FanFic.nl

Adventure in Amerika

Travel in the air.

Lotte's perspectief:

Ondertussen had ik al vijftien keer aangebeld, maar nog steeds hoorde ik geen geluiden van binnen vandaan komen. Was ze dan uiteindelijk toch nog vergeten dat we vandaag eindelijk weg zouden gaan? Ik bonkte driftig op de deur, en toen eindelijk, hoorde ik wat gestommel van de trap afkomen. Ik hoopte maar voor d’r dat ze aangekleed en wel was, want ik vertikte het om ons vliegtuig te missen. De deur werd langzaam opengedaan, en een slaperig hoofd keek me aan. “Laura!”� Riep ik verwijtend, en direct stonden haar ogen wijd open. “Ik wist wel dat ik gisteravond iets vergeten was!”� Mompelde ze, en deed de deur wat verder open. “Geef me tien minuten, dan kunnen we vertrekken.”� Beloofde ze me, en voordat ik ’t wist was ze de trap alweer opgevlogen, en stond ik met m’n koffer in de voordeur te wachten. Gelukkig maakte ze haar belofte waar, en kwam ze na precies tien minuten weer naar beneden toe, met haar koffers achter zich aan sleurend. “Sorry.”� Verontschuldigde ze zich met een grijns, en ik schudde mijn hoofd.“Ik vermoord je als we nu het vliegtuig missen.”� Mompelde ik zachtjes, maar ik kon het niet laten om toch nog te lachen toen ik Laura’s verontwaardigde gezicht zag. We liepen naar het busstation toe, dat aan het einde van de straat was, en we waren net op tijd voor de bus. “Je bent toch niet de vliegtickets verloren of vergeten?”� Vroeg ze, en ze wierp me een vragende blik toe. Dit was zo ongeveer al de duizendste keer dat ik deze vraag hoorde, maar toch schudde ik braaf m’n hoofd. Waarschijnlijk waren we beide zenuwachtig om naar Amerika te gaan, we hadden het ook totaal niet verwacht toen we opeens vorige week te horen gekregen dat we een prijsvraag hadden gewonnen. We waren op dat moment bij Laura thuis, en ik weet nog dat ik keihard begon te gillen toen ik gebeld werd, en het nieuws me werd verteld. Ik moest er natuurlijk niet lang over na te denken om te bedenken wie ik mee moest nemen, Laura was de eerste persoon die me te binnenschoot. “En jij niet onze hotel reserveringen?”� Vroeg ik op mijn beurt, en schoof onze koffers wat meer aan de kant, zodat niet het hele gangpad geblokkeerd was. “Zit allemaal in m’n portemonnee.”� Was haar antwoord, en voor een korte tijd viel er een stilte. Maar zoals gewoonlijk duurde die niet lang, en begonnen we op hetzelfde moment door elkaar heen te praten. Natuurlijk zoals gewoonlijk weer over het gewoonlijke onderwerp, Taylor Lautner. De busreis duurde gelukkig niet al te lang, of in elk geval niet voor m’n gevoel, en we stapten vlug uit bij het vliegveld. Ondanks mijn bezorgdheid, waren we ruim genoeg op tijd, en nadat we onze koffers hadden ingeleverd, gingen we nog even in het winkelcentrum kijken.
Na minstens een halfuur te hebben rondgelopen, liepen we richting de gate, en zaten we alweer binnen tien minuten op onze toegewezen plekken in het vliegtuig. “Ik heb hoogtevrees..”� Merkte ik toen mompelend op, en Laura grinnikte even. Ik was zojuist bij het raam gaan zitten, maar bedacht me dat, dat niet zo heel erg verstandig was. “Dan ga ik wel op jou plek zitten?”� Stelde zij voor, en ik knikte dankbaar. Ik had de gewoonte om flauw te vallen als ik op een te hoge afstand van de grond was, en dat goed kon zien. Ik stond weer op, en ik plofte neer op de stoel die eigenlijk voor Laura was bedoeld, en zij kwam weer naast me zitten, op de plek naast het raam. We zwegen totdat het vliegtuig was opgestegen, en pakte vervolgens beide een boek en Laura ook nog haar iPod. “Ik kan me niet concentreren.”� Merkte ik al na vijf minuten op, en keek opzij. “Ik ook niet.”� Mompelde ze terug, en legde het boek weer terug in haar tas. Opnieuw viel er een stilte, en ik luisterde naar het gesprek dat achter mij plaatsvond. Een redelijk jong kind had blijkbaar nu al genoeg van de vliegreis, en de moeder leek er bijzonder veel moeite mee te hebben om haar kind in de stoel te laten zitten. “Ik hoop niet dat ik ooit zulke kinderen krijg.”� Mompelde Laura zachtjes, die blijkbaar ook had zitten luisteren en ik grinnikte even als antwoord. Ik hoorde de moeder even achter me zuchten, en ik keek weer naar de persoon die naast me zat. “Ik moet even naar de wc.”� Merkte ik nogal droog op, en nadat Laura even had geknikt, stond ik weer op. Eigenlijk was ik gewoon nieuwsgierig, en wou ik gewoon zien wie de personen waren die achter me zaten. Ik keek ze kort aan, en mijn blik even hangen bij het jongetje dat een soort engelachtig gezicht had. Hij glimlachte naar me, en ik kon me bijna niet voorstellen dat hij ’t kind was dat zojuist had zitten gillen tegen z’n moeder. Ik knikte naar hem, en liep daarna snel aan hen voorbij. Ik had eigenlijk geen idee waar de wc was, dus ging ik maar gewoon de gang door. Sommigen mensen keken me even verstoord aan toen ik ergens tegen aanstootte, en zelf keek ik ook even op toen er een man tegen me aanbotste. Hij bleef me even aankijken, en mijn neus vulde zich met de meest bedenkbare stank. Als ik hem gewoon in het dorp zou zijn tegen gekomen, zou ik ervan uit gaan dat ’t gewoon een zwerver zou zijn, maar dat leek me niet echt logisch hier in het vliegtuig. “Ga je naar de wc, schat?”� Vroeg hij vervolgens aan me, en wierp me een grijns toe. “Urm, ja.”� Antwoordde ik twijfelend, en keek even zenuwachtig rond. “Pas op dat je er niet invalt.”� Merkte hij toen op, en liep vervolgens lachend verder. Ik haalde verbaasd, en verward, m’n schouders op en liep vervolgens door naar de wc.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.