FanFic.nl

Toms Twin

Rea

Evelyn.
Harde voetstappen, luide stemmen, gebonk, en dan mijn naam dat langs komt in het geschreeuw. Gott, ze hebben het over mij. Triestig wikkel ik mijn armen nog steviger rond mijn benen en laat mijn kin op mijn knieën balanceren, schijt dat ik een jurkje aan heb.
“Het komt wel goed.”� Bill wrijft zijn hand op en neerwaarts op mijn rug. “Het komt altijd goed tussen die twee.”�
“Ja, maar ik was nooit de aanleiding tot de ruzie, en nu wel. Ik voel me ongelooflijk stom. Hoe had ik dat kunnen doen? Het voelt bijna hetzelfde alsof ik vreemd ben gegaan met jou. Met zijn bloedeigen broer!”�
“Zo voelt het ook wel een beetje voor Tom,”� mompelt hij voorzichtig terug, zwakt de wrijving op zijn rug wat af. Geschokt kijk ik hem aan. Moeilijk kijkt hij terug.
“Dit gaat niet goed komen, hè? Ik zie het aan de blik in je ogen.”� Hij probeert mijn staar te mijden. “Bill, vertel is wat meer over haar.”�
Hij zucht diep. “Tom en ik kennen haar vanaf onze vijf jaar oud. We zagen haar in het winkelcentrum op de grond zitten met haar gitaar op de schoot. Jongenkleding aan en korte dreadlocks. In eerste instantie was ik er niet zo geïnteresseerd naar, ze zag er onverzorgd uit. Ja, toen had ik al last van lichtelijk smetvrees. Maar goed, Tom was gelijk helemaal gefascineerd door haar, eerder geobsedeerd! Na die eerste ontmoeting moest en zou hij de volgende dagen ook weer komen om haar te zien. Ik ben niet altijd meegegaan, omdat ik nog een personale life had.
Rea kwam steeds meer in the picture en ik begon het meisje te zien waar Tom altijd over vertelde. Een geweldig persoon met een groot portie fantasie en een mond die nooit dicht ging, dat kwam voor mij goed uit, ik had nu te minste iemand die goed tegen mij in kon zonder stil te vallen van mijn woordenvloed. Ze was lief, totaal geen meisjesmeisje en was lekker haarzelf. Dat laatste charmeerde haar ontzettend. Ze wist wie ze was en had er totaal geen problemen mee. Ze had genoeg woorden over haar heen gehad dat ze zich eens moest laten ombouwen en zij kwam altijd met de geniaalste weerwoorden terug.
Hoe meer we haar begonnen te kennen, hoe vaker en langer we bij haar wilde zijn. Er was nooit echt verveling met haar, misschien héél kort, maar daar had zij altijd wel een oplossing voor. Zo kwam Tom ook aan zijn dreadlocks. Rea had ze er, met behulp van haar moeder, in gemaakt. Zo kwam ik aan mijn zwarte haren. Ik was het er zo niet mee eens dat Scotty blauw werd, dat ze mij beloofde mijn haar de kleur te geven van de hond, wat het ooit was.
Zo gingen jaren voorbij en voelde het echt alsof onze moeder bevallen was van een drieling. Sommige mensen die ons niet kende dí¡chten zelfs dat Rea een zusje van ons was. Simone kreeg vaak genoeg te horen hoe ze dat deed met drie koters en of het niet zielig was dat er maar één meisje was en twee jongetjes. Het was één keer zo erg dat, de toen nog levende, oma zei dat haar kleinkinderen zo groot werden, ze greep naar de wangen van Tom en Rea, de mijne niet. Te dement om te weten dat haar dochter bevallen was van twee zoons, niet een zoon en een dochter, maar het zei wel genoeg over de relatie tussen Rea en Tom.
De aantrekkingskracht tussen die twee was altijd al meer dan tussen mij en haar, maar dat maakte mij niet uit. Ik voelde mij niet als het vijfde wiel aan de wagen, ik voelde mij juist super gelukkig met haar in ons leven. Daarbij had ik Tom nog nooit zo vrolijk gezien voor dat zij in zijn leven kwam, dus wie was ik om daar tussenin te komen? Hij is er echt beter op geworden met haar om hem heen. Hij was misschien nog maar vijf, maar voordat hij haar zag was hij vaak wat stiller, meer op zijn kamer en helemaal niet zo’n spelend kind voor zijn leeftijd.
Ze was er wanneer onze vader ons verliet. Haar deur stond altijd open wanneer we de ruzies niet meer aan konden horen. Ze liet ons lachen wanneer we eigenlijk wilde huilen. Rea was onze persoonlijke uitlaatklep.
Dus ja. Rea… Ik heb al zoveel gezegd, maar ik zal nooit precies kunnen uitleggen wie ze is. Het is alsof ze precies de vorm heeft die Tom en mij als nooit te voren heeft verbonden. Als een puzzelstukje. Tom en ik hebben niet de juiste uiteindes om aan elkaar geklikt te worden, daar hadden we Rea voor nodig. Ze klikte zich vast aan Tom en met haar andere uiteinde aan mij, en dat is nooit meer losgekomen, al ging ze weg.”�
Ademloos kijk ik Bill aan. Hij praatte met een vernauwde stem en soms dichtgeknepen ogen om niet zijn glazige ogen te laten zien. Dit geeft zo’n ander beeld van haar.

“Tom Facking Kaulitz! Je mag dan misschien in mijn leven zitten, een deel van mijn leven zijn, maar dat geeft je niet het recht om te zeggen wí¡t ik er mee doe en hoe! Ik stuur mijn eigen leven!”� Een deur knalt hard dicht.
“Maar Rea heeft niet altijd goede eigenschappen.”� Een traan sluipt onder zijn gesloten ogen vandaan, glinstert onderaan zijn wang.

Reacties: