FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[18] Tom - Parents

Ik zit tegen de muur gedrukt, in het hoekje. Mijn benen zijn opgetrokken en mijn armen zijn er omheen geslagen. Mijn hoofd rust op mijn knieën, en ik stuur glazig voor me uit. Mijn beeld is troebel, omdat er tranen in mijn ogen staan. Ik wil niet huilen. Niet weer. Maar toch denk ik niet dat ik het niet langer kan ophouden.
Bill sloot de deur.
Op zich niets mis mee, tenzij je weet dat Bill dat nog nooit eerder deed. De badkamer ging nog nooit eerder op slot. Het gebeurde al zo vaak dat we samen in de badkamer zaten. Hij in de douche, en ik op de wc. Meestal las ik hem dan zijn, en mijn, horoscoop voor. Of ik las een artikel voor. Het gebeurde ook dat hij voor de spiegel stond, en ik onder de douche. Dan deed ik af en toe de deur van de cabine open om mijn natte hand door zijn haar te halen. En dan snel de deur weer toe. Bill wordt moordlustig als je aan zijn haar zit.
Een eerste traan rolt over mijn wang. Een tweede. En dan veeg ik alles weg. Ik moet me nog omkleden, en daarna gezellig naar Simone gaan. Al kan ik die gezellig al wel schrappen. Heel de avond oppassen op mijn lichaamstaal, mijn blikken. In godsnaam, waarom ik? Dit wordt de hel.

Twee uur gaan snel als je lichaam wordt overgenomen door een bijtende wanhoop. Mijn handen zitten strak om het stuur geklemd en elk druppeltje bloed is weggekropen. Mijn knokkels zijn spierwit. Ik heb Bill nog geen enkele blik gegeven. Geen enkele. Het badkamerding zit me nog een beetje dwars, al weet ik best dat ik er zelf de aanleiding voor gegeven heb.
De straat van mijn moeder doemt al voor me op. De straat die ik maar al te goed ken. Ik heb er mijn jeugd doorgebracht. Maar voor ik de nostalgische gedachten tot me door laat dringen, parkeer ik mijn auto en stap ik uit. Bill kan amper volgen, en ik heb de auto al gesloten voor hij nog maar zijn gordel uit kon doen. Nu bonkt hij op de raam en rolt met zijn ogen. Ja, ik doe het niet expres!
‘Sorry.’ zeg ik als hij uitgestapt is en draai me dan om. Geen oogcontact, niets. Ik wil het niet meer. Het doet pijn. Maar het dringt nu goed tot me door. Bill voelt niets voor me, en zal dat ook nooit doen. Ik moet er maar mee leren leven. Makkelijk gezegd dan gedaan, natuurlijk.
‘Tom?’
Negeer hem, Tom. Je kunt het wel! Ik schud mijn hoofd bijna onzichtbaar en loop dan het trottoir op. Als het hek van de buren eindigt, ga ik naar rechts. Daar, in de tuin, zitten Simone en Gordon. De tafel is gedekt voor vier, en het eten staat al dampend klaar. Geweldig, nu heb ik een reden om niets te moeten zeggen. Ik kan eten. Wat houd ik toch van mijn moeder.
Bill is de eerste die dat ook onder woorden brengt, door hard ‘mama’ roepend naar ze toe te lopen. Wat is hij toch ook een schatje.
Nee, niet meer denken, Tom! Niet meer!
Ik zet me op de stoel tegenover Gordon, en glimlach zwakjes. Dan doe ik alsof ik een enorme interesse heb in het eten dat op tafel staat. Ik kan moeilijk zeggen dat ik geen honger heb omdat elke vezel van mijn lichaam verlengt naar de, knappe, jongen naast me.
‘En, jongens, hoe gaat het nu met jullie?’
Simone kijkt glunderend van Bill naar mij. Alsjeblieft, merk niets op, alsjeblieft. Alsjeblieft! God, als je bestaat, alsjeblieft, laat haar niets merken.
‘Wat zien jullie er moe en ondervoed uit. Eten jullie wel genoeg?’
Ik haal nog net niet opgelucht adem. Ze heeft niets door, of dat toont ze niet. Ik vis twee mega gehaktballen uit de schaal en trek dan de pot puree naar me toe. Dat hoort allemaal bij mijn acteerprestatie, want vroeger zou ik zo die hele schaal leegeten.
Maar nu… Vlinders vullen mijn maag. Dode vlinders. Vlinders die tevergeefs hongeren naar affectie van Bill.
Dit is zo vreselijk.

‘Tom, help jij me met de afwas?’ vraagt Gordon, staat recht en heft de enorme stapel vaat op. Ik knik. Het is leuker om bij Gordon te zijn, dan bij Simone. Gordon heeft nooit iets door. Hij kent ons ook niet zo goed. En hij praat meestal maar over gitaars, en daar kan ik ook over praten terwijl ik mijn gevoelens afsluit. Dat heb ik slim gezien.
Alleen, kan ik Bill wel alleen laten bij Simone. Hij is juist zo slecht in het afsluiten voor zijn gevoelens. Voor mij kan hij heel moeilijk iets verbergen, maar het lukt sporadisch. Bij Simone lukt dat helemaal niet. Zij heeft echt alles door.
Het is nu ieders voor zich, Tom, we leven in de wereld der volwassenen. En daar is het eten of gegeten worden. Hoe ironisch.
‘Zeg eens, Tom. Hoe zit het nu met jou? Je bent wat stilletjes vandaag.’
Ik draai de kraan open en pak de fles afwasmiddel. Ik ontwijk zijn blik terwijl ik vluchtig ‘wel goed’ antwoord. Met de nodige geluiden spuit ik afwasmiddel in het water. Gordon haalt een vaatdoek uit de kast en tikt me dan aan.
‘En, hoe staat het met die Gibsons van jou?’
Aha, eindelijk. Ik schakel mezelf op automatische piloot terwijl ik een sponsje door het water haal.
Terwijl Gordon me de ene na de andere vraag voorschotelt, kijk ik uit het raam. Bill zit daar, en zoekt mijn blik.
Wacht, hij zoekt mij?
Nee.
Nee?
Nee!
NEE!
Dat kan maar één ding betekenen: Simone begint lastige vragen te stellen. Ik slik. Hopelijk kan hij zijn mond houden. Ik hoop het echt, anders zit ik wel met een heel groot probleem. Bill niet zozeer, hij hangt alleen maar de perfecte broer uit. Maar ik…
Ik wil er niet eens aan denken!

Reacties: