FanFic.nl

Living eternally

Deel 4

Er brak weer een nieuwe dag aan, en opnieuw zou ik de confrontatie met mijn soortgenoten moeten aangaan. Ik had altijd een grote mond maar waarom had ik nu het gevoel dat mijn keel gesmoord werd en ik de ene paniekaanval na de andere zou krijgen? Zijn ogen… Hoe kon het toch zijn dat een simpel paar ogen je zo van streek bracht? Mijn ouders hadden het huis al verlaten. Mam werkt in een interieurwinkel terwijl pap zijn toevlucht zocht in de bouw. Wat ik zou doen als ik voor de zoveelste keer weer geslaagd was en school moest verlaten? Geen idee, het liet mij op dit moment allemaal koud. De koffie was lauw maar toch genoot ik van de smaak. Koffie was tevens de enige drank waarvan ik kalm werd, naast thee dan toch. Ik nam nog snel mijn dagschema door voordat ik naar school vertrok. Great, vandaag twee lesuren sport wat dus betekent: inhouden Amarillys, vooral niet te snel bewegen anders gaan er weer allerhande verhalen de klassen rond.

Op het schoolterrein was het weer een drukte van jewelste. Waarom bestonden er ook geen vampierscholen? Ver afgelegen in de bossen waar je zo rustig mogelijk kan studeren? Moest ik ooit de Volturi tegenkomen, het zou de eerste raad zijn die ik ze zou geven. Alice en Edward kwamen tegelijkertijd met mij toe op de parking. Het gestaar nam ik er maar bij en gaf en vuile blik terug. Toen ik uit de wagen stapte en ze mij nog steeds aan het bekijken waren, hield ik het niet meer. “Staren naar iemand is onbeleefd. Heeft jullie moeder je geen manieren geleerd?”� Er verscheen een glimlach op Alice’s gezicht. “Amarillys, je hebt nog steeds hetzelfde temperament als toen je klein was.”� Ik was met verstomming geslagen. Hoe kende ze mijn naam? Gisteren waren ze nog aan het gissen wie ik was en na een nacht konden ze dit achterhalen? Hoe? Door mij te stalken, te achtervolgen tot bij mij thuis en daar de huiselijke gesprekken af te luisteren? Mijn vuisten begonnen te trillen van emotie. “Laat mij gerust, Alice.”� Het laatste woord spuwde ik uit en liep van hen vandaan. Ik hoorde Alice nog tegen Edward klagen. “Wat heeft zij nou?”�

Vlak na de middag had ik sport. De opdracht was een uithoudingstest lopen, wat klaarblijkelijk geen enkel probleem voor mij zou vormen. Na nog geen toertje lopen, hadden er al twee meisjes opgegeven. De twee fashionista’s van de school, die een ander altijd hun taken lieten maken en zichzelf nooit ergens voor moe zouden maken. Na het twaalfde rondje merkte ik Edward langs de zijkant van de loopbaan op. Hij glimlachte naar me en knikte bemoedigend. Alsof ik moeite zou hebben om hier voor te slagen, give me a break… Toen de test eindigde keek ik naar de plek waar ik eerder Edward had zien staan, maar hij was met de noorderzon verdwenen. Na elke les gym een vaste afspraak met de douchecabines. De warme stralen die uit de douchekop kwamen deden deugd. Bij het aankleden wierpen de fashionista’s me kwade blikken toe. Niet lang daarna volgde het eerste dreigement. “Ik weet niet wie je ook wel denkt dat je bent, maar ik zou in het vervolg maar niet teveel je ogen op ons laten rusten, meisje. Je zou wel eens diep in de problemen kunnen raken.”� “Op wat heb je het nou?”� “Alsof je dat niet weet. Ons spottende blikken toekennen bij het lopen, daar kick je wel op hé? Maar ik geef je een raad: bij ons wil je echt niet op een slecht blaadje staan.”� “Als jij het zegt.”� Met één en al verbazing liet ik hen achter mij in de kleedkamer.

Ik kon hem al zien staan toen ik nog maar net de parkeerterreinen had betreden. Hij leunde nonchalant tegen zijn grijze Volvo. Op zijn gezicht geen emotie te bekennen. Naast mijn deur bleef ik staan en keek hem verwonderd aan. “Je bent hier niet voor niets op mij blijven wachten, Edward.”� “Nee, daar heb je gelijk in.”� “Nou … Zeg maar.”� “Zou je het leuk vinden om morgenavond bij ons te blijven dineren, of beter gezegd een glaasje te drinken? Esmé en Carlisle, en de rest van de familie zouden het hartstikke leuk vinden om jou en je ouders nog eens te zien.”� Hij overviel mij met zijn vraag. “Euhm.. Ik zal het thuis vragen. Daar kan ik op dit moment echt niet over beslissen”� Er verscheen een kleine grijns op zijn gelaat. “Je zou er mij een groot plezier mee doen.”� “Ik zal erover nadenken. Dag Edward.”� Onderweg naar huis zat ik te piekeren over hoe hij zijn laatste zin had uitgesproken. “Je zou er mí­j een groot plezier mee doen.”� Met de nadruk op dat hij het wel leuk zou vinden. Zou hij mij nog altijd zo leuk vinden als vroeger? Dat kan toch niet, hij kende mij helemaal niet meer. Het was al zo lang geleden en ik was veranderd. Ik was volwassen geworden.

Thuisgekomen schonk ik mezelf een glas witte wijn in en maakte vlug een paar croque-monsieurs. Koken kon ik niet zo goed, omdat er nooit een voorbeeld was van hoe een uitgebreid gangendiner er uit zou kunnen zien. Als er vrienden gingen langskomen snuffelde ik meestal vlug in een of ander kookboek en probeerde zo toch iets deftig op tafel te toveren. Voor mezelf maakte ik meestal iets simpels klaar zodat ik mijn honger vlug kon stillen. Na de maaltijd trok ik mij terug in mijn slaapkamer om alvast wat huiswerk te maken. Twee opdrachten voor chemie, wat haatte ik dat vaak toch, en dan nog eentje voor geschiedenis, wat niet veel tijd in beslag nam. Mijn ouders zouden elk moment kunnen thuiskomen en dus ging ik in de woonkamer naar een of andere serie op televisie kijken. Niet veel later hoorde ik twee auto’s over het grind rijden en kwamen mam en pap tezamen binnen. Ik besloot maar meteen met de deur in huis te vallen. “Edward heeft mij gevraagd of wij morgen bij hen op bezoek komen.”� “Oh fantastisch, Esmé en ik hebben zoveel bij te praten.”� Hier kon ik blijkbaar niet meer onderuit muizen…

Reacties: