FanFic.nl

1 Litre of tears

Hoofdstuk 6

6

De zomervakantie brak aan. Ik merkte dat ik steeds meer moeite kreeg met lopen, lopen en praten kon ik niet meer tegelijkertijd. Aan Yuki-sensei en aan Kanjiro liet ik niks merken, ik wilde niet zwak lijken. Later zou ik er toch de gevolgen er van zien dus waarom mijn best niet doen om het te verbergen?
Soms zag ik Kanjiro wel kijken, met een blik in zijn ogen die ik niet kon beschrijven.
Op dat soort momenten voelde ik mij erg onzeker, ik was bang dat Kanjiro dan dacht dat hij de verkeerde keuze had gemaakt. Terwijl onze band met de dag sterker werd, en ik met de dag verliefder. Hij was niet zo'n zoener, maar als hij mij kuste voelde dat geweldig.
In de eerste week van de vakantie waren we nog bezig met school, omdat de schoolactiviteiten gewoon door gingen. Wij deden nog steeds biologie dus moesten wij de eerste week voor de dieren zorgen.
Veel van onze school vrienden gingen gingen op vakantie dus bleven wij samen over. Kanjiro wilde ook graag op vakantie, dat had hij vaak laten merken. Ik echter had daar geen geld voor dus zei vaak dat ik hem niet zou tegenhouden, maar ik niet zou gaan.
Tot Kanjiro een brief kreeg."
"Max. We zijn uitgenodigd op de bruiloft van mijn broer." zei Kanjiro toen.
"We?"
"Ja, ik wist helemaal niet dí¡t ie een vriendin had." zei hij nadenkend.
"Ben ik dan ook uitgenodigd?"
"Nou, dat is het minste wat hij voor mij kan doen, jou uitnodigen."
"Jiro." zuchtte ik.
"Nee, niks Jiro, we gaan gewoon! Ik wil naar die bruiloft en ik wil dat je mee gaat. Het word tijd dat ze mijn vriendin ontmoeten." zei Jiro vastbesloten.
"Wanneer is het dan?"
Kanjiro keek in de uitnodiging, "Het is over één week."
Ik knikte en ging naar het ziekenhuis, tegenwoordig moest ik elke dag er naar toe gaan voor fysiotherapie.
Yuki-sensei beweerde dat het zou helpen, helpen in de zin van langer kunnen blijven lopen.
Ik werd begeleid door een vrouw, Yuna-sensei, ze vertelde vaak over haar familie en haar pas geboren zoontje. Dat maakte alles een beetde dragelijker, de lessen van haar waren erg zwaar. Zo moest ik vaak ballen vangen wat ik niet meer kon, en allerlei andere oeveningen.
"Maxi-chan? Wat ga je doen in de vakantie?" vroeg Yuna-sensei toen Yuki er ook was.
"Jiro en ik zijn uitgenodigd op de bruiloft van zijn broer, dus daar gaan wij heen. Verder blijf ik hier."
Yuki keek bedenkelijk, "Misschien is het handig dat je een paar weken hier in het ziekenhuis blijft, om je ontwikkelingen te volgen. Meer training is misschien ook wel handiger voor jou."
Ik knikte, "Ik zal het met Jiro overleggen."
"Natuurlijk." zei Yuki-sensei.
"Yuki, is dat nou wel zo'n goed idee? Ze komt hier al elke dag, zie je dan niet hoeveel ik al van haar vraag?"
Ze vervolgde hun gesprek nadat ik weg mocht.

"Max, ben jij dat?" zei Kanjiro toen ik binnen kwam.
"Ja, wie anders?"
Ik liep de kamer binnen en zag twee koffers staan, het zweet brak mij uit.
Gaat Kanjiro weg?
"Ga je op vakantie?" vroeg ik voorzichtig.
"Nee, wij gaan op vakantie, toen jij weg was heb ik gebeld met mijn broer. Jij mag ook komen en we kunnen samen met hem en zijn vriendin op vakantie. Alles is geregeld en er zijn geen kosten aan verbonden."
"Maar Jiro, ik moet elke dag naar het ziekenhuis." zei ik somber.
"Dan gaan we dat nu regelen."
Met de koffers gingen we naar het ziekenhuis terug, "Max-san ben je daar weer?" zei Yuki-sensei toen hij ons zag.
"We moeten even praten." zei Kanjiro, dus we gingen naar een leeg kantoortje.
"Wat is er aan de hand?" vroeg Yuki.
"Max en ik zijn uitgenodigd op de bruiloft van mijn broer." begon Kanjiro
"Ja inderdaad dat zei Max-san."
"We kunnen daar twee weken blijven, maar dat is natuurlijk niet hier in de buurt." vervolgde Kanjiro.
"Dus wat je wilt zeggen is dat jullie twee weken op vakantie gaan." constateerde Yuki.
Ik knikte.
"Ik vind het best, alleen Max-san, je moet natuurlijk door gaan met oefenen. En zoals ik al eerder voorstelde, is het het beste als na terugkeer hier twee weken verblijft."
"Wat? Waarom zou ze hier twee weken moeten blijven? We wonen om de hoek." wierp Kanjiro tegen.
"Ik moet weten hoe snel of langzaam haar ziekte zich ontwikkeld. Dit kan je alleen zien als je dag en nacht, dag in dag uit observeerd."
"Wat een onzin." zei hij.
"Jiro, dit is mijn keuze en ik ga er mee akkoord" zei ik boos.

De reis naar Kazuya was lang en stil, Kanjiro had eigenlijk helemaal niet verteld waar we nou naar toe gingen. Kanjiro was boos, boos omdat ik in mijn eentje had besloten om twee weken in het ziekenhuis zou blijven. Het was heet in de trein, we moesten een paar keer overstappen, dat was ook de enige keer dat Kanjiro iets tegen mij zei.
Kanjiro zat veel aan de telefoon, hij praatte snel Japans, zo snel dat ik het niet verstond.
Uiteindelijk hadden we onze eindbestemming bestemd, zodra we de trein uitstapte rook ik de zee.
"Jiro!" hoorde ik iemand roepen, het was een jongen, een oudere versie van Kanjiro.
"Kazu." zei Kanjiro zacht, hij liet zijn tas vallen en rende naar Kazuya.
Ze vielen elkaar in de armen en begonnen te praten, ze bleven praten op een plek.
Ik kon in mijn eentje niet al deze tassen dragen daar waren ze simpelweg te zwaar voor.
Hij negeerde mij compleet, ik ging zitten op een tas en en keek rond.
Er kwam een jongen naar mij toegelopen en begon te praten, het was een gladde jongen.
Hij bleef maar proberen mij over te halen om mee te gaan naar een speciale plek, het werd irritant maar hij wilde niet weg.
Opeens stond Kanjiro weer naast mij en sloeg zijn arm om mij heen.
"Ze hoort bij mij." zei hij koud.
Kazuya keek mij aan en stak zijn hand uit "Kazuya desu". Ik nam zijn hand aan en stelde mijzelf ook voor, "Maxime desu."
De vreemdeling was weg, Kanjiro liet mij weer los en begon weer te praten met Kazuya.
Nu hij bij de tassen stond kon ik wel even rond kijken.
Ik liep weg en genoot van het uitzicht, de zee was oogverblindend overal waren vissersbootjes en een groot strand.
"Max, kom je?" riep Kanjiro afwezig.
Ik liep naar ze toe en pakte een tas, Kazuya liet ons zijn auto zien, samen met Kanjiro ging hij voorin zitten, ik achter. Nog steeds geen woord tegen mij.
Al snel kwamen we bij een schattig huisje waar we uitstapte.
We ontvingen een warm onthaal door de verloofde van Kazuya -Nao- en de vader van Kanjiro.
Kazuya, Nao en de vader van Kanjiro spraken allemaal geen Engels, dus er werd volop Japans gepraat. Als ze iets aan mij vroegen en ik snapte het niet vertikte Kanjiro het om het te vertalen.
Kanjiro was veel met Kazuja overdag, Nao had veel dingen te plannen en Otosan was druk bezig met de ouders van Nao.
Ik bleef dus alleen over, ik lag vaak op het strand, daar maakte ik nieuwe vrienden, vrienden met wie ik de hele dag doorbracht. En 's avonds? Dan ging Kanjiro pas heel laat naar bed, ik had zo'n vermoede dat hij mij ontweek.
Ik bleef door oefenen met balans houden maar het ging steeds slechter, niemand wist over mijn ziekte. Ik kon ze er ook niet over vertellen, niemand sprak dezelfde taal als ik.
Twee dagen voor de bruiloft werd ik ziek, toen ik 's ochtends op wilde staan werd ik zo misselijk dat ik maar bleef liggen. Kanjiro sliep nog, hij lag naast mij, ik miste hem. Hij had al dagen niet tegen mij gesproken.
Ik voelde dat ik koorts had, maar wilde Kanjiro niet wakker maken om een doekje te pakken.
Ik lag wakker in bed één uur, twee uur, Kanjiro werd wakker, "Lig je er nou nog steeds in?" zei hij kortaf. Ik keek hem aan, vechtend tegen de tranen. Langzaam probeerde ik te gaan zitten. Kanjiro stond op en liep weg. "Jiro." fluisterde ik hem nog na. Te zacht, hij hoorde het niet, maar ik had ook niet de kracht om het harder te zeggen. Ik zakte door mijn armen heen en lag weer op bed.
Het volgende moment dat ik weer wakker werd zat Nao naast mijn bed.
"Genki desu ka?" zei ze lief, of het goed gaat? Nee, maar ik wilde haar dag ook niet verpesten.
"Daijobou desu." loog ik.
Ze schudde met haar hoofd en nam mijn temperatuur op, ik had natuurlijk hoge koorts maar wat kon zij daar aan doen?
Ze pakte haar telefoon en belde Kazuya, tenminste dat nam ik aan want ze zei zijn naam en daarna Kanjiro.
Ze liep weg en zei dat ik weer moest gaan slapen.
De slaap kon ik niet vatten, ik besloot maar wat te gaan oefenen. Ik stond op en deed meer mijn best dan ooit. Ik voelde mij slap, slap omdat ik niet eens mijn balans kon houden. Ik wilde meer van mijzelf, meer, meer, meer.
En toen...
Het was donker toen ik weer wakker werd, mijn hoofd deed zo'n pijn ik voelde met mijn hand op de pijnlijke plek, er zat verband. Wat is er gebeurt?
Kanjiro lag niet in bed, maar ik hoorde hem wel, ik keek rond, om de bank lag een gedaante. Kanjiro.
Ik begon te huilen, wat doe ik hier nog? Kanjiro wilde mij niet meer en ik bracht alleen maar problemen op voor hun.
Door mijn gesnik werd Kanjiro wakker, hij keek op naar mij. Tranen rolde over mijn wangen, heftiger, heftiger. Hij bleef kijken, maar verroerde zich niet. Hij bleef zitten.
Ik begon mij ongemakkelijk te voelen en wilde naar de badkamer gaan.
Langzaam legde ik mijn benen over de rand van het bed en wilde gaan staan. Bijna direkt zakte ik door mijn benen, Kanjiro was gaan staan en liep naar mij toe. Ik pakte het bed vast en trok mijzelf omhoog, toen ik weer stond keek ik Kanjiro voor het eerst in zeven dagen weer aan en hij mij. Ik wilde blijven kijken en mijn zwakte voor hem toegeven maar ik kon het niet, dus ik wende mijn blik af en liep waggelend weg.
In de badkamer vervriste ik mijzelf en ging weer terug.
Kanjiro stond daar nogsteeds.
De tranen waren nog niet gestopt met lopen maar het kon mij niet meer schelen. Ik liep langzaam langs hem heen en ging weer liggen.
De volgende dag was ik nog steeds ziek, Nao kwam soms even kijken, Kazuya en zelfs Otosan kwam kijken, maar de persoon die ik het liefst wilde zien was er niet.
Die nacht was hij er ook niet, ik was alleen in de grote kamer. De kamer die voor ons bestemd was. Na de bruiloft nam ik mijzelf voor, zou ik naar huis gaan. Alleen.
Mijn tas was gepakt en ik was netjes gekleed. De grote dag voor Kazuya en Nao was aangebroken. Tijdens de seremonie zat Kanjiro niet naast mij, hij zat bij zijn vrienden, de vrienden waar hij de hele vakantie mee had opgetrokken.
Ik zat er als een zombie, verdoofd, ik paste hier helemaal niet tussen. Aan het einde van deze vresenlijke dag kon ik mij pas excuseren. Nao en Kazuya bedankte ik voor hun gastvrijheid, en Otosan ging ook weer weg. Veel van Kanjiro's vrienden zouden ook in het huis nog blijven voor de volgende week.
Het was tijd dacht ik bij mijzelf.
Ik haalde diep adem, "Jiro?" zei ik, maar hij gaf niet thuis.
"Kanjiro?" zei ik wat harder, veel van zijn vrienden hadden het nu wel gehoord dus hij moest wel luisteren.
"Ik ga naar huis, bedankt dat ik hier mocht blijven deze week." en bedankt voor het negeren.
Hij keek ietwat geschrokken maar herstelde zich snel weer.
Hij knikte en draaide zich weer om.
Dit deed zo'n pijn.
De tranen welde weer op en ik pakte mijn koffer.
"Sayonara." zei ik als laatste.
Ik liep weg, weg van Kanjiro, weg van zijn vrienden die dit wel allemaal als vreemd ervaarden, weg van geluk.
De weg naar de trein was kort en van de treinrit zelf weet ik ook niks meer.
Hoe ik terug kwam was een raadsel, maar het lukte.

Het was net middag toen ik aankwam in het ziekenhuis, ik was gebroken, maar deed wat goed was.
"Yuki-sensei, ik wil graag beginnen met de observatie." zei ik toen ik hem tegenkwam.
Hij wees mij een kamer, mijn kamer voor de aankomende weken.
Ik legde daar mijn spullen neer en ging naar Yuna-sensei.
"Wat loop je slecht Maxi-chan." zei ze zodra ze mij zag.
Ik knikte, ik had de acheruitgang ook gevoeld.
Lange dagen maakte ik in het ziekenhuis, overdag balans trainen met Yuna-sensei, in de avonden met Yuki-sensei reflexen testen en spraak en 's nachts aan de monitoren.
Er gingen weken voorbij, drie lange weken, Kanjiro had niks van zich laten horen en ik moest al bijna weer naar school.
Toen ik weer naar huis mocht, liep ik heel slecht, Yuki-sensei zei dat ik binnenkort een rolstoel zou moeten aanschaffen.
Onderweg naar huis werd ik veel aangestaard, sommige kinderen noemde mij een pinguin, andere bleven alleen staren.
Eenmaal thuis zag ik dat er in was geleefd, Kanjiro zou er zijn. Ik was bang voor de confrontatie met hem. Ik haalde diep adem en schuivelde naar binnen.
Hij stond daar, als verwacht.
Hij keek mij aan, als verwacht.
Hij zei niks, als verwacht.

Reacties: