FanFic.nl

Story of a broken hearted girl [10-shot]

Part 5: Faith

It’s like she’s singing to me.

De volgende schooldag was niet makkelijker dan de eerste. Ik voelde me nog steeds hetzelfde, maar hield me zoals altijd sterk. Ik dacht veel aan je, maar ik begon niet meer te wenen elke keer je door mijn gedachten vloog.
Maar vandaag had ik toch twee uitzichten. Ten eerste zou je normaal gezien met Geoffrey gaan lopen en hij had me beloofd dat hij met je zou praten en mij iets zou laten weten. Dat kleine beetje hoop dat hij er misschien voor kon zorgen dat je van gedachten zou veranderen, leefde nog steeds in me.
En ten tweede ging ik die avond naar Francis. Ik weet niet echt hoe ik haar moet beschrijven. Ze is niet zomaar een vrouw, ze is geen heks, doet niet aan wicca, maar heeft duidelijk een zesde zintuig. Ze kan dingen zien, voelen en je daarmee helpen. Maar ze kan er evengoed voor zorgen dat je je helemaal ontspant, dat problemen die in het onderbewustzijn zachtjes aan worden opgelost en dit door de juiste punten op je lichaam te masseren.
Eigenlijk ging ik naar haar om me te kunnen ontspannen zodat mijn hoofd wat leger en op orde zou zijn voor de examens, maar nu hoopte ik stiekem dat ze iets aan mijn gebroken hart zou kunnen doen. Ik wist ook wel dat er geen middeltjes waren om liefdesverdriet mee te laten verdwijnen, maar ik hoopte dat ze op haar eigen manier toch kon helpen.
Tegen zes uur ’s avonds kwam ik bij haar aan. Ze liet me binnen in haar kleine paradijsje. Ik was al eerder bij haar langs geweest, maar toen zat ze ergens anders. Nu stonden al haar spulletjes in een nieuw kamertje. Een prachtig, klein, maar gezellig kamertje. De muren en het plafond waren erg speciaal geverfd, met veel vegen en verschillende zachte kleuren door elkaar. Het leek een klein beetje op de hemel.
‘Ga maar liggen,’ zei Francis tegen me.
Ik ging op het massage bed liggen en kreeg twee dekentjes op me gelegd. Francis zette een zacht muziekje op en de geur van één of ander goedruikend kruid verspreidde zich door het kamertje.
Mijn ogen waren al meteen gesloten, ik wist niet wat Francis aan het doen was. Soms masseert ze je voeten, soms maakt ze bewegingen met haar handen boven je lichaam, het maakte mij niet uit wat ze deed, als ze maar iets deed.
In mijn hoofd dwaalde ik al snel af naar andere plaatsen, wat waarschijnlijk door Francis’ invloed kwam. Ik kwam terecht in een sprookjesbos met elfjes die rond me heen fladderden en vloog daarna naar een prachtig, warm strand. Terwijl ik daar in de zon aan het genieten was, hoorde ik Francis zeggen dat ik waarschijnlijk mijn ‘batterij’ aan het opladen was. Dat was wel nodig.
Iets later kwamen er twee personen het strand op gewandeld. Een vrij jonge man, ergens in de twintig schatte ik hem, en een klein blond jongetje kwamen op me af gestapt. Ik kreeg het even moeilijk wanneer de man weer wegliep, me zogezegd achterliet zoals jij ook gedaan had. Maar het kindje bleef bij mij. Ik concentreerde me op hem, liet hem het sprookjesbos zien en viel samen met hem in een gat dat ons naar een ondergronds meer bracht.
De wereld in mijn hoofd was duidelijk een heel pak mooier als de echte wereld. Daar was nog kleur, daar leefde alles, floten de vogeltjes opgewekt en scheen de zon hoog aan de hemel. Als het kon, wou ik liever daar blijven, maar natuurlijk moest ik terug komen.
Ik wist niet wat Francis allemaal met me had gedaan, maar wat ik wel van haar geleerd had, is dat het erg belangrijk is dat je terug komt.
‘En het jongetje?’ vroeg ik haar, wanneer ze zei dat ik mocht terugkomen.
‘Breng hem maar mee. Hij is een stukje van je, een stukje van je hart.’ Ik weet dat het raar kan klinken, ‘hij was een stukje van me’, maar bij Francis is er niet veel erg normaal, dus bracht ik de jongen mee terug.
Ik opende mijn ogen terug en moest even knipperen tegen het licht, alles zag nog een beetje groen van het bos.
‘Leg je nog maar even neer tot het groen weg is.’
Ik ging terug liggen en sloot mijn ogen weer, maar deze keer dwaalde ik niet af naar een andere wereld. Het was waarschijnlijk vrij onmogelijk, maar ik voelde een verschil met een uur geleden. Ergens in me was iets belangrijks veranderd, ik … voelde me minder leeg. Natuurlijk had ik nog steeds het gevoel dat ik iets miste, ik miste jou, maar ik was niet meer zo’n leeg lijk als voordien.
Zonder dat ik ernaar gevraagd had, had Francis ervoor gezorgd. Dat wist ik. Het kleine blonde jongetje dat zogezegd een stukje van mijn hart was, had me ‘heler’ gemaakt. Mijn hart was niet meer leeg. Het deed nog wel pijn, het miste je nog, maar de leegte was eindelijk weg.
‘Je was echt volledig ontspannen,’ vertelde Francis.
Ik knikte. Het was vreemd om zo ontspannen te zijn, dat was een tijdje geleden. Daar in die andere, mooiere wereld, moest ik niet aan je denken, daar voelde ik de pijn en het gemis niet. Francis had me geholpen en daar was ik haar dankbaar voor.
Samen met mama reed ik daarna naar huis. Het was donker buiten, de weg was lang, maar daar ergens verder weg zag ik hoe het licht van de stad steeds dichterbij kwam.

Met een dekentje en een thermos vol met warme chocolademelk in mijn handtas wandelden we het padje af. Het begon al een beetje te schemeren toen we vanuit de bomen op de open vlakte kwamen waar ik het over had gehad. We zaten op een hoger punt en vanaf hier had je een prachtig zicht over de hele stad.
Hand in hand liepen we naar voren om daar ons op het dekentje te kunnen installeren. Je kwam achter me zitten, zodat ik tussen je benen kon zitten en lekker tegen je aan kon leunen. We zaten daar zalig, gezellig onder ons tweetjes, met een kopje warme chocomelk en de lichtjes van de stad die steeds duidelijker werden naarmate het donkerder werd.
Daar boven op de berg, beleefde ik een van de mooiste avonden in mijn leven. We praatten over zoveel verschillende dingen, over jou, over mij, over ons, onze vrienden. Het was zo gemakkelijk. Ik kon alles tegen je zeggen, ik moest mijn genante momenten niet voor mezelf houden, ik wist dat je er niet mee zou lachen, of toch alleszins niet om me te kwetsen. Ik voelde me zo goed bij je, het ging allemaal zo gemakkelijk, het voelde zo natuurlijk. Alsof het bedoeld was om zo te gaan. Alsof we echt voor elkaar bestemd waren, ik was hier voor jou en jij voor mij.
Die avond had iets magisch. Het werd steeds donkerder, maar we konden door de bewolking geen sterretjes zien, alleen maar de duizenden kleine lichtjes van de stad en de auto’s die op de autosnelweg voorbij reden.
Maar ik had geen sterren nodig om de avond magisch te maken. Jij zorgde daarvoor. Jij deed me van die fantastische dingen voelen, dingen die ik nog nooit had gevoeld en zo blij was om nu wel te voelen. Jij was de magie in mijn leven geworden.
We wisselden af tussen zitten en liggen, kussen en lachen, praten en drinken en de avond leek zo oneindig lang te duren. Het was geweldig.
Toen sprak je ook voor de eerste keer over onze toekomst, samen. Je vertelde over het huis dat je later zou willen, over het zwembad dat je in de tuin wou en het belangrijkste en het liefste was dat je vertelde dat ik bij in dat huisje mocht wonen. Je zag een toekomst met mij en ik zag die toekomst ook al helemaal voor me, dat was de toekomst die voor me weggelegd was. Daar geloofde ik in, een toekomst met jou. Kon het nog mooier? Nee, natuurlijk niet.

De rit naar huis was lang en stil, maar ik werd er wel rustig van. Ik hou van in de auto zitten zolang ik niet moet praten, dan heb ik de tijd om al mijn gedachten mooi op een rijtje te zetten terwijl ik uit het raampje kan staren. En vandaag had ik wel even nood aan het op een rijtje zetten van mijn gedachten.
Ik kon eindelijk na een paar dagen weer echt helder nadenken en dat voelde goed. Daarbij deed mijn hart minder pijn en voelde ik me een pak minder leeg. Ik had op een dik uurtje dus heel wat vooruitgang gemaakt, maar ik wist dat ik er nog lang niet was. Ik had nog een lange weg te gaan voordat mijn hart weer geheeld zou zijn. Maar ik was ervan overtuigd dat ik je terug in mijn leven wou en als het niet anders kon, dan maar als vriend. Je had mijn hart gebroken, maar ik had je ook nodig om het terug te helpen helen.

Dinsdag 24 november 2009

Reacties: