FanFic.nl

Our Sweet(?) Sixteen (afgelopen)

Number eight; There is no real love in Him. That is the reason why I try to kill him.

Ik ging de keuken in. Lauri zat aan tafel. Ze dronk van een flesje bier. Hoe vadsig. Ze keek me strak aan. “Heb ik wat van je aan?”� vroeg ze. Ik trok mijn wenkbrauw op. Lauri grijnsde. Volgens mij is ze dronken. Onze moeder kwam binnen. Ze zag Lauri. “Godverdommese kut kind!”� riep ze tegen Lauri. Lauri stond recht en probeerde het flesje te gooien. Maar het viel achter haar. Ze kon enkel lachen. Die was duidelijk dronken. Lauri strompelde de keuken uit. Ik hoorde wat gestommel en geklop op mijn piano. Ik ging zitten. “Wat was dit mam? Wie is zij? Waarom is zij anders?”� vroeg ik. Mam keek me aan. “Je zusje is je tweelingzus. Maar we wisten al van jullie geboorte dat zij een probleem kind zou zijn”� “Waarom hebben jullie haar toen dan niet afgestaan?”� vroeg ik. “Omdat we dat niet konden, iedereen wist dat we een tweeling kregen”� zei mam. “Maar dat is nog niet duidelijk genoeg voor me.”� zei ik. “Laura, dat kind is gewoon niet goed snik. Ze is ziek in der hoofd.”� zei mam. Ik keek haar aan. “Hoe bedoel je?”� vroeg ik. “Ze is niet zo als jij Laura, ze is anders, en hoort niet bij ons gezien, ze is te anders dan ons”� zei mam. Lauri kwam binnen. Ze keek ons met doodse ogen aan. Haar vuisten waren gebald. Ze keek altijd zo met een dode blik. Maar nu was het enorm eng. “Tot ziens dan maar”� zei ze rustig. Ze draaide zich om en liep de hal in. Ze trok de deur enorm hard toe. Ik had even gedacht dat die uit de muur zou vallen. Er werd nog veel gerommeld. Er was veel lawaai. Ik keek naar mam. Ze zat er koel bij. Toen kwam er een harde slag, en toen was het stil. Muisstil. Te stil. Maar toen was er een knal. We gingen kijken. In de hal lag papa neer op de grond. Lauri stond bij de deur. Ze had een pistool in haar hand. “Laat me met rust! Waarom deden jullie me dit aan!? Waarom waren jullie zo egoïsten!? Waarom hielpen jullie me gewoon niet!? Wel het is te laat! Ik ga weg! En wees er maar zeker van dat ik nooit meer terug kom! Ik haat jullie! Val dood gewoon! Misschien was mij negeren het beste wat er was. Ik kon denken over mijn leven en ik ben blij dat jullie me negeerde. Ik ben te minsten niet zo een omhooggevallen diva geworden!”� zei Lauri. Ik schrok van haar woorden. Haar hand zat stevig om het pistool geklemd. Ze ging de voordeur uit en gooide de deur met een klap toe. Een barst vormde zich in het glas. Dit was dan het einde. Ik besefte dat ik een omhooggevallen diva was. Als ik mijn gedrag bekeek. Mam belde een ambulance. Voor pap. Hij leefde nog. Ze had in zijn been geschoten. Ze wilde hem niet doden, maar een lesje leren. Dit was dan het verhaal van mijn vage tweelingzusje, die ik amper kende. Ookal woonde ze 1 slaapkamer verder als ik. Onze Sweet Sixteen hebben we nooit samen gehaald.

Reacties: