FanFic.nl

Our Sweet(?) Sixteen (afgelopen)

Number Six; Oooh no! -Lauri her Point of view-

Bill ging weer naar huis toe. Hij moest om half 10 thuis zijn. Ik ging even naar het toilet. Laura, mam en pap stonden in de hal. Ik keek hun allen strak aan. Zeer strak. Ze keken me ook allen aan. Ik ging het toilet in. Ik balde daar mijn handen tot vuisten. ‘Beheers je’ zei ik tegen mezelf. Toen ik weer op de gang kwam, was er niemand meer in de hal. Nu ging ik de rechter deur in. De deur naar de zolder. Ik deed de deur achter me toe. Ik ging de trap op. Het was redelijk vol. Mijn blik viel op een opvallende kist. Ik opende die. Er zaten veel foto’s in. En een album met mijn naam erop. In sierlijke letters stond er ‘Lauri’ op. Het was mijn geboorte album. Iedereen was er zo gelukkig op. Ik ging op de grond zitten. Ik kreeg tranen van dit alles. Mijn spullen lagen hier boven te verrotten en die van Laura liggen in de zitkamer. Wat heb ik toch mis gedaan? Ik ademde in en uit om me te beheersen. Een rek viel me op. Ik stond recht en ging er naar toe. Het leek op dagboeken. Het stond op volgorde. Ik nam van onder. Die was het laatst geschreven. Ik kwam uit op mijn geboorte. Er stond geschreven:

Beste dagboek,
Vandaag heb ik 2 dochters gekregen. Wees er maar zeker van dat ik er maar 1 wilde. Zeker. Ik zie later welk kind ik een goede jeugd kan geven. Door mijn tweede dochter ging mijn vrouw bijna dood. En dat zal ze geweten hebben. Ooh ja, dat zal ze geweten hebben. Mijn tweede dochter kreeg de naam ‘Lauri’. Een afschuwelijke naam voor een afschuwelijk kind. Mijn eerste dochter daar in tegen kreeg de naam ‘Laura’ prachtig en als een prinses. Zo zal ze ook behandeld worden. Ooh ja. We zullen doen alsof Lauri niet bestaat, wees daar maar zeker van!

En voor de rest stond er een hoop onzin bij. Van alles wat mij de schuld gaf. Ook in de andere dagen. Volgens hem was ik dom, en idioot. Omdat ik niet goed kan leren en studeren. Omdat ik amper kon praten vroeger en niet kon lopen toen. Omdat ik het laat kon. Er zal wel meer achter liggen dan deze stomme dingen. Ik geloof er geen barst van! Maar toch doet het pijn! Veel pijn. Ik verliet de zolder. Ik nam mezelf voor om hier niet meer te komen. Ik ging de marmeren trap af en ging achter de piano zitten. Ik speelde het nummer ‘The scientist’ van Coldplay. Machtig mooi nummer. Even ging ik op in het nummer en vergat mijn zorgen. Als je het wel zorgen kunt noemen. Het is mijn leven. Laura was mijn tweelingzus, dat is pas iets om je zorgen over te maken. Ik wou dat ik terug in de tijd kon gaan.

Reacties: