Hoofdcategorieën
Home » Overige » 1 Litre of tears » Hoofdstuk 3
1 Litre of tears
Hoofdstuk 3
3
Onderweg naar het ziekenhuis was Jiro best opgewonden, tenminste voor zover hij opgewonden kon zijn terwijl hij buiten liep.
Ik had mij snel omgekleed voordat we weg gingen, op zijn beurt vroeg Jiro naar een foto van mijn familie. Ik vertelde hem dat het niks bijzonders was, gewoon een gezinnetje van drie personen. Niks mis mee zou je denken, achja, aan ieder gezin is wel iets op te merken...
De weg naar het ziekenhuis was niet zo lang, we liepen door een parkje waar de sakura vol in bloei stonden. Ik bleef even kijken, dit was iets dat ik alleen op film of op foto's had gezien. De roze bloemen aan de hoge bomen bewogen mee met het lichte briesje dat er waaide. Soms vielen er een paar bloemen van de bomen en dan rende er een paar kinderen op af, lachend pakte de kinderen ze op en maakte en legde ze in een mandje.
"Ze doen dat voor geluk." zei Kanjiro
"Eh?"
"Sakura brengt geluk, ze nemen de bloemen mee naar huis en geven het aan hun moeders. Zeg nou zelf, iedereen zal blij zijn met de sakura bloesem."
Ik knikte en liep door.
"Nee-san!" klonk er achter ons, "Nee-san!"
Kanjiro draaide zich om, "Ze roepen je."
Ook ik draaide me om en daar stonden twee kinderen, ze begonnen te praten maar ik begreep het niet. Kanjiro nam het woord. Eén van de twee pakte uit het mandje een perfecte sakura bloem en gaf het aan mij.
"Arigato ne."
We zette onze wandeling voort, toen we in de buurt kwamen van het ziekenhuis viel Kanjiro dat ook op "Gaan we naar het ziekenhuis?" vroeg hij toen.
"Ja, ik heb een afspraak met iemand daar."
"Maar..."
"Laat nou maar, je ziet het van zelf wel. Tenzij." ik viel stil misschien was ik een beetje te impulsief geweest en moest ik hem hierbij niet betrekken.
"Tenzij wat? Max, maak je zinnen af." zei Kanjiro een beetje ongeduldig, ik merkte dat hij het niet leuk vond om hier te zijn.
"Tenzij je het niet wil, je hoeft niet mee." zei ik zachtjes
Hij bleef lang stil, starend naar de ingang van het ziekenhuis, hij was niet meer in zijn eigen lichaam. Het was alsof hij iets zag wat ik niet kon zien.
"Jiro?"
"Ik.. ik kan het niet, ik kan daar niet naar binnen gaan." hij keek mij aan "Ik moet gaan."
Hij draaide zich om en rende weg.
Verbaasd bleef ik nog even staan, wat gaat er allemaal in dat hoofd van die jongen om?
Lang kon ik niet blijven piekeren, ik ging naar binnen en vroeg naar dokter Ito.
Een jonge vrouw achter de balie zei dat ik hier even moest wachten en dat hij er gelijk aan kwam.
Het viel mij op dat ik veel aangestaard werd, misschien moest ik toch maar mijn haar verven om niet zo op te vallen.
"Maxime Heller?" een redelijk jonge man stond voor mij, hij stak zijn hand uit.
"Watashi wa Yuki Matsumoto."
Oh nee, hij stelde zich voor in het Japans, hoe kon hij ooit verwachten dat ik in zo'n korte tijd Japans kon? Ik schudde zijn hand, "Maxime Heller desu."
"Ik breng je naar Ito-sensei, als je mij wilt volgen?"
"Natuurlijk." Er viel een last van mijn schouders af, hij kon ook al Engels. We gingen in een lift in.
"Ik ben een dokter in de leer," begon Yuki Matsumoto "Ik loop nu met Ito-sensei mee, hij is de beste op het gebied van hersenchirurgie. Ik ben erg blij dat ik de kans heb om van hem te leren. Jij bent mijn eerste patiënt, Ito-sensei laat jou natuurlijk niet helemaal aan mij over maar wel voor een groot gedeelte. Tenminste als jij het daar mee eens bent, achja we spreken daar zo wel over met Ito-sensei"
Ondertussen liepen we over de gang naar het kantoor van Ito.
"Maxime Heller." zei -ik neem aan- Ito-sensei.
Hij was ook nog een best jong uitziende man, wel ouder als Yuki.
In zijn kantoor stond een lang bureau wat er erg georganiseerd uitzag. Er waren drie stapels en er op lag een map in de kleuren rood, geel en blauw, op elke map stond een naam. Op de rode map stond Karen Ikeuchi, de gele had de naam Ren Tsuki en op de blauwe stond mijn naam.
Aan de wand hingen posters van het menselijk lichaam, en vooral van het menselijk brein.
"Ik ben Ito, jou dokter voor de komende tijd, ik heb jou dossier bekeken, jou arts in Nederland heeft mij alle informatie gegeven. Ik wil echter zelf nog wat testjes doen, als je het goed vind natuurlijk?"
"Ja, is goed. Het enige wat ik wil is beter worden, dus doe alles wat u kan."
Ik mocht Ito gelijk, hij voelde zo vertrouwd. Van Ito keek ik naar Yuki, hij had mijn dossier gepakt en keek er in.
"Hoe kon ik het vergeten," zei Ito "ik neem aan dat Yuki zich netjes heeft voorgesteld?"
Ik knikte.
"Hij zal jouw eerste dokter worden, dat wil zeggen, hij neemt jou onder zijn hoede. Yuki, is een dokter in training, hij heeft al veel ervaring maar is nog in de leer. Ik heb besloten dat Yuki klaar is voor zijn diploma, het enige wat hij nu nog nodig heeft is een patiënt en ik dacht aan jou. Jij zal een grote uitdaging zijn voor hem, ten eerste jij bent een buitenlands meisje en ten tweede jij hebt precies het gene wat Yuki nog moet afsluiten. Yuki wilt zich specialiseren in neurologie, maar je moet wel een beetje flexibel zijn tegenwoordig voordat je je kan specialiseren. Natuurlijk, ik sta op de zij lijn en hij mag niks uitvoeren zonder het met mij te overleggen maak je maar geen zorgen."
"Ga jij hier mee akkoord?" vroeg Yuki.
Mijn leven was mij te dierbaar om het zo maar weg te laten gooien, of te laten verpesten door zomaar een dokter in training. Aan de andere kant, ik wist dat de kans klein was om te overleven, dus waarom zou ik zo iemand niet gewoon helpen door mij te laten helpen?
"Ik vind het goed, Yuki-sensei Yoroshiku onegaishimasu!"
Hij begon te lachen, "Oke Maxime-san, ik zí¡l goed voor je zorgen."
"Zullen we dan maar beginnen met de tests?" vroeg Ito-sensei.
"Let's do it!" zei ik.
"Zodra we de uitslag hebben geven we je een belletje en dan kan je het beste komen." zei Ito-sensei, nadat we eindelijk klaar waren met de tests.
Ik was uitgeput, het was moreel heel zwaar geweest, ik zat op een stoeltje voor het eerst besefte ik dat ik dit niet alleen aan kon. Ik had de steun van iemand nodig, iemand die kon zeggen: "Max, je kan het beter, kom op wat is dit nou?" of zou zeggen: "Max, doe je niet een beetje teveel je best, hou je een beetje rustig!". Ito en Yuki-sensei kende mij beide nog niet goed dus konden dat soort opmerkingen nog niet plaatsen.
"Maxime-san?" ik keek op Yuki-sensei stond voor mij met een telefoon in zijn handen, "Misschien moet je even je ouders bellen?" dat was zo'n slecht plan nog niet, ik knikte en pakte de telefoon aan.
Snel draaide ik het nummer naar huis, "Mam, met Max." zei ik zodra mijn moeder de telefoon opnam.
"Max! Wat ben ik blij je stem te horen! Hoe is het met je?"
"Het gaat wel.. Ik heb net wat tests gehad in het ziekenhuis, het was zwaarder dan dat ik had verwacht, ik wilde gewoon even je stem horen."
"Heb je wel goed je best gedaan? Ik wil niet dat je een slechte reputatie achter laat!"
Ik begon te lachen, "Mam, natuurlijk. Doe je papa de groetjes? Ik moet hangen."
"Dag schat, we missen je heel erg."
Ik hing op, "Arigato, Yuki-sensei."
Hij knikte, "Je kunt nu maar beter gaan en gaan rusten, het is een uitputtende dag voor je geweest."
"Aha, bedankt voor je tijd vandaag." en ik stond op, maar terwijl ik opstond verloor ik de controle over mijn lichaam en viel voor over. Als reflex wilde ik mijn handen uitsteken om mijn val te breken, maar mijn handen gaven geen reactie. Ik viel naar voren en belandde hard op de vloer. Mijn kin schaafde hard over de vloer, warm vloeistof voelde ik om mijn hoofd stromen. "MAX!" riep Yuki-sensei.
Hij hielp mij overeind en hield een doekje tegen mijn kin, "Ik moet het hechten." zei hij serieus, tranen begonnen te lopen, de pijn werd mij te veel.
Ik kreeg een verdoving en zag dat Yuki-sensei druk bezig was met mijn kin.
"Het is klaar Maxime-san, probeer wat voorzichtiger te zijn voortaan."
Ik glimlachte, "Ik ben soms ook zo onhandig."
"Mmm," hij knikte alleen maar, "Laat me je handen eens zien?"
Ik stak ze uit, hij pakte ze aan en bekeek ze.
"Je kunt nu gaan, oké?"
"Sorry voor de last!" zei ik nog even snel en ik liep weg.
Ik stak de sleutel in het slot van mijn appartement en liep naar binnen.
Het was inmiddels donker maar ik voelde niet de behoefte om een lichtje aan te doen. De sakura bloesem legde ik in een glas met water en zette het op mijn tafel.
Op de bank keek ik naar de sakura, hij was te perfect, ik kon geen foutje herkennen. Het leek totaal niet op mij, bij mij ging er vanalles fout. Hoe zou het nu met Max zijn? Misschien was het weer tijd voor een brief naar hem.
Lieve Max,
Ik had vandaag mijn eerste ontmoeting met mijn artsen.
Yuki en Ito-sensei zijn goede artsen, na een aantal testen die ik moest uitvoeren gebeurde er iets raars met mij. Ik wilde opstaan maar ik voelde mijn lichaam niet meer, het was alsof ik het niet meer in controle had. Ik viel zo voorover, toen ik mijn handen wilde uitsteken ging dat niet. Ik viel zo op mijn kin.
Nu heb ik vier hechtingen, de laatste tijd heb ik vaker het gevoel dat ik niet meer de baas ben over mijn eigen lichaam. Ik wil dan iets pakken maar ik grijp gewoon mis, het zal wel gewoon vermoeidheid zijn. Hoe is het bij jou? Geen problemen hoop ik. Het zou fijn zijn als jij mij een keer een e-mail zou sturen.
Ik mis je,
M
Opeens voelde ik mij zo vermoeid, ik stond op en ging naar de badkamer waar ik snel mijn tanden poetste en ging in bed liggen. Kanjiro, hij schoot door mijn hoofd, waarom ging hij opeens weg? Ik dacht dat hij zo nieuwsgierig was, maar hij wilde zo snel mogelijk weer weg toen hij het ziekenhuis zag.
"Dat is mijn moeder, ze overleed vijf jaar geleden, ons gezin stortte in elkaar." zou dat de reden zijn dat Jiro niet naar binnen wilde? Heeft het overlijden van zijn moeder zoveel inpakt gehad? Ik had het kunnen weten, alleen als ik maar een beetje beter had opgelet.
De wekker ging, half acht. "Nog vijf minuutjes." zuchte ik.
Ik stond op en trok mijn school uniform aan, het is echt een uitvinding, nooit meer voor de kast staan om te zoeken naar iets om te dragen.
Ik keek in de spiegel, zwarte knie kousen, een witte plooienrok erg hoog opgetrokken zodat het een mini rokje was, een wit getailleerd overhemd, een grijs vestje met het school embleem en een stropdas in de kleuren van de school, blauw en grijs geruit.
Veel make-up deed ik niet op, het was nou eenmaal verboden, net als te veel sieraden.
Mijn blonde haar deed ik in een staart aan de zijkant van mijn hoofd.
Ik keek naar mijn lichaam, het was wat ik al 17 jaar gebruikte, nu met een grote witte pleister op mijn kin.
Ik pakte mijn tas en liep naar school, vandaag had ik alle tijd dus ik kon rustig lopen.
Onderweg kwam ik Hiroto tegen, hij was vrolijk als altijd en stak zijn arm door de mijne en rende zowat naar school, zijn manier van lopen is erg springerig.
"Wat heb je met je kin gedaan?" vroeg hij lacherig.
Ik zei dat ik gewoon was gestruikeld, hij vond het wel grappig.
School interesseerde mij vandaag niet zo erg, tot ik te horen kreeg dat ik een schoolactiviteit moest kiezen. Er waren veel keuzes, sport zoals; voetbal, basketbal, honkbal -erg populair bij jongens- en zwemmen, maar ook tekenclub, in het koor, toneel, biologie, kunst en tuinieren.
Ik koos voor biologie, aangezien ik niet kon sporten, en wel kon observeren.
Na school moest ik gelijk beginnen, ik werd voorgesteld aan twee jongens, Keiji en Seki zij zaten ook in de biologieclub, ze zaten allebei in een andere klas als ik.
Keiji was een lange jongen, hij had in zijn zwarte haar speldjes zitten waardoor zijn haar erg 'Japans' zat. Het is mij wel opgevallen, dat alle Japanners heftig haar hebben. Keiji had zijn overhemd nonchalant open aan de bovenkant en zijn stropdas hing ook los.
Seki had zijn geblondeerde haar in vlechtjes zitten en had van zijn uniform een nieuwe creatie gemaakt.
Ze waren allebei erg sociaal, ik was gelijk gek op ze.
"Maxi-chan, heb je zin om na school met ons te karaoke?" vroeg Seki
"Absoluut" zei ik vrolijk.
Na een uurtje gingen we weg, eerst gingen we wat eten ze vroegen mij de oren van het hoofd. Alles wilde ze weten over het leven in Nederland.
In de karaoke bar, begonnen zij met zingen, daarna was ik samen met Seki, toen Keiji de microfoon aan mij wilde geven gleed hij zo uit mijn handen. Ik staarde naar de grond waar de microfoon lag. Dit begon een beetje eng te worden, waarom kon ik dingen niet meer gewoon vast houden?
Keniji verontschuldigde hem zelf en zei dat het zijn schuld was, terwijl ik diep van binnen wist dat het niet zo was. We bleven de hele avond zingen en ze brachten mij na afloop thuis.
Die avond dacht ik weer aan het vallen van de microfoon, waarom kon ik mijn handen niet samen knijpen en hem vast houden?
Er ging een week voorbij ik had Kanjiro niet meer gezien na het ziekenhuisincident.
Ik deed een poging om met hem in contact te komen, zo ging ik bij hem langs, achterhaalde zijn telefoon nummer en stuurde e-mailtjes.
Maar geen gehoor.
Langzaam liet ik het achter mij en richtte mij op Keniji en Saki, inmiddels waren wij onafscheidelijk van elkaar.
Ze waren niet op de hoogte van mijn ziekte, maar misschien was dat wel beter, mijn kin genees snel en er was inmiddels niks meer van te zien, wel had ik laatst steeds vaker last van het verliezen van mijn evenwicht en het laten vallen van spullen.
Het ziekenhuis had lang niet van zich laten horen, dus ik nam aan dat er niks dringendst was. Er volgde nog een rustige week, ik paste mij erg snel aan en leerde beter de Japanse taal.
Alles ging goed tot de bel ging, ik liep naar de deur van mijn appartement en deed de deur open. Er hing een lage zon dus ik werd ten eerste verblind door de zon, maar ik zag een gedaante staan, ter bescherming van mijn ogen hief ik mijn hand omhoog.
Langzaam begon ik de gedaante te herkennen, "Jiro?"
Reacties:
Verder! Ik wil meer lezen
Ik ben blij dat je zulke lange hoofdstukken schrijft
Nog bedankt dat je vertelde dat je verder was, dat mag je vaker doen
Ga snel verder!!!!!
mooi geschreven, ik hoop dat hoofdstuk 4 snel komt, wil je mij dan ook even een berichtje sturen?