Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Fallen myself » 29. De bekentenis
Fallen myself
29. De bekentenis
Tom pov: Ik kom de kamer binnen en zie Rebecca al in bed liggen. Snel ga ik naast haar liggen. Ze nestelt zich in mijn armen. Niet veel later hoor ik dat ze zwaarder begint te ademen. Ik geef een kus op haar haar en niet veel later val ik ook in slaap.
De volgende ochtend ben ik eerder wakker dan Rebecca. Zo stil mogelijk ga ik uit bed en loop naar de badkamer. Ik neurie zachtjes onder de douche. Ik ben bijna klaar als ik Rebecca “Georg flikker op” hoor schreeuwen. Ik loop de kamer in en zie Georg Rebecca kietelen. “Listing mijn kamer uit.” Als het niet snel genoeg gaat, pak ik hem bij zijn arm en gooi hem mijn kamer uit. Ik ga naast Rebecca liggen en geef haar een kus. Die wordt hartstochtelijk beantwoord. Ze draait zich bovenop mij. Twee seconde later staat ze naast het bed en loopt de badkamer in. Ik hoor de douche aangaan. Ergens voel ik mijn lichaam nu naar haar verlangen. Wil ik nu het liefst de badkamer inlopen en zo bij haar in de douche stappen. Alleen zou ik haar heel erg kwetsen. Zij is alles wat ik nodig heb, om met beide benen op de aarde te blijven. Ik hoor de douche uitgaan. Ik besef dat mijn shirt nog steeds in de badkamer ligt. Ik wacht een gepaste tijd om aan te kleden en klop op de deur. “Rebecca, kan ik mijn shirt pakken.” “Ja, wacht even dan haal ik de deur van het slot.” Ik hoor het slot opengaan. Eigenlijk was ik van plan gewoon mijn shirt te pakken en dan weer naar buiten te gaan. Maar mijn hormonen willen anders. Ik zie Rebecca in de spiegel en draai me om. Mijn shirt valt op de grond. Ze doet moeite om een giechel te smoren. Mijn ogen glijden over haar lichaam. Haar in ondergoed zien, helpt heus niet om mijn verlangens te onderdrukken. “En dat moois houd jij iedere keer maar voor jezelf” mompel ik. Ik zie de blosjes op haar wangen verschijnen. Ik loop rustig op haar af en sluit mijn arm achter haar rug. Mijn lippen zoeken de hare. Mijn hand streelt zacht de achterkant van haar bh. Per ongeluk strijkt mijn hand langs het slotje. Ik voel haar tegen me aan verstijven. Ik kijk diep in haar ogen en zie daar pijn. Ze wil dit niet, waarom zegt ze dan niks. Ik leg mijn hoofd tegen het hare en sla mijn armen strak om haar heen. “Wat is er?” fluister ik zacht. Ik krijg geen antwoord. Ze is vastbesloten me niks te vertellen. Of het nog voor zich te houden. Dan geheel onverwacht begint ze te huilen. Als ik haar niet had vastgehad dan zou ze gevallen zijn. Ze draait zich uit mijn armen en trekt haar jurk uit de spullen achter haar. In een simpele beweging trekt ze die aan. Ze pakt mijn hand en trekt me mee naar het bed. Daar laat ze zich vallen. “Beloof niet roekeloos te worden.” Mompelt ze door haar tranen heen. Ik knik terwijl ik rustig naast haar ga zitten. Het doet me pijn haar zo te zien. Wetend dat ze nog meer heeft dat ze me niet verteld heeft. Het leek alsof ze die avond alles had vertelt. Eerlijk was geweest over haar hele leven. Alsof het lot haar nog niet genoeg had aangedaan. Mijn hand knijpt zacht in de hare. Ze komt rustig op mijn schoot zitten en verbergt haar gezicht in het holletje van mijn nek. Haar adem voel ik in korte stoten langs me af gaan. Mijn hand gaat in een rustig tempo over haar rug. De tranen voel ik op mijn huid uiteenspatten. “Rustig maar, je bent veilig hier. Er gebeurt je niks” fluister ik. Haar paniekaanval komt bijna op een stand hoger. “Beloof je dat” mompelde ze toen. “Beloof je me, dat ik echt veilig ben. Dat jij veilig bent. Dat de rest veilig is.” “Bij ons ben je veilig. Niemand komt langs ons, om jij aan te raken.” Ik voel de rillingen die door haar heen gaan. Ik had mijn vinger op de pijnlijke plek gelegd. Aanraken. “Becca, wat is er gebeurd.” “Je weet het al” mompelt ze. “Dat had je toch achter je gelaten” probeer ik voorzichtig. “Een week geleden” mompelt ze dan. “Ik volg het niet meer, geloof ik” mompel ik. “Een week geleden,” begint ze opnieuw. “Het is opnieuw gebeurd. Die klootzak heeft me opnieuw verkracht. Met de boodschap dat ik niemand iets mag vertellen. Ander zouden er dingen met jullie gebeuren.” Ze begint nog harder te snikken nu. Ik hoor voetstappen op de gang. Drie jongens komen de kamer binnen gestormd. “Wat heb jij met haar gedaan.” Vraagt Bill. “Nou, ik zou ook zo reageren als Tom zo voor me zou komen staan hoor.” Zegt Georg. Een blik van mij is genoeg om ze te laten ophouden. “Becca, misschien moet je ze het maar vertellen.” Ik voel dat ze knikt. Langzaam gaat haar hoofd omhoog. “Ga maar ergens zitten.” Mompelt ze.
Rebecca pov: “Ga maar ergens zitten” mompel ik. Dat zullen ze zeker nodig hebben. “Waarschuwing, ik wil niet onderbroken worden en het loopt niet goed af.” De jongens gaan allemaal zitten en kijken me nieuwsgierig aan. Langzaam begin ik te vertellen. “Het begon allemaal toen ik 15 was. Ik was vrij naïef en vertrouwde iedereen. Daar kwam verandering in toen mijn broer een feest gaf. Dat was de eerste keer dat ik blijkbaar drugs heb gebruikt. Ik ben die avond verkracht. Ik kan ook heel goed toneelspelen. In de maanden die volgden leek alles goed te gaan. Ondertussen was ik bezig met snijden en mijn dood. Na 5 maanden toen ik ben verkracht, ik was toen 16, heb op de rand van het dak gestaan. Met Romeo ben ik er toen eindelijk overheen gekomen. Ik heb Frank uit mijn leven weten te bannen en we zijn een band op gaan starten. Toen ik hierheen kwam heb ik de grootste fout van mijn leven gemaakt. Ik heb angst weer teruggenomen. Op zich is daar niks mis mee. Maar een week geleden ben ik opnieuw verkracht door die klootzak” eindig ik. “Ehm” begint Georg en houdt dan weer op. Bill kijkt zijn broer recht aan. “En die Frank hebben wij ontmoet?” vraagt Bill. Ik knik. “Wij hebben nu alleen maar een probleem als hij erachter komt, dat jullie alles weten. Hij is echt in staat iemand te vermoorden.” “Meid, hij komt heus niet langs ons. En je bent hier echt wel veilig.” Gustavs hand gaat langs mijn gezicht en veegt de tranen weg. “Weten ze dit thuis eigenlijk” “Nee. Dat weten ze niet. Dat hoeven ze ook niet te weten.” En dan zo plotseling dat ik het niet had verwacht, storten de drie jongens zich bovenop Tom en mij. “Jullie zijn best wel zwaar” mompelt Tom. David komt nu ook de kamer in gelopen. “Ik weet niet wat jullie aan het doen zijn, maar komen jullie mee.” De jongens gaan van ons af en Tom en ik rennen naar de badkamer. Snel doe ik mijn make-up terwijl hij zijn shirt aantrekt. “En is er iets te zien” vraag ik lief. “Nee” zegt hij. Ik geef hem snel een kusje op zijn mond en trek hem mee naar buiten.
Reacties:
HAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA
“Jullie zijn best wel zwaar” mompelt Tom. David komt nu ook de kamer in gelopen. “Ik weet niet wat jullie aan het doen zijn, maar komen jullie mee.”
Hier lag ik dus zó vreselijk in een deuk XDXDXD
Ehm *kuch kuch* voor de rest is het behoorlijk zielig eigenlijk O.0
En het maakt absoluut niet uit dat je nog niet alles hebt=P
Van Zonnige Dagen heb ik op het moment ook niets meer XD Daar weet ik nog niet eens een verhaallijn O.0
Waarschuw me maar als je een nieuw stukje hebt^^
En veel succes met schoolwerk!
Ik wacht met smart(:
<3
verdeeeer