FanFic.nl

Toms Twin

Heartbreaking

“Zie je ze?”� Ik kom naast Bill aan de reling hangen van de VIP en kijk op de dansvloer uit. De menigte kleurt door de spotlights van blauw naar groen, naar rood en blijft even hangen op paars. Armen zwaaien de lucht in en de beat knalt de speakers uit.
“Nee, nog onvindbaar.”� Ik hoor de lach in zijn stem en glimlach nu ook. Bill heb ik in tijden al niet meer zo vrolijk gezien. De komst van Rea heeft hem ook echt goed gedaan. Er waren periodes dat ik echt gewenst heb dat Rea’s stralende aanwezigheid er toen was.

Uitgeteld chrashen we alle vier op één bed neer. Net terug van een concert die al onze energie eruit heeft geslurpt. Bill ligt naast mij met zijn gezicht in een kussen gedrukt. Armen die levenloos langs zijn lichaam liggen. Je zou hem zo voor dood aanzien. Op dit moment scheelt dat misschien ook niet zoveel. Niet aan denken, Tom!
“Hee, zin in wat cola?”� vraag ik en aai zachtjes over zijn arm om aandacht te krijgen. Het enige wat ik terug krijg is een ‘hmm’. Van de andere twee naast Bill krijg ik daarentegen wel een positieve reactie.
Zuchtend sta ik maar op en wandel moe richting de keuken. Vier glazen worden gevuld met bruin vloeistof die stevig bruist. Bill kan hmm-en wat hij wilt, cola wilt hij normaal altijd! “Alsje.”�
“Dankje,”� mompelen Gustav en Georg identiek en komen los van het bed om het drinken van het nachtkastje te pakken.
“Even bijtanken.”� Gustav laat alles gelijk zijn keel inglijden. Verwonderd bekijk ik het. Dat hij zijn keel zo kan openzetten. Ik zie hier een at wedstrijd aankomen!
“Jongens, wie heeft er zin om te atten?”� Georg veert gelijk overeind en grijnst breed. “Oké, heb al één stem. Wie doet nog meer mee?”� Nu steekt Gustav ook zijn hand op, alleen heeft Bill zich nog steeds niet verroerd. Moet hij niet onderhand zuurstof te kort hebben? “Bill?”�
“Geen behoefte aan, “ wimpelt hij het af en begraaft zijn gezicht dieper in zijn kussen. Onrust begint nu in mijn aderen te borrelen. Bill is geen Kaulitz als hij gratis drank afslaat! En Bill slaat nooit drank af, dus er is echt iets goed fout!
Ik kijk de jongens aan. Ze zien gelijk aan de uitdrukking van mijn gezicht dat het beter is als ze vertrekken. Met een ‘goede nacht’ lopen ze de deur uit. Wanneer ik de deur in zijn slot hoor vallen ga ik op mijn rug liggen. Bill verplaatst zich ook naast mij. In mijn ooghoeken kan ik hem ook naar het plafond zien staren. Hij zucht diep.
“Ik ben zo moe.”�
“Wij allemaal.”�
Hij zucht weer. “Ik lijk er alleen niet meer vanaf te komen. Het heeft mijn hele lichaam overgenomen. Alles gaat automatisch in mij. Slapen, eten, glimlachen, zingen, slapen. Waar zijn de tijden gebleven dat er iets gebeurde dat zo onverwachts was? We kunnen nooit meer lekker de stad ingaan en als pubers rotzooi uithalen.”�
Met tegenzin denk ik aan Rea. Zij zorgde voor al het spannends in ons leven.

Ik schud de dagdroom uit mijn hoofd, kijk terug naar de dansende mensen en begin blonde lokken te herkennen. Ze zwiepen continu om het lichaam heen. Het gezicht van Evelyn is nu goed zichtbaar. Haar ogen zijn gesloten, haar lippen tot een glimlachje. Met haar armen in de lucht als de rest, beweegt ze haar onderlichaam rustig heen- en weer.
Vingers bevinden zich ineens om haar heupen, kruipen stukje bij beetje naar boven, stropen zo het jurkje wat omhoog. Lippen verschijnen in haar nekholte, beroeren het vlinderzacht. Met ogen nog steeds gesloten keert Evelyn haar gezicht richting de lippen. Hebberig gaan de monden open en sluiten zich aan elkaar vast. Mijn hart staat stil.
“Hé, ik heb ze..”� Bill valt stil. “-O.”�Gelijk voel ik een hand om mijn arm en een ‘kom’, maar ik sta vastgevroren aan de grond en mijn handen om de reling. Mijn kijken veranderd in een staar, ik word eraan vastgezogen en alles om mij heen lijkt uitgezet.
Dit, dit, dit… kan gewoon niet!
“Bitte,”�smeekt Bill nog zachtjes en merk nu pas dat hij al de hele tijd zijn kracht gebruikt om mij weg te krijgen van de reling.
“REA!”� brul ik dan door de hele club. Alles in mij begint nu op volle toeren te draaien. Stoom komt er nog net niet uit mijn oren. Ze mag dan zoveel voor mij betekenen, maar niemand, maar dan ook écht niemand komt aan mijn meisje!
Rea hoort haar naam en kijkt op, haar lippen laten die van Evelyn los. Hierdoor kijkt Evelyn ook op, kijkt mij dan aan met grote ogen en een mond die een stukje open is gevallen. Rea daarentegen trekt haar mondhoek op en kijkt met doffe ogen mij recht aan. Die is straalbezopen.

Reacties: