. ‘Pap, niet hier’ zei ik met een ijzige blik in mijn ogen. Dat stond hem niet aan, ik kon het zien. ‘Sinds wanneer heb jij wat te zeggen! Ik ben je helemaal zat!’ hij liep naar me toe en pakte ruw mijn arm vast. Ik voelde tranen in mijn ogen springen, ik knipperde ze snel weg. Ik probeerde me los te trekken, maar tevergeefs. Hij kneep alleen maar harder in mijn arm. ‘Hoer! Natuurlijk, als er andere jongens bij zijn moet je me tegenwerken! Denk eens na met dat kuthoofd van je! Ze zien toch niks in je!’ ik slikte. Hij had daar een punt.
Niemand zag wat in mij.
De pijn in mijn arm leek op den duur minder te worden, alsof alles wegebde, mijn gevoel. De zelfverzekerdheid die ik even had gevoeld. Alles. Het enige wat ik voelde waren de tranen die prikte in mijn ogen. Langzaam overstroomden de tranen in mijn ogen terwijl hij me wegtrok. Ik hoorde hem nog iets zeggen dat ik een zielig hoopje vuil was - maar het drong niet erg tot me door. Ik durfde niet naar de bandleden te kijken, het liefst zou ik nu van de aardbodem verdwijnen en nooit meer terug komen. Hij gooide me het huis in tegen een muur. Mijn moeder was al thuis, maar deed niks. Ze was eten aan het koken - alsof ik honger had. Ik had al een broodje door mijn keel gepropt, hoewel dat er zo waarschijnlijk wel weer uit zou komen. Tot mijn verbazing liep mijn vader door naar de woonkamer, hij deed niks meer. ‘Ik wil niet dat je die jongens ook nog maar één keer spreekt. Ze verblijven hier een paar maanden en je valt ze alleen maar lastig’, ik knikte - en stond op om naar de badkamer te gaan. Ze konden veel zeggen, maar ik zou wel naar het concert gaan. Al moest ik alles uit de kast halen.
Nadat ik mijn make-up had bijgewerkt liep ik naar mijn kamer en liet me neervallen op het bed. Het voelde zo goed om rustig in mijn bed te kunnen liggen. Mijn moeder liep mijn kamer in en ging op een stoel zitten. ‘.. Gaat het?’ vroeg ze verluisterend en ik knikte. Natuurlijk, dat kwam ze altijd vragen nadat mijn vader me had geslagen, alhoewel hij me deze keer niet eens echt had geslagen. Mijn arm deed wel verdomd pijn. Iets er tegen doen durfde ze niet. Hoewel ik niet de enige was die klappen kreeg, wisten we beiden dat mijn vader het vooral op mij had gemunt.
Ik was een ongelukje geweest. Ik hoorde niet eens te bestaan.‘Ik ga wel naar het concert - ik wil daarna nog even oefenen..’ ze knikte, natuurlijk knikte ze. Ik kon alles maken bij haar als hij me geslagen had. Alleen dan had ze medelijden. ‘Dat is goed, ik zorg wel dat ze de piano weer voor je neer zetten’ mijn moeder stond weer op en liep weg. ‘Kom je ook eten?’ vroeg ze poeslief toen ze in de deuropening bleef hangen. ‘Nee, ik heb geen honger’ ik snapte niet dat ze dat nog niet wist onderhand. Zodra mijn vader me ook maar iets deed leek mijn honger weg te varen. Terwijl ik mijn iPod aanzette en naast me neer legde, ging ze ging eindelijk weg. Ook al stond het geluid redelijk hard, ik hoorde de tijd nog steeds verder tikken op de klok.
Reacties:
verder