FanFic.nl

My Worst Nightmare

Almost a Confession [08]

Ruby PoV:
Bill en ik liggen hier al minstens een half uur, en geen enkel woord waagde het de heerlijke stilte te verbreken. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en zie Bill net hetzelfde doen.
Al even snel wend ik mijn hoofd weer af. Bill voor lange tijd aankijken, is slecht voor mijn gezond verstand. En dan komt er nog eens bij dat er iets in zijn ogen is dat me aantrekt.
‘Ik denk dat ik maar eens moet gaan.’ sla ik de stilte aan diggelen.
Bill knikt en staat op, bekijkt me van top tot teen en lacht achter zijn vuist.
‘Misschien kan je beter eerst wat kleren aandoen.’ piept hij vanachter zijn hand. Ik bloos als ik zie dat ik nog steeds zijn badjas aanheb.
‘Heb je misschien iets dat ik kan lenen? Mijn kleren zijn nog aardig nat.’ vraag ik, met mijn meest onschuldige glimlach. Bill loopt naar zijn kast.
Een harde knal, gevolgd door een flits die de hele kamer in een fel licht doet baden. Het begin weer aardig te stormen, regen valt nog sneller dan eerder vandaag uit de hemel. En deze keer is er dan ook nog eens onweer bij. Dan kan ik onmogelijk naar huis.
‘Ruby?’ vraagt Bill.
‘Ja?’
Bill staart naar de grond en speelt want met zijn vingers.
‘Wil je misschien hier blijven slapen? Het stormt heel erg, en ik wil niet dat je weer nat wordt. En door zo’n weer kan je toch onmogelijk naar huis? En…’
‘Oké, oké. Het is al goed.’ zeg ik dan maar. Bij Bill slapen is dan wel geen slim plan, ik kan niet nat worden toch?
En eigenlijk vind ik het niet erg om bij hem te slapen. Hij is zo lief voor me, en hij is de enige die me nu nog aardig vind, terwijl ik dat misschien niet verdien.
Zijn ogen, zijn lach. Ze maken het me moeilijk. Ik wil aardig tegen hem doen, maar hoe hij me op zo’n momenten doet voelen. Wat voel ik eigenlijk? Ik voel me goed bij hem, ik wil bij hem zijn, liefst zo dicht mogelijk. Zijn aanrakingen doen me trillen, en zijn stem doet me zweven.
‘Jij kan in het bed slapen, ik slaap wel in de zetel.’ zegt Bill en wrijft door zijn haar.
‘Nee, moet niet! Ik slaap wel in de zetel, slaap jij maar lekker in je eigen bed.’ zeg ik. Wacht, zeg ik dat nu echt? Ik zou nooit een bed afstaan. En zeker niet om in een zetel te gaan slapen. En anders zou ik minstens drie kussens en een extra donsdeken eisen. Waarom doe ik dat niet? Ik volg het niet meer. Ik volg mezelf gewoon niet meer! What the hell is wrong with me?
‘Oké dan.’ zegt Bill, duidelijk verrast, hij vind het ook waarschijnlijk raar dat ik me niet gedraag zoals ik me normaal zou gedragen.
Bill brengt me een T-shirt, een kussen en een laken. Dat shirt is duidelijk van hem want het is best klein. En kort, zodat je duidelijk mijn slipje kunt zien. Maar het is beter dan niets. En Bill draagt niet veel meer, enkel een boxershort en een T-shirt dat hij met ogen dicht uit zijn kast trok. En hij ziet er goed uit.
Ik spring in de zetel, trek het laken over mijn hoofd. Dat dacht ik niet. Dat dacht ik echt ní­et! Zo’n dingen denk ik niet. Niet over hém in ieder geval.
Ik duw voorzichtig het laken weer van me af, schuif op de leuning van de zetel en leg mijn hoofd tegen het glas. Flitsen scheuren het zwarte wolkendek aan stukken.
‘Ruby?’
Bill zet zich bij op de leuning en kruipt zo dicht tegen me aan dat ik wel naar hem móet kijken. Mijn hart ramt tegen de binnenkant van mijn borstkas.
Bill, waarom zie je niet wat je met me doet? Je vermoordt me met die schattigheid die van je af straalt, en het verlangen naar je dat je bij me opwekt.
Hij streelt voorzichtig langs mijn arm.
‘Bill?’
‘Ja ?’
‘Ik moet je wat vertellen.’

Bill PoV:
Ze slikt, en ik schuif wat van haar weg. Ik dacht dat er iets bloeide, en nu moet ze me iets vertellen. En die ondertoon. Nee, ik… Waarom?
Ik dacht dat ze me weer leuk ging vinden door dit, dit alles.
Daar komt het.
Ik pak haar hand, en knijp er zachtjes in en kijk haar diep in haar ogen. Haar lichtbruine ogen hebben een waterige glans, gaat ze nou huilen? Ik wil niet dat dit de laatste keer is dat ik haar aanraak, en dicht bij me heb. Ik wil niet dat ze gaat, en zelf wil ik ook niet gaan.
‘Bill,’ zucht ze wat onzeker.
‘Ja, wat is er?’ vraag ik ongeruster dan ooit.
‘Ik...’
Ze knijpt in mijn hand en legt haar hoofd tegen mijn borstkas. En op een moment als dit moet ik mijn hart dan kunnen temmen? Voorzichtig aai ik over haar hoofd, ze klemt haar armen om me heen.
‘Ik ben…’
De deur gaat open, botst tegen de muur en rampt dan Tom bijna van zijn voeten. Een heel verbaasd kijkende Tom.
‘Broertje, ik wist wel dat je een meisje op je kamer had, maar Ruby?’ zegt hij grinnikend en trippelt de kamer in.
Ruby laat me los, duikt onder haar laken en is stil. En dan zit ik daar, halfnaakt op de leuning van de zetel, nog maar net losgelaten door het meisje dat ik zogezegd hoor te haten, ‘betrapt’ door mijn oudere tweelingbroer.
‘Oh sorry.’
Ik schiet van de zetel af, spring over het bed heen en storm achter Tom aan. Die holt de kamer uit, zonder te beseffen wat me plots zo wraaklustig maakt.
Hij verpestte mijn mooie moment met Ruby!
‘Sorry, Bill, dat was echt niet de bedoeling.’ jammert hij, duikt zijn kamer in en duwt de deur vlak voor mijn neus toe. Ik knal er tegen, ram mijn vuisten er nog tegen aan en brul zijn naam, en bijna heel het hotel kan meegenieten.
‘Sorry Bill!’ roept Tom nog eens en krijgt dan met moeite de deur op slot.
Zuchtend geef ik het op, slof terug naar mijn eigen kamer en stuit daar op het vertederende beeld van een slapende Ruby. Op mijn tenen sluip ik naar haar toe, druk een kusje op haar voorhoofd en hef haar dan op. De zetel slaapt niet lekker, en ik verdrink in dat bed met mijn veel te smalle postuur. Dus kan ze net zo goed naast mij liggen, dan voel ik me ook ineens gerust.

Reacties: