FanFic.nl

Gone.

[11]

Ik kan en wil het allemaal niet meer en vandaag, vandaag stop ik ermee. Voorgoed. Dit touren, optreden, de hotels en de fans, alles doet me aan haar denken. Ze zit niet alleen in mijn hart, maar ook in mijn hoofd. Wat ik ook doe, ze wil er niet meer uit. Dat stemmetje, steeds weer dat stemmetje in mijn slaap. Een gillend meisje, een aanstormende trein en dan … stilte.

Haar handen trillen, net zoals de rest van haar lichaam, onophoudelijk. Op dit moment heeft ze, zo lijkt het, eeuwen gewacht. Haar eerste concert, van haar eerste lievelingsband van haar eerste liefde. Ondanks de make-up, dit vandaag maar niet wou lukken zoals hij het altijd doet, haar haar dat alle kanten uitsteekt en dat haar lippen kapotgebeten zijn, is ze verschrikkelijk opgewekt. Dit is waar ze maanden naar uitgekeken heeft, dit is haar reden tot volhouden geweest.

En dit werd later haar einde.

‘Het is jouw schuld. Het is allemaal jouw schuld!’ Ik blijf het haarscherp horen, tijdens concerten, tijdens het afwassen en tijdens het douchen. Ermee leven is ondraaglijk. Ik stop mijn hoofd onder de kraan, in de hoop dat het koude water mijn gedachten zal bevriezen. Tevergeefs. Het water druipt langs mijn nek naar mijn rug toe, ik laat het begaan. Wat doet het er nog toe. Met mijn vingers kam ik m’n haar tesamen en bind het in een staart. In het krappe toilethokje kruip ik uit mijn skinnyjeans en hijs me in een trainingsbroek. Nog een vlugge wissel naar een saaie t-shirt, een muts over mijn zwarte haren en ik ben klaar om te gaan. Om weg te gaan. Zonder make-up, mijn dagelijkse kapsel en kleding ben ik zogoed als onherkenbaar. Met mijn tas over de schouder sluip ik het concertgebouw uit en bel een taxi. Naar het dichtstbijzijnde, goedkoopste hotel. Ik heb eerst een goede nachtrust nodig, en dan stippel ik mijn plan uit. Hoe het verder moet met mijn leven, of toch wat ik in de komende dagen en weken ga doen. Ik wil duidelijkheid, zekerheid. Ik wil op eigen benen staan. Eindelijk. Om middernacht struikel ik de sjofele hotelkamer binnen en val als een blok in slaap. Ik mag dan nog niet gelukkig zijn, de nachtmerries mogen me dan nog tot hier volgen, toch voel ik een last van mijn schouders vallen. Na eeuwen moet ik eens niet verantwoordelijk zijn, na eeuwen doe ik eens iets wat bij een tiener past. Ik ga in tegen de regels van de ‘hogeren’, ik doe wat ik denk dat het beste voor Mij is. Ik ga op zoek naar mijn geluk. Het maakt niet uit hoever het verstopt is en hoeveel ik ervoor zal moeten opgeven, ik zal het vinden. Voor de eerste keer in jaren heb ik weer hoop. Alles is nog niet verloren.



Nog steeds geen spoor van Bill.

een kort en slecht stukje, gewoon omdat het zo moest. Voor Kayley, omdat ze op haar eigen manier héél erg perfect is

Reacties: