FanFic.nl

Story of a broken hearted girl [10-shot]

Part 4: Nicest thing

I wish you’d change your mind. I wish you’d come back. I wish you’d love me … enough.

De volgende morgen moest ik weer naar school. Ik zag er een beetje tegenop. Gisteren had ik me nog afgevraagd hoe ik de schooldag zou kunnen overleven zonder een traan te laten zien. Maar sinds ik dat berichtje van je had gekregen, zag ik er iets minder tegen op. Misschien zou het me wel lukken, misschien kon ik voor die zeven lesuren wel ergens de kracht vinden. Ergens diep binnenin me. Die kracht moest er wel zijn, ik moest hem alleen zien te vinden.
Normaal fiets ik naar school met mijn mp3 in mijn oren, maar vandaag had ik de fysieke kracht nog niet om te fietsen. Ik had gewoon echt geen zin. Daarbij liet ik mijn mp3 ook bewust thuis. Het was moeilijk om naar muziek te luisteren. Er waren zoveel liedjes die me aan je deden denken, die me aan de verkeerde dingen deden denken. Ik had in de laatste twee dagen wel een paar liedjes gevonden waar ik naar luisteren kon zonder tranen in mijn ogen te krijgen. Dit waren dan ofwel liedjes waar ik totaal geen verband met jou in vond of liedjes die helemaal beschreven wat ik voelde. Vreemd dat ik me eigenlijk bij die laatste groep sterk kon houden, maar die liedjes troostten. De songteksten vertelden mijn verhaal op een manier zoals ik het nu zelf nog niet kon doen. Wanneer ik dan meezong met deze liedjes, kon ik op een andere manier dan toch vertellen wat er in me omging.
Ik slaagde erin om de dag door te komen zonder een traantje te laten, zonder mijn kracht te verliezen. Natuurlijk zag Hanne wel dat ik nog leed, maar ik vertelde er verder tegen niemand anders iets over.
Natuurlijk was ik stiller dan anders. Ik voelde me ook slechter, een heel pak slechter. De leegte was er nog steeds, het gemis was niet verminderd en ik kon me nog steeds niet echt goed concentreren op iets anders dan jou.
In onze agenda stond een grote kalender voor het hele jaar. Ik had bij elke maand een hartje om de twaalfde getekend. Nu schrapte ik elke twaalfde door, ik wou geen hartjes meer zien. Ook al mijn notities stonden vol met hartjes, Hanne had je naam op zoveel papieren van zoveel vakken geschreven… Elke keer dat ik jouw naam zag, elke keer dat er weer een hartje tevoorschijn kwam, ging er een steek door mijn hart. Die kleine symbooltjes deden me alleen maar meer denken aan het feit dat we niet meer samen waren, dat ik niet meer van je mocht houden zoals ik eigenlijk wel deed. Mijn liefde voor jou moest veranderen, het moest vriendschap worden. Dat wist ik best, maar het was makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik moest wennen aan de gedachte dat ik je niet meer als mijn lief kon beschouwen, dat ik je als mijn vriend moest gaan zien. Ik wou het niet, ik wou me ertegen verzetten. Ik wou jou. Maar ik wist dat het niet kon. Ik zou me niet kunnen blijven verzetten, dan zou ik mezelf alleen maar meer kapot maken. Hoe sneller ik je als een vriend kon beschouwen, hoe sneller we weer konden afspreken en hoe sneller ik je weer in mijn leven kon binnen laten, als vriend dan. Want ik had je nodig in mijn leven en ik moest maar leren blij zijn met je vriendschap, ik moest maar leren aanvaarden dat je me niet meer kon geven.

“Mijn ouders zijn dit weekend niet thuis,”� stuurde je in een berichtje op een donderdagmiddag. Ik zat van het herfstzonnetje te genieten op de speelplaats samen met mijn vriendinnen. Wat bedoelde je hiermee? Was het een stiekeme hint dat ik naar jou thuis zou mogen komen, zou ik misschien mogen blijven slapen? Ik wist niet echt wat je bedoelde, maar speelde een beetje met het idee in mijn hoofd.
Uiteindelijk was het dus toch je intentie geweest dat we samen bij jou thuis naar een filmpje konden kijken. Ook je broer was niet thuis, dus hadden we het hele huis voor ons alleen.
Ik was nog nooit eerder bij je thuis geweest, maar voor alles is er een eerste keer. Ik was nieuwsgierig naar je huis, naar je kamer, maar het belangrijkste was dat ik me op mijn gemak voelde bij jou thuis. Het was er gezellig en je hond was dan wel tien kilo te zwaar, hij bleef een lieverdje.
We lagen lekker dicht tegen elkaar in de zetel terwijl we twee films achter elkaar keken. Ik lag in je armen, je streelde de huid van mijn buik onder mijn T-shirt, drukte af en toe een kusje op mijn haar. Ik genoot er zo van om hier gewoon met jou te liggen, gewoon bij elkaar zijn. Het maakte mij helemaal niet uit wat we samen deden, als we maar iets samen deden.
Tegen twaalf uur kreeg ik een berichtje van mij mama, om hoe laat zou ik thuis zijn?
‘Om hoe laat moet ik naar huis?’ vroeg ik.
‘Van mij moet je niet naar huis.’
Ik lachte. ‘Ik wil ook niet naar huis.’
‘Blijf dan.’
Ik wachtte even, dacht na. Zouden mijn ouders het goed vinden? Zouden jouw ouders het goed vinden?
‘En je ouders?’
‘Die zijn er nu toch niet,’ lachte hij.
‘Ik zal het vragen,’ lachte ik terug.
Benieuwd wachtten we beiden op antwoord, dat net iets langer weg bleef. Natuurlijk moest het eerst besproken worden, maar ik hoopte dat het zou mogen. Het is niet dat ik iets verwachtte van deze nacht, maar het leek me gewoon zalig om in jouw armen in slaap te vallen en om morgenvroeg naast jou wakker te worden. Zo zou mijn dag alleszins al goed beginnen.
‘Het mag,’ lachte ik blij wanneer ik een berichtje terug kreeg.
Je lachte mee.
We keken nog even verder de film af, maar gingen dan eindelijk tegen half twee, maar naar boven. Ik kreeg een T-shirt van jou om in te slapen. Een blauwe T-shirt met de Italiaanse vlag op. Hoe fijn ik het ook vond om een T-shirt van je aan te hebben, het belandde al snel naast het bed.
Die nacht gingen we iets verder dan zomaar kussen. Ik was een klein beetje onzeker, maar je hielp me. Je zorgde ervoor dat ik me helemaal op mijn gemak voelde en zoals ik had gedacht werd ik de volgende morgen in je armen wakker. Mijn dag kon niet beter beginnen.

’s Avonds keerde ik met tegenzin terug naar mijn kamer. Op school moest ik wel praten, op school werd ik gedwongen om mijn gedachten een beetje meer te verzetten, maar hier thuis konden mijn gedachten de vrije loop.
Terwijl ik leerde, werd het buiten donkerder. Ik kon door mijn raam het park zien. Daar ging je altijd lopen met Geoffrey en op een dag kwam je even langs na het lopen. Het was fijn om je toen plots zo onverwacht te zien.
Maar wanneer ik nu door mijn raam naar het park keek, kon ik jullie niet zien lopen. Ik hoopte het wel, maar er liepen geen twee vertrouwde gedaantes voorbij. Ik zuchtte. Ergens bleef ik hopen dat je je zou bedenken. Dat je me zou beginnen missen en dat je besefte dat je een grote fout gemaakt. Ik hoopte dat je plots voor mijn deur zou staan en zou zeggen dat je me toch nog graag zag, dat je het gewoon even vergeten was. Ik hoopte het zo hard, ik wenste het meerdere keren per dag. Was dat fout? Was het fout om dat te hopen?
Sorry dan, maar het was het enige dat me nog een beetje recht hield. Het enige dat ervoor zorgde dat ik niet ter plekke neerviel en wenste dat ik dood zou gaan omdat ik dan geen pijn meer zou voelen, omdat ik je dan niet meer zou moeten missen. Het was die valse hoop die me recht hield, het waren die dromen die nooit werkelijkheid zouden worden, die ervoor zorgden dat ik elke dag opnieuw uit mijn bed kwam.
Ik wist dat mijn wensen alleen maar wensen zouden blijven. Je kwam niet terug, ik wist het wel, maar het echt toegeven deed meer pijn.
Je komt niet terug…ik weet het wel.

Reacties: