FanFic.nl

Hole in my heart. [SA]

Hole in my heart. [SA]

Zenuwachtig staat hij naast me op en neer te wippen. Hij stuurt af en toe een ongeduldige blik mijn richting uit en kijkt vervolgens naar het eind van het gangpad. Ik leg mijn hand geruststellend op zijn schouder en knijp er even in. “Geen zorgen, ze komt dadelijk.”� Fluister ik, stil genoeg zodat enkel hij het kan horen en om de bibber in mijn stem niet te hard te laten opvallen. Hij legt zijn hand op mijn hand en boort zijn reebruine ogen in de mijne. “Ik ben zo blij dat je erbij bent.”� Ik trek een scheve glimlach: “Waarom zou ik er niet zijn? Ik wil dit voor geen geld missen!”� Hij geeft me nog snel een knuffel, voor de eerste tonen doorheen de ruimte galmen. Hij laat me abrupt los, staart me vragend aan en ik knik dat alles nog juist zit. Hij draait zich vliegensvlug om en staart haar met waterige ogen aan. Ook bij mij staan de tranen al in mijn ogen, maar om een andere reden dan die van hem. Er razen honderden gevoelens doorheen mijn borst, bij iedere stap die ze dichterbij komt. Bij iedere stap voel ik hoe ik hem iets meer kwijt raak. Ik slik de krop in mijn keel weg en probeer een lach op mijn gezicht te toveren. Dit is zijn dag, die mag ik niet verpesten. Niets of niemand gaat deze dag verpesten. Wanneer ze dan eindelijk voor hem staat, gooit ze nog snel een glimlach naar me toe, voor ze zijn hand vastgrijpt en zich naar hem toedraait. Hoewel de afstand tussen hem en mij minder dan vijf meter bedraagt, het lijkt alsof we kilometers van elkaar verwijderd zijn.

Ik staar afwezig voor me uit, terwijl de priester zijn zegje voert. De woorden dringen maar half tot me door. Of net te veel tot me door? “Is er iemand die bezwaar heeft tegen deze verbintenis?”� De woorden echoën in mijn hoofd. Bezwaar, iemand? Ja, ik. Heel erg veel bezwaar. Maar dat kan ik niet zeggen. Sterker nog, dat mí g ik niet zeggen. Wanneer ik dat doe, prik ik zijn droom stuk. En niet alleen dat. Hij zou me voor eeuwig verafschuwen. Elke keer als hij me zou zien, zou hij me afkeurend aanstaren. Hij zou misschien zelfs nooit meer met me willen praten. Me nooit meer willen zien. Ik hou wijselijk mijn mond en dring de opkomende tranen terug. De ringen worden uitgewisseld, de beloftes worden afgelegd. Tot de dood hun scheidt. Maar hoe zit dat met mij? Hoe zit het met mijn gevoelens? Hoe moet ik in godsnaam ooit gelukkig worden, als hij nooit de mijne kan en zal zijn? Het volk verlaat rustig de kerk. Hij op kop, met zijn kersverse vrouw. Een steek gaat doorheen mijn borstkas wanneer ik daaraan denk. Te verstomd om nog maar één beweging te kunnen maken, blijf ik eenzaam achter in het gebouw. Het voelt alsof er een grote leegte over me heen valt. Ik ben hem voor eeuwig kwijt. Hij zal dat nooit zo ervaren, maar voor mij is dat feit overduidelijk. Nooit zal ik hem kunnen vertellen hoe de vork nou echt aan de steel zit. Nooit zal hij weten hoe ik over hem denk, wat ik voor hem voel.

Vanaf vandaag zou ik voor altijd in leugens moeten leven. Valse blijdschap. Zonder enige hoop. Of me dat zal lukken? Ik heb er geen enkel idee van. Maar we moeten verder met het leven, er is geen ontkomen aan. Hoewel ik het leven helemaal anders in gedachten had, ik moet het hem gunnen. En dat doe ik ook. Ik gun hem al het geluk van de wereld, ook al doe ik mezelf daar slechts pijn mee. Het enige belangrijke is dat hij gelukkig is, ook al is dat met iemand anders dan mij. Warme tranen glijden langzaam over mijn wangen naar beneden. Ik wrijf ze weg met de rug van mijn hand, adem diep in en stap vervolgens de kerk uit. Dit is zijn dag en niets of niemand gaat deze verpesten, zelfs ik niet.


Ik ben Tom Kaulitz.
28 jaar.
Single, maar dolverliefd op de persoon die ik nooit zal kunnen krijgen.
Bill Kaulitz.

Reacties: