Hoofdcategorieën
Home » Jonas Brothers » I thought we were friends... » 2
I thought we were friends...
2
"Désirée, we zijn er." hoor ik mam zeggen. Ik open mijn ogen en kijk om me heen. De buurt ziet er best gezellig uit maar nu de mensen nog. Ik stap uit, pak mijn tas en help m'n ouders met de koffers. Pap is al een tijdje hier om ervoor te zorgen dat alle belangrijke meubels al in het huis zouden staan. Als alle koffers even later in het huis staan verteld pap wie welke kamer heeft. Na een lange tijd smeken, toen we nog in Nederland woonden, heb ik het voor elkaar gekregen om de zolder te krijgen. Die is bijna twee keer zo groot als de kamer die ik in Nederland had. Die van mijn zusje zou ook groter zijn als haar oude, maar niet zo veel groter. Als pap uitgepraat is schiet ik de trappen op en plof op mijn bed neer. Mam komt iets later met de koffers waar mijn spullen inzitten. "Dees," begint ze, "Ik moet je iets belangrijks vragen." Ik kijk haar aan, "Wat is er dan?" "Wil je het eerste jaar dat we hier zijn naar een Nederlandse school of ga je direct naar een Amerikaanse?" vraagt mam dan. Dit had ik dus niet verwacht. "Ehm... Kan ik ook gewoon naar een Amerikaanse en dan naar naar een of andere club met Nederlandse jongeren?" Mam haalt haar schouders op. "Ik zal wel kijken," zegt ze dan. Ik glimlach en mam loopt mijn kamer uit. Ik kan haar gestress er nu echt niet bij gebruiken. Het is al erg genoeg dat ik al mijn vrienden achterlaat. Ik heb beloofd een weblog bij te houden en dat ga ik doen ook. Ik zet mijn laptop aan. Ik had hem al direct op mijn bed gelegd zodat ik hem niet kwijt zou raken als ik alle spullen op een hoop zou gooien. Snel typ ik de site in en begin met mijn eerste blog vanuit New Jersey.
Jullie weten vast nog wel wie ik ben. Ik ben jullie vriendin vanuit New Jersey. Maar goed.
We zijn dus net aangekomen in New Jersey, en ik haat het hier nu al. Mijn moeder maakt overal een te groot probleem van, mijn zusje blijft maar doorzeuren over het feit dat ze bijna geen Engels kan en pap probeert iedereen te vriend te houden. De domste opmerking van de dag is ook al binnen, want mijn moeder kwam net vragen of ik het eerste jaar naar een Nederlandse school wilde. Terwijl ik, toen ik nog bij jullie was, tweeltalig VWO deed. Nee, dan kan je je niet redden in de VS. Maar ik ga verder met uitpakken.
xx de internationale Désirée (Die jullie vreselijk mist <3).
Ik klik op verzenden, kopieer de link en stuur hem naar mijn vrienden. Als de mail verzonden is dringt het pas echt tot me door dat ik niet meer 'bij' ze ben. Ik bijt op mijn lip om niet in tranen uit te barsten en ga verder met uitpakken. Ik open een van de koffers. Kleren, alleen maar kleren. Ik sleep de koffer naar m'n kast en laat hem daarvoor liggen. Als ik de tweede koffer open wil maken hoor ik vaag mijn naam. Ik denk dat ze me beneden nodig hebben en ik ga, nadat ik half ben gestruikeld over de kledingkoffer, naar beneden.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.