FanFic.nl

The Fairies' Tale

Chapter 5

Daniëlle POV
Met een overdreven zucht laat ik me op de zwarte, leren bank vallen. Georg ploft ook naast me neer. Met de lange, zwart gelakte, nagels van mijn duim en wijsvinger pak ik een stukje van zijn nekvel beet, en trek zijn hoofd op mijn schoot.
‘Doe je voorzichtig?’ vraag Kayley terwijl ze haar linker wenkbrauw optrekt.
‘Altijd’ grinnik ik. Suki staat met de controller in haar hand voor de televisie. Naast haar, op de salontafel, staat Elvis in zijn vissenkom. Voor zijn kom ligt een singstarmicrofoon. Schuin achter haar staat Gustav, met zijn armen over elkaar. Nors kijkt hij naar Elvis, die hem spottend aankijkt. Als Elvis zijn tong kon uitsteken zou hij dat nu doen. Hebben vissen eigenlijk een tong? Mijn hersenspinsels worden verstoord door de eerste gitaarnoten van Love Me Tender, meteen opgevolgd door de zuivere, zware stem van Elvis (de vis, niet de zanger). Suki staat half springend naast de kom, waardoor er ruwe golven in het water ontstaan. De jaloezie spat van Gustavs gezicht. Ik lach binnensmonds, misschien moet ik toch maar eens met die jongen gaan praten. Terwijl iedereen gespannen naar het televisiescherm staart, trek ik Georg aan zijn T-shirt omhoog. Verbaasd kijkt hij me aan, en ik rol met mijn ogen. Aan zijn kraag trek ik hem mee, door de hal, de trap af naar de kelder.

Ik stap van de laatste traptrede af. De kelder is niet, zoals bij de meeste mensen, een grijze, betonnen ruimte, maar een betonnen ruimte met een zwarte vloer en muren die beschildert zijn met zwarte, witte en rode verf. Op de muren is niet echt een patroon te onderscheiden, het zijn gewoon klodders verf die kriskras verspreid zijn. Toen ik de muren ging verven heb ik gewoon net zolang klodders verf op de muur gekatapulteerd, dat er geen grijs meer te bekennen was. Ook de inrichting is niet bepaald normaal te noemen. Gewone kelders worden meestal gebruikt als opslag, fitnessruimte of zelfs als thuisbioscoop. Onze kelder daar in tegen staat vol met martelwerktuigen. Spijkerbedden, stoelen met gespen om mensen er aan vast te maken, een pijnbank en meer van dat soort spul. Langs de muren staan houten kasten, en ergens op de grond liggen houten vlonders een matras erop. Toch snap ik niet waarom de meeste mensen hier liever niet komen. Als je niet Georg Listing heet, of cola in mijn nek hebt gespuugd, doe ik je niets aan. Meestal dan.

Met een knal gooi ik de deur achter me dicht. Ik leg mijn hand op Georgs schouder en dwing hem zich om te draaien.
‘Shut up! Tonight your wildest dreams come true…’ Zeg ik, met een grijns op mijn gezicht. Georg haalt een wenkbrauw op.
‘Ik zei nie…’ ik onderbreek hem door mijn wijsvinger op zijn lippen te leggen. Zonder iets te zeggen loop ik heupwiegend langs hem. Vlak voor ik voorbij hem ben, pak ik zijn shirt vast en trek hem achter me aan. Zwijgend volgt hij me. Ik duw hem op het spijkerbed en draai me weer om.
‘Blijf’ zeg ik, terwijl ik naar de linker hoek loop. Hier is een muurtje, waar een soort douche achter staat. Echt geweldig kun je het niet noemen, maar er komt water uit, soms. Naast de douchecabine liggen mijn pyjama en een handdoek. Slordig? Nee, hoe kom je erbij? Ook staat er een kleine houten ladekast, met ondergoed en nog meer handdoeken. Snel trek ik mijn kleren uit en stap onder de douche. Gadver, het water is ijskoud. Ik draai de temperatuurknop verder aan, maar er gebeurt niets. Chagrijnig spoel ik de plakkerige cola van me af en stap weer naar buiten.

Koude vloeistof stroomt langs mijn hand. Ik trek hem dicht naar me toe, en draai me weer om. Deze keer voel ik iets kouds bij mijn voet. Ik schuif iets dichter naar de muur toe. Met het geluid van regen, dat tegen het zwartgeverfde raam klettert op de achtergrond, dommel ik weer in slaap. Wacht eens, ijskoude vloeistof? En regen? Ik schiet overeind, de kelder staat blank!
‘Georg!’ gil ik hysterisch. Kennelijk hoort hij niets, wamt hij snurkt vrolijk door. Geïrriteerd zucht ik. Ik laat mijn voeten voorzichtig in het water zakken. ‘K…k..kou..koud.’ Stotter ik. Kippenvel verspreid zicht over mijn lichaam. Langzaam steek ik mijn voeten verder in het water, tot ik de grond voel. Ik sta op, het water komt tot halverwege mijn kuiten, en stijgt nogsteeds. Langzaam loop ik door het water naar de trap. Ik druk op het lichtknopje, en de kelder wordt verlicht door het zwakker licht van een klein peertje. Mijn ogen glijden over de spullen, bij het raam stop ik. Een stroompje water glijdt over de muur.’Shit’ vloek ik zacht. Ik loop de trap op naar een, nu nog, droge trede. De kelder staat al aardig vol met water. Mijn spullen! Godver… Ik ga niet weer het koude water in, bovendien krijg ik nooit alles boven. ‘Georg!’ gil ik weer. Ik zie iets bewegen.
‘Wat is er?’ vraagt hij chagrijnig, met zijn zware ochtendstem. Dan kijkt hij naar beneden en trekt wit weg.
‘Dat dus.’ Roep ik richting hem. ‘En ik zou maar hier heen komen, het stijgt nog verder.’ Ietwat nukkig drukt hij zich omhoog. Als hij zijn voeten in het water steekt wordt hij nog witter. Net een spook. Weer flitsen mijn ogen door de kelder. Het water bereikt mijn matras bijna. Ik hoor water tegen de muren klotsen. Mijn gigantische Bokito komt eraan.

We staan in de hal. Ik in mijn pyjama en Georg in alleen zijn boksershort. Wat nu?
‘Wat nu?’ vraagt Georg terwijl hij me aankijkt.
‘Hobbit, lees je mijn gedachten of zo?’ Ik rol met mijn ogen. ‘Maar, ik denk dat we een slaapplaats moeten zoeken.’ Zeg ik terwijl ik een blik op de keukenklok werp.‘Het is half vier ’s nachts.’
‘Ik vind het best, zolang het de zolder niet is.’ Deelt hij mee. ‘De woonkamer trouwens ook niet, ik houd niet van oorlogsgebied.’
‘Het enige probleem is dan, dat we kunnen kiezen uit de kamer van de Dekkers, en onder de trampoline, bij Elisa en Shin.’ Georg kijkt me met grote ogen aan.
‘Onder…de…trampoline…’ stamelt hij.
‘Uhu, wat aan voltijd trampolinebewoners heb je niet begrepen? Bij de weg, waar is Nicole?’ Vraag ik terwijl ik de trap op loop. Georg haalt zijn schouders op en volgt me. De trap kraakt terwijl we erover lopen. Opeens hoor ik een knal achter me. Ik draai me om en zie Georg, met zijn hoofd in zijn handen, achter me staan.
‘Hoofd gestoten’ Mompelt hij. Ik haal mijn schouders op en loop door. Mijn voeten raken de koude vloer van de overloop. Langzaam loop ik naar de deur waar in grote letters ‘Pas op: wij waken hier’ op staat, samen met een groepsfoto van de Kaulitzen en de Dekkers. Ik bal mijn hand tot een vuist en klop op de deur.

Reacties: