FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×Hold on

“Vandaag is een trieste dag. Vandaag is de dag dat Christy, ook wel Chris genoemd, Adelear is overleden.”� Mijn armen liggen gespreid over het bed. Benen die hetzelfde doen. Mijn haar ligt nat en plat op mijn voorhoofd. Even gesport. Nah, echt niet! Het was een facking zelfmoord actie! “Alle mensen die van plan zijn om van een gebouw te springen raad ik een fitnesscentrum aan,”� zeg ik op mijn beste intercomstem. “U zult niet ontevreden zijn,”� plak ik er nog achteraan en zucht dan theatraal. “Niet goed, geld terug.”� Ik lach zachtjes. Hopeloos, dat ben ik.
“Chris, kom je eten?”� Mijn maag schreeuwt harder ja dan dat ik het deed. Met een stormloop ga ik de trap af en vlieg de stoel op met het bestek al in de hand. “Dat was snel,”� grinnikt mijn moeder en zet twee witte papierzakken op tafel. “Hoe ging het eigenlijk?”�
“Moordend goed,”� speel ik met de woorden. “Met de nadruk op moordend.”� Haar grijns zegt niets goeds.
“Geven we al op?”� Het woord opgeven laat mij denken. Denken waar ik het ook alweer voor deed. Deels voor Tom, daar kan ik niet meer omheen, maar grotendeels voor mezelf. Ik wil lekker in mijn vel zitten, dus dan moet eerst dat overtollige weg! En ik moet nog eens goed doorbruinen, som ik verder op in mijn hoofd. Nee, opgeven staat niet in mijn woordenboek, al heb ik wel de neiging om die erbij te schrijven.
“Neuhj,”� zeg ik met volle mond en neem nog een hap van mijn hamburger. Vet druipt er al uit. Plots besef ik mij wat ik eet en meteen kijk ik teleurgesteld. “Mam, dit is echt veel te veel calorieën.”� Met veel moeite schuif ik het bord van mij vandaan.
“Maar je hebt altijd van de Mac gehouden?”� Verstomt gaat ze ook zitten en pakt zelf een hamburger uit de zak. Vader komt ook aanzetten bij het ruiken van de frituur. Hij pakt een bord en een hamburger uit de zak en wandelt dan weer terug de keuken in. Laptop en televisie staan op hem te wachten. Ongeloveloos. “Let niet op hem, ik vroeg je wat.”�
“Ja, ik weet het, maar het is gewoon..”� En nu moet ik nadenken. “Het is… ik weet het niet! Ik wil gewoon dun zijn, en van wat ik heb opgestoken bij bio, zal die vette hamburger mij niet helpen! En het is dat ik net mijn ledematen heb verloren van al het sporten en nu zo eet, geeft mij het gevoel dat ik geen reet vooruit ben gekomen!”� Met veel armbewegingen eindig ik als een kleuter met opgeblazen wangen en mijn armen strak in elkaar gewikkeld voor mijn borst.
“Honey, ik wil je helemaal niet dwarszitten. Als dit echt is wat je wil, dan zal ik je daarmee helpen.”� Mam glimlacht en stopt haar nauwelijks aangeraakte hamburger terug in de zak en frommelt die dicht. “Ik ga een lekkere soep maken. Je lust toch minestrone?”� Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik haar aan. “Dat is een stevige maaltijdsoep met allemaal ‘gezonden’ dingen er in.”�
“Dankje mam!”� Ik vlieg van mijn stoel af om haar te omhelzen. “Je bent de beste.”�

Wekkers zijn niet mijn beste vrienden. De derde deze maand begaat dezelfde noodlot als de andere twee, ver in de hoek geslagen.
Geeuwend strek ik mijn armen en ga recht zitten. Mijn gegrinnik probeer ik voor mij te houden, maar Boo maakt het mij verdomd moeilijk met die tong tussen mijn tenen. Met zwaaiende armen probeer ik haar te stoppen met likken, alleen ontwijkt ze ze steeds met speelse sprongen en komt dan weer terug. Dan maar mijn voeten optrekken.
“Ha!”� Ik wijs met mijn wijsvinger naar haar snuit om te laten zien wie de winnaar is. Ze likt met uitstekende vingertop. “Kap nou!”� zeur ik, spring uit bed en maak stampende bewegingen zodat Boo wegstuift. Goed zo.
“Chris!”� Mam komt uit haar slaapkamer lopen. “Oh, je bent al wakker, mooi. De badkamer is vrij.”� Slaperig knik ik en verdwijn de badkamer in begin mijn dagelijkse ritueel op automatische piloot.

“Später!”� Hinkend trek ik nog snel mijn andere witte sneaker aan en grijp ondertussen mijn schoudertas om die op mijn schouder te zwiepen. Haastig trek ik de deur achter mijn gat dicht en sprint naar mijn fiets tegen het tuinhekje. Waarom ben ik altijd te laat? Echt, wí¡í¡rom? Mijn lichaam houdt mij, dat concludeer ik te minste, gewoon tegen. Het is te veel om mee te sleuren!
De wind probeert mij terug naar huis te duwen. Hoe graag ik het ook wil, maar ik moet toch naar school, jammer genoeg. Stevig trap ik door, probeer met één hand mijn wollen mutsje op mijn hoofd te houden. Slingerend ga ik met de bocht mee en zie gelukkig mijn school opdoemen. Leerlingen zie ik uit zijstraten bijvoegen met hun fiets en andere lopend. Gelukkig, ik ben ook weer niet zo laat.
Hijgend met mijn boeken in de hand stap ik op de bel het lokaal in.
“Mooi, ga snel zitten!”� Vlug neem ik plaats naast iemand, alle andere plaatsen zijn bezet. Ik drop de boeken op tafel en kijk naar mijn buurmeisje om te zien op welke bladzijde we zitten. Poep. We hebben maatschappijleer, hoe kwam ik bij Engels?
Schamend steek ik mijn hand op.
“Ja?”�
“Ik, uhm… heb uit snelheid de verkeerde boeken gepakt. Is het goed als ik even snel de juiste uit mijn kluisje haal?”� Thank God knikt ze ja. Terwijl ik opsta probeer ik zo goed mogelijk de ogen die me aanstaren te mijden. Niemand kijkt je aan, Chris, niemand.

Reacties: