FanFic.nl

When your heart takes over.

[4]

Mijn pas aangetrokken outfit zou me verraden in het poepchique hotel waar de bandleden van Tokio Hotel overnachten. Ik heb geen extravagante kleren die bij het imago van dit hotel passen, mijn ‘ontmoetingsoutfit’ moet maar genoeg zijn. Deze keer trek ik me terug in de toilet van een klein cafeetje en kleed me om. Een zwart rokje met een zwart topje erop. Mijn rode schoenen als blikvanger en mijn krullen elegant op gestoken. Ik zie er, al zeg ik het zelf, onweerstaanbaar uit. In de spiegel accentueer ik mijn felgroene ogen met een zwart oogpotlood en enkele laagjes mascara. Een rode halsketting -mijn moeder heeft geen idee dat die al eeuwen uit haar lade verdwenen is- als finishing touch en ik kan vertrekken. Onderweg trek ik de aandacht, vooral van oude mannen, maar toch; aandacht. Hoe meer ik hier opval des te minder ik uit de toon spring in het Monicohotel. Twee beren van mannen staan voor de rode gevel van het hotel, maar houden me niet tegen als ik met een zelfverzekerde lach naar binnen stap. Achter de aanmeldbalie staat een vrouw, in een té klein jurkje gewurmd en met torenhoge hakken, verveeld haar nagels te lakken. Ze kijkt niet eens op als ik langs haar heen de lift in stap. Vijfde verdieping, helemaal voor hen alleen, had Alexandro me ge-sms’t. En ja, er zijn geen klanten, maar ook geen beveiliging te bekennen. Ik sluip van deur naar deur, maar het eerste deel van de gang is volledig verlaten. Wanneer ik de hoek omga, hoor ik zacht gestommel achter een kamerdeur. Ik kom dichterbij en hoor Bill zijn geamuseerde stem die iets zegt en Georg die in een bulderlach uitbarst. En natuurlijk moet Tom er zich ook nog eens mee moeien. Maar mijn schat, mijn lieve Gustav is nergens te bekennen, of te horen. Voorzichtig schuifel ik door naar de volgende kamerdeur en leg mijn oor tegen de met zachte stof beklede deur. Ik hoor water stromen, een douche. Mijn Gustav neemt op dit eigenste moment een douche! Zonder kleren, zonder bescherming; bereikbaar en vooral kwetsbaar. Voor ik mezelf op andere ideeën kan brengen, draai ik de klink al om en stap de gigantische hotelkamer binnen. Een volledig rood interieur, om ziek van te worden. De enige gesloten deur trekt mijn aandacht, de badkamerdeur. M’n hart raast in mijn borst wanneer ik het doosje nog dichter tegen me aan druk. Kalm blijven, Lotte. Godverdomme kalm blijven! Geluidloos probeer ik me doorheen de extravagante kamer te bewegen en ik vind mezelf verschrikkelijk dom. Als dit misloopt, als er nu iemand binnenkomt, dan kan ik het, alles, wel vergeten. Dan zal al mijn werk, en dat van Alexandro voor niets zijn geweest. Dan ben ik mijn schat misschien wel voorgoed kwijt. Dan zal hij mij misschien nooit kennen en nooit weten dat ik zijn ware ben. Maar de aantrekkingskracht is te groot, ik ben te dichtbij om nog terug te gaan. Ik maak mijn veters los en sluip met mijn schoenen in de hand tot helemaal bij de deur. Ik hoor het water nog steeds stromen en ik weet; het is nu of nooit. Nog langer wachten is riskant, Gustav zal niet eeuwig onder die douche blijven staan. Zachtjes duw ik de deur open, géén gepiep. Eindelijk heb ik het geluk eens aan mijn kant. Nu hoor ik Gustav duidelijk neuriën boven het geluid van de douche uit. Alleen het donkerrode, gelukkig ondoorzichtige, douchescherm scheidt ons nog van elkaar. God, je kan je niet inbeelden hoe hard en pijnlijk het is om zo dicht bij je geliefde, je alles te zijn en hem toch niet te mogen aanraken. Ik wil mijn geschenkje tussen zijn kleren -OGOD ZIJN ONDERGOED!- achterlaten, maar de spiegel brengt mij op andere ideeën. Ik zag dit al zovaak in romantische films. Vliegensvlug haal ik mijn lippenstift -bloedrood- uit mijn tas en laat een boodschap achter op de spiegel. Gustavs geneurie groeit nu uit tot gezang en het steekt me rechtstreeks in het hart. Mijn Gustav kan niet zingen. Mijn Gustav is niet perfect! Even voel ik woede opborrelen; hij heeft me al die tijd voor de gek gehouden, belogen, bedrogen. Maar de gedachte aan die liefde die hij me op een dag, in de nabije toekomst, zal geven kalmeert me weer. Hij houdt van me en ik hou van hem.
Zielsveel.

Teveel?
Misschien.

Dorien, omdat ik je wil bedanken voor al je geweldige verhalen & je enorme steun. <3

Reacties: