FanFic.nl

1 Litre of tears

Hoofdstuk 4

4

"Kanjiro? Ben jij dat?" vroeg ik voorzichtig.
Hij duwde mij aan de kant deed de deur dicht, sloot alle ramen en gordijnen. Terwijl ik verbaasd in de gang stond liep Kanjiro weer terug naar mij en pakte mij stevig aan mijn arm vast. Opeens was ik heel bang, deze blik in zijn ogen was zo angstaanjagend. Hij trok mij mee naar de badkamer en deed zijn jas uit, hij hijgde zwaar en keek woest uit zijn ogen, hij gooide zijn jas in de hoek en trok zijn shirt uit. Ik had het gevoel dat mijn ogen uit mijn kassen zouden vallen, waar was hij mee bézig? Ik wilde weg rennen maar Kanjiro had de deur op slot gedaan en het kwam niet in mij op om het slot om te draaien.
Hij pakte mij stevig vast, en draaide mij om. Zijn handen hielden mijn gezicht vast en ik kneep mijn ogen dicht. Ik wachte tot hij mij pijn zou doen maar dat kwam niet, langzaam opende ik mijn ogen en zag dat hij wat was gekalmeerd. Hij keek mij aan met grote ogen, tot mijn verbazing huilde hij. "Jiro, wat is er?" piepte ik.
Zijn linker hand liet mijn gezicht los en ging naar zijn borst.
Ik keek, er zat een diepe wond.
"Jiro, wat heb je gedaan?"
Snel pakte ik wat antibiotica en maakte de wond schoon, "Jiro, je moet naar een arts, ik kan dit niet!", "Nee Max, ik ben niet voor niks naar jou toe gekomen, ik vertrouw je."
Ik keek hem aan en knikte, de wond leek minder ernstig zonder al het bloed, ik legde er een grote wat op en bond het strak af met wat tape.
Toen ik Jiro eens goed bekeek zag ik dat hij onder de blauwe plekken zat en helemaal beurs was.
"Jiro, waarom moest je me nou zo laten schrikken? Je was jezelf niet."
"Ze zaten me achter na." zei hij enkel.
"Jiro wie? Wie zat je achter na?"
Hij gaf geen antwoord en liep de badkamer uit naar de voordeur.
"Ga je weg? Jiro praat tegen me!" schreeuwde ik.
Gelukkig ging hij niet weg maar deed alleen de deur op slot.
Hij keek me weer boos aan, het kwetste me. Wie denkt hij wel dat hij is?
Ik liep naar de koelkast en schonk twee glazen drinken in. Ik nam er één mee naar de woonkamer de andere liet ik op het aanrecht staan.
Nadat ik mijn drinken had opgedronken liep ik terug naar de badkamer, ik zag dat Jiro tegen het aanrecht zat zijn hoofd liet hij op zijn knieën rusten. Zijn bebloede kleren gooide ik in de was, en liep terug naar de keuken. Daar ging ik naast Jiro zitten en probeerde hem te omhelsen. Hij schudde mij van hem af, maar ik liet hem niet zomaar gaan en hield hem steviger vast.
Dit keer bleef hij zitten en na een tijdje leunde hij zelfs tegen mij aan. Ik voelde zijn koude lichaam door mijn kleding heen dringen, ik stond op en rekte mij uit. Jiro keek op, ik stak mijn hand uit, niet dat je het heel goed kon zien, het was inmiddels pikkedonker, Jiro keek naar mijn hand maar pakte het uiteindelijk aan. Ik trok hem op en samen liepen we naar mijn slaapkamer, ik had nog steeds zijn koude hand vast en legde hem in bed. Langzaam liet ik mij zakken en ging naast hem zitten. "Wat is er met je gebeurd Jiro?" vroeg ik hem.
Maar terwijl ik hem dat vroeg zag ik dat hij al sliep. Hij had donkere kringen onder zijn ogen, en veel schrammen. Ik streek over zijn haar, "Wat is er met je gebeurd Jiro?" vroeg ik nog een keertje.
Opeens was ik ook uitgeput, ging snel onder de douche, ik warmde een beetje op en hoorde dat de wasmachine klaar was. Ik deed mijn badjas aan en dacht aan mijn schone kleren die nog in mijn slaapkamer lagen. Eerst hing ik de was op om te drogen en liep naar de slaapkamer. Ik nam een kijkje bij Jiro, hij was nog in diepe slaap. De badjas liet ik van mijn schouders vallen en pakte wat ondergoed, ik trok mijn onderbroek aan en zocht naar een pyama. "Max?" ik schrok mij dood. Help ik sta hier half naakt.. gelukkig is het donker. "Ja?" ik draaide mijn hoofd om en besefte dat hij achter mij stond. Het zweet bak mij uit, waarom lag mijn badjas nou op de grond? "Ik wil je nog even bedanken, voor wat je allemaal voor mij hebt gedaan." zei Jiro zachtjes.
"Het was niks, je moet rusten ga weer in bed liggen." zei ik zo kalm mogenlijk.
Ik keek vooruit de kledingkast in, ik hoorde wat verschuivingen achter mij dus ik dacht dat Jiro weer naar bed ging. Dat dacht ik tot dat ik zijn armen weer om mijn naakte middel voelde. Zijn hoofd legde hij op mijn schouder en gaf een kus op mijn wang.
"Ik eeh.. sorry." zei Kanjiro, nadat hij besefte dat ik geen kleren aanhad. Hij liet mij snel los en pakte van de grond mijn badjas.
Ik vond een pyama en ging terug naar de badkamer, de plek waar Jiro mij had aangeraakt gloeide helemaal. Ik keerde terug naar Jiro en aaide weer over zijn hoofd, hij keek op. "Je hebt koorts, Jiro." Hij pakte mijn hand, "Het stelt niets voor."
Ik pakte een nat washandje en legde het op zijn voorhoofd.
Dat was de eerste nacht die wij samen door brachten.
Het was nog onschuldig, nog wel, maar ik wist absoluut zeker dat mijn gevoelens voor hem steeds sterker werden.
Toen ik wakker werd lag ik op de bank, het was nog donker in huis, ik stond op en rekte mij uit. Een nachtje op de bank was niet zo comfortabel, ik liep naar de slaapkamer maar het bed was leeg. "Jiro?" zei ik. "Jiro? Ben je er nog?"
Ik liep de badkamer in, het was er erg warm. "Ohiyo Gozaimasu" zei Jiro.
"Ohiyo" zei ik sloom, Jiro was net in bad geweest merkte ik.
"Heb je zin in een ontbijt?" vroeg ik, "Dat is al klaar slaapkop, kom maar mee."
Hij legde zijn hand op mijn rug en we liepen naar de keuken.
Er was echt heel veel, eigenlijk wist ik helemaal niet wat dit allemaal was, het rook alleen wel heel lekker.
"Mmm, een man die kan koken." zei ik naar Jiro kijkend.
Hij begon te lachen en schepte wat eten voor mij op een bordje.
"Jiro, ben je weer beter?"
"Ja, ik voel me weer kiplekker." zei hij vrolijk.
"Jiro, waar was je?", deze vraag kon ik mij wel veroorloven nadat hij mij eerst in de steek liet, vervolgens twee weken alleen liet en daarna zomaar mijn huis binnenstormde.
Zijn glimlach verdween als sneeuw voor de zon.
"Daar wil ik het niet over hebben." zei hij afwijkend.
"Misschien wil ik dat wel." zei ik snel.
Er viel een lange stilte, ik at gewoon door van dit heerlijke eten.
"Waarom is het eigenlijk zo donker hier, mag er geen licht aan?"
"Max, het is te ingewikkeld, je moet nu naar school."
"Ik ga helemaal nergens heen, straks ben je weer verdwenen!"
Zijn gezichts uitdrukking veranderde van boos naar zacht.
"Heb je mij gemist?" vroeg hij voorzichtig.
Langzaam knikte ik, "Je verdween opeens."
Zonder dat ik het had beseft was hij erg belangrijk voor mij geworden, ik had mij voor die gevoelens afgesloten. Maar nu hij zo voor mij zat kon ik ze niet blokkeren.
Ik stond op en liep naar de badkamer, er welde weer tranen op in mijn ogen. Snel sloot ik de deur en draaide hem opslot. Kanjiro was achter mij aangelopen, "Max, doe de deur open." zei hij.
Ik ging tegen de deur aan zitten terwijl de tranen over mijn wangen stroomde, lang bleef ik zo zitten. In de verte hoorde ik de schoolbel klinken, iedereen zou daar nu zitten en gewoon zijn ding doen. Ik kon niet uit de badkamer komen, ik kon Kanjiro niet meer onder ogen zien.Tenminste nu even niet, ik had tijd nodig om het te verwerken.
"Max, doe alsjeblieft de deur open." probeerde Kanjiro nog een paar keer.
Ik bleef zitten verroerde mij niet, het was stil in huis. Het was stil tot ik mijn telefoon hoorde. achter de deur hoorde ik gerommel, en Kanjiro nam mijn telefoon op.
"Max, het is het ziekenhuis. Ze hebben je resultaten binnen." zei Kanjiro door de deur heen.
Ik opende het slot en keek Kanjiro aan, hij keek moeilijk, ik nam de telefoon aan.
"Moshi moshi, Maxime desu."
"Maxime, dit is Yuki, zou je zo snel mogenlijk naar het ziekenhuis kunnen komen?"
"Is er iets mis?" vroeg ik snel.
"We kunnen dat maar beter niet over de telefoon bespreken."
"Ik kom er aan." snel hing ik op en rende naar mijn kast ik pakte snel wat kleren en trok die aan, helemaal vergeten dat Kanjiro ook nog in de kamer stond.
"Max, wat is er?" vroeg Kanjiro, ik gaf geen antwoord en worstelde met een t-shirt dat ik aanprobeerde te krijgen.
Hij pakte mij vast "Max."
Ik schudde mij los, "Er is niks, tenminste, nog niet. Ik ben weg." ik rende weg, weg van Kanjiro, weg van mijn huis en opweg naar het ziekenhuis.

Ik struikelde een paar keer en liep een paar schrammen op, wel raar dat ik de controle over mijn lichaam nog steeds niet terug had gevonden.
Uiteindelijk kwam ik nog redelijk heel in het ziekenhuis.
Gelijk liep ik door naar Ito-sensei's kamer.
"Maxime, je bent er," zei Yuki "moet je trouwens niet naar school?"
"Ehehe tja.. eigenlijk."
"Het beste is als je even gaat zitten, Maxime-san." vervolgde Ito-sensei.
Ik ging zitten op de aangewezen plek.
"Maxime, wij hebben twee weken geleden een paar tests uitgevoerd."
Ik knikte, "Ook hebben wij een MRI-scan van jou gemaakt. Nadat wij onze scan met die van Nederland hadden vergeleken merkte wij een verschil. Kijk zelf maar."
Yuki-sensei hing twee foto's van mijn hersenen op.
Ik bekeek ze aandachtig, op de ene was een grote vlek, mij was verteld dat dat de tumor was en op de andere leek niks mis te zijn.
"Ik neem aan dat dit de nieuwe is?" voorzichtig wees ik naar de "gezonde" foto.
Yuki-sensei knikte.
"Ben ik genezen?" Een golf van opluchting vloog door mijn lichaam heen.
"Het is waarschijnlijk een verwisseling geweest van een scan, een gezond meisje loopt nu ergens rond en denkt dat ze gezond is maar heeft in werkelijk een grote tumor."
"Maar ben ik dan gezond?" vroeg ik alweer.
Yuki-sensei keek mij ernstig aan.
Ik heb je al eerder verteld dat neureologie mijn specialiteit is, toen ik jóu MRI bestudeerde kwam ik iets anders tegen. Ik weet het niet helemaal zeker, het is namenlijk erg zeldzaam. Als je geen bezwaar hebt, onderzoek ik je nader."
Dacht ik genezen te zijn, is er weer iets anders.
"Kunnen we gelijk beginnen?" vroeg ik.
"Ga maar staan, ik wil dat je op je linker voet gaat staan, je rechter knie trek je op. Probeer je balans te houden."
Ik deed wat Yuki-sensei vroeg, alleen kon ik mijn balans niet houden. Bij elke poging viel ik om.
"Maxime-san, ga nu stevig op twee benen staan. Ik geef je een klein zetje naar links of naar rechts, blijf staan."
Zo stevig als ik kon ging ik staan, Yuk-sensei spreidde zijn armen en gaf mij een zetje naar links, meteen viel ik om.
Opeens was ik heel bang, ik moest gaan zitten van Yuki-sensei, hij maakte aantekeningen.
"Dit is simpel, ik hou mijn vinger omhoog, jij raakt die aan en dan je neus, herhaal dat patroon tot is stop zeg."
Hij stak zijn wijsvinger omhoog, ik bewoog mijn wijsvinger eerst naar die van hem en toen naar mijn neus, het ging goed, "Iets sneller nu Max."
Ik voerde het tempo een beetje op, nu was mijn neus onvindbaar geworden en zijn vinger leek ook wel verdwenen terwijl ik er gewoon naar keek.
"Laten we even een pauze nemen Max." zei Yuki-sensei.
Ik vocht tegen de tranen, er klopt hier iets niet, waarom heb ik mijn lichaam niet meer onder controle.
Yuki-sensei keek mij aan.
"Laten we de laatste test doen." zei hij vast besloten.
"Zeg mij na: Pa Ta Ka, Pa Ta Ka."
"Pa ta ka, pa ta ka, pa ta ka."
"Mooi, dat ging vloeiend."
Yuki verontschuldigde zich zelf en liep weg, ik moest blijven wachten.

"Sensei?" vroeg ik toen hij weer binnen kwam. "Als ik iets probeer aan te pakken van iemand valt het negen van de tien keer uit mijn handen, ik kan niet meer recht lopen en verlies constant mijn evenwicht. Wat is er aan de hand?"
Hij bleef stil
"Je weet wat ik heb he?" vroeg ik aan Yuki.
Hij liep naar mijn MRI, "Zie je dit plekje?" ik knikte, "Dat is niet gezond, het heeft een aandoening."
"Hoe erg is het?"
"Je kan er oud mee worden, jij kreeg de symptomen pas laat, maar ze vorderen zich snel."
"Hoe heet deze aandoening?"
"Spinocerebellar ataxia."
"Spinocerebellar ataxia?"
Yuki knikte.
"Wat is Spinocerebellar ataxia precies?"
Yuki bleef stil.
"Sensei, wat is Spinocerebellar ataxia!"

Reacties:

missxangel zei op 14 dec 2009 - 0:10:
Wow echt mooi.
Ik wil weten wat die ziekte is.. Maar dan moet ik wachten tot jij een nieuw deel post, kga m wel even googlen!!
Snel verder gaan!!