FanFic.nl

Toms Twin

Madness

Met een stormloop ga ik de trap af om de dansvloer op te lopen. Mensen wijken van mij, en Bill die dicht achter mij loopt om van alles tegen mij te zeggen wat ik niet hoor, af en volgen mij verder met hun ogen. Evelyn staat verstijfd met haar handen voor haar mond. Ogen kijken mij glazig aan, tranen staan op het punt naar beneden te rollen.
“Het spijt me zo To-”� Zonder woorden vlieg ik haar voorbij en grijp naar Rea’s schouder. Ze wordt van de bar weg gekeerd met een drankje nog in haar hand. Even kijkt ze verbaasd naar mijn hand die op haar schouder rust en kijkt dan mij aan. De verbazing glijdt al gelijk weer weg.
“Hé, ook wat?”� Ze houdt haar cocktail voor mijn neus omhoog. Woest sla ik het weg, het glijdt over de bar en valt al kletterend op de grond. “Blijkbaar niet zo gek op bananensmaak? Goed.”� Ze wilt zich alweer terugkeren naar de barman om wat nieuws te bestellen, maar ik grijp met kracht haar hand die omhoog wilde reizen. “Wat?”� Ze raakt een beetje gepikeerd.
“Denk ik eens goed na,”� sis ik en trek haar hand naar mij toe zodat haar gezicht dicht tegenover mij zit, haar neusje raakt net niet de mijne. Zonder moeite kijkt ze mij recht aan en zegt dan:
“Maak je nou zo’n probleem over die zoen? Volgens mij ben je wel wat van mij gewend.”� Met een ruk laat ik haar hand los, ze valt nog net niet de kruk af.
“Ongelooflijk, gewoonweg ongelooflijk.”� Bill voel ik weer aan mijn arm hangen.
“Kom, laten we gaan, we trekken een beetje veel aandacht.”� Hopeloos blijft hij aan mijn vest sjorren. “Tomi.”� Verbaasd kijk ik naar hem om, hij heeft mij in al geen eeuwen zo genoemd. Hij kijkt mij ook aan met angstige ogen. Waar is hij zo bang voor?
Ik laat me meesleuren, maar Rea gaat mee!

Mijn vingers roffelen op het stuur. Ruitenwissers vegen continu over de ruit, maar de regen blijft het zicht belemmeren. De ruitenwisser, kletterende regen en mijn vingers zijn de enige geluiden in de auto. Evelyn zit naast mij met haar handen stevig op haar schoot gedrukt, ze kijkt me constant aan, maar ik geef haar geen blik waardig. Bill zit precies achter mij, probeert ook steeds oogcontact te zoeken via mijn achteruitspiegel. Ik kan alleen maar naar de weg kijken, en naar Rea. Mijn ogen schieten weer naar de achteruitspiegel. Ze zit ver van Bill af met haar voorhoofd tegen de zijruit gedrukt. Ik kan niet goed zien of ze nou in slaap is gedommeld. Als ik haar zo zie heb ik de neiging om het haar weer te vergeven, maar de pijn in mijn hart laat het niet toe, nog niet.
Hoe kon ze eigenlijk? Ik bedoel, ze heeft gezien én gehoord hoe gek ik op mijn meisje ben, en dan doet ze dit? Alcohol is dan het antwoord, maar dat vind ik bullshit. Ze heeft zovaak net iets te veel gedronken, maar van mijn meisjes bleef ze af.

Simone rijdt de oprit af. Koplampen schijnen een enkele keer door de woonkamerraam en verdwijnt dan de straat uit. Braaf zitten we met zijn drieën op de bank Southpark te kijken. Na welgetelde dertig seconden flitsen onze ogen naar elkaar om dan te grijnzen als we hetzelfde eruit lezen.
“Party!”� schreeuwt Rea luidkeels, springt op de bank en begint rare sprongen te maken. Bill volgt en jubelt luid. Ikzelf ren naar de telefoon met een verfrommeld lijstje telefoonnummers in mijn hand om iedereen op te bellen dat het feest gaat beginnen. Eerst mijn vriendinnetje.

De voordeur is opengelaten. Na tien keer naar die verdomde deur gelopen te hebben was ik het zat. Nu is alleen het proleem of ik die deur ooit dicht krijg, zo vol staat het hier. Mensen in de gang, op de trap, in de woonkamer, keuken en ook in de tuin. Meubilair is aan de kant geschoven en zoveel mogelijk het breekbare opgeborgen. Bill is tijdens de avond zijn broek verloren en loopt rond op zwarte sokken, een zwarte boksershort en nog een grijs shirt aan. Rea is in de woonkamer, midden in de menigte te dansen met mijn kersverse vriendinnetje.
Al dansend wurm ik mij door de massa om bij Rea en Kim te komen. Met een bierflesje in de hand vleit Rea zich tegen haar aan, ze lachen beide breed en genieten van de muziek. Eindelijk bereik ik ze en sla hebberig mijn armen om Kim heen. Rea grijnst, houdt haar bierflesje omhoog ter goedkeuring en verdwijnt dan weer.
Ik kus de hals van Kim. Wat ben ik toch goed, een meisje aan de haak slaan met mijn elfjarige leeftijd die drie jaar ouder is.

Thuis. De voordeur wordt dichtgeslagen, Simone zal vast uit haar bed gevallen zijn, maar daar geef ik nu niet om. Mijn woede zit nog steeds hoog, en ergens moet ik het aan kwijt raken.
Rea heeft zich neer laten vallen op de bank, totaal niet doorhebbend dat ze nog een jurkje aan heeft, zit wijdbeens met een hand die geïrriteerd aan haar BH sjort. Bill is er naast gaan zitten, ietwat bleek in het gezicht. Evelyn zit in de stoel van Simone, ver van Rea. Knieën opgetrokken, haar gezicht zo goed mogelijk erachter verstopt, haar glazige ogen zijn als enige zichtbaar. Ikzelf heb te veel door mijn lijf gieren om rustig te kunnen zitten.
“Bill, Evelyn, mag ik Rea even onder vier ogen spreken?”� Bill knikt zwak, staat op en moet Evelyn uit de stoel sleuren. Ik hoor hoe ze de trap oplopen. “Zo..”�
“Kan er even tempo in zitten? Ik raak geërgerd aan deze klote kleding, mijn voeten knellen af door de te kleine pumps en mijn make-up voelt zwaar aan mijn gezicht. Over mijn haar wil ik niet eens spreken.”�
“Rea, please, shut up!”� roep ik boos en sla met de vlakke hand op het schap, enkele lijstje vallen om door de natrillingen. “Ik begin hier echt mijn hoofd te verliezen en jij kan alleen maar over oncomfortabele kleding praten die ‘normale’ meisjes altijd dragen.”� Even lijkt haar dronkenschap uit haar ogen te schieten en kijkt mij fel aan.
“Volgens mij wist je van dag één al dat ik daar niet bij hoorde, dus waarom begin je er nu over?”� Haar handen klauwen zich in het jurkje.
“Ach, laat het zitten! Ik zal maar gelijk to the point komen. Wat haalde je in je hoofd?!”� Ik loop weg van het schap, ga in een hoog tempo naar de andere kant van de woonkamer met mijn vingers in mijn dreads gevlochten.
“Ik zie het probleem niet, ze genoot er zelf van, dat heb jij waarschijnlijk ook niet gemist!”� Woede begint harder te koken. Dit gaat ze niet menen!
“Wat? Serieus, wí¡t?!”�
“Ah, man, je hebt me wel gehoord! Of hou je van een herhaling? Zal ik dan Evelyn even terugroepen?”� Dat was de druppel.

Reacties: