FanFic.nl

Wir wollen lieber träumer sein (afgelopen)

Nummer acht: liefde en angst

Ik hoorde 3 mensen juichen. Maar het stierf al snel af. Ik voelde enkel nog Tom zijn lippen en hoorde enkel nog zijn hartslag. Ik was verbaasd toen hij zijn lippen van die van mij afhaalde. Ik moest even weer herinneren dat ik in de woonkamer van Bill en Tom zat. Hij keek me aan. Hij kwam dichter en ging naar mijn oor. “wil je de mijne zijn?”� vroeg hij zacht. Het kriebelde lichtjes in mijn oor. Ik ging nu naar zijn oor. “Ja”� zei ik zacht terug. Katy, Bill en Josh kwamen de kamer in. Bill ging met een glimlach van oor tot oor zitten. Ze wisten niet dat dit al onze 2e zoen was. Ze hoefde het niet te weten. Ik ben niet echt zeker als die eerste echt wat betekende. Ik weet het niet. Josh kwam naar ons toe. “Slangen man is pappie”� zei hij vrolijk. Hij kwam tussen ons in zitten. “Hij zei pappie tegen me”� zei Tom trots. Ik lachte. “Nou, je zal vast een goede pappie zijn”� zei ik. “Denk je?”� vroeg Tom. “Ik ben er zeker van”� zei ik. Katy ging langs Bill zitten. Nu keken ik en Tom geheimzinnig naar elkaar. “En hoe zit het tussen jullie?”� vroeg Tom. “Wel, wij, nou ja, wij…”� zei Bill met een blozende kop. Ik grijnsde. “We hebben wat”� zei Katy. “schattig”� grijnsde ik. “En jij zegt mij niets”� zei Tom. “Jij zegt me ook niet dat je al eens met haar hebt gezoend”� zei Bill en keek naar zijn nagels. “He, hoe, wat?”� vroeg Tom. “Ik heb mijn connecties”� zei Bill serieus. “Ik was het niet”� zei Katy snel met een mega grijns. Ik lachte. Josh ging rond kijken. “Hondje!”� zei hij. Hij wees naar buiten. Een hond was voor het raam komen zitten. “Dat is Scotty”� zei Tom. Hij liet Scotty binnen. Scotty lekte Josh in zijn gezichtje. “Stoute hond”� zei Josh. Scotty ging zitten. “Lieve skottie”� zei Josh. Hij omhelsde Scotty.

We gingen even naar buiten. Josh en Scotty liepen wat rond. Tom hield zijn arm rond mijn middel. “Hij is je zoontje”� zei ik in zijn oor. “Maar…”� begon Tom. “SSt, niet dat denken, hij behoort nou toe tot jou, als je snapt wat ik bedoel”� zei ik. “Ja hoor”� zei Tom. We gingen op een bank zitten die in de tuin stond. Bill en Katy waren ergens aan de andere kant van de tuin. “Dat meisje doet Bill goed”� zei Tom. Ik lachte en nam Tom zijn hand vast. “Nee echt, sinds Bill met Katy omgaat is hij veel vrolijker en levendiger”� zei Tom. “Dat zie je ook wel aan hem”� zei ik. “uhu, en Katy, wat vind zij van Bill?”� vroeg Tom. “Ze vind hem geweldig en als we samen zijn, kan ze amper zwijgen over hem”� grijnsde ik. “Gelukkig maar”� zei Tom. Ik moest even lachen. “wat?”� vroeg Tom. “niets, het is gewoon schattig dat je zo bezorgd bent om Bill”� zei ik met een grijns. “Is dat niet normaal dan?”� vroeg Tom met een grijns. “Het is erg aantrekkelijk”� zei ik en gaf Tom een kusje. Scotty kwam voor ons zitten. Hij jankte. “Wat is er jongen?”� vroeg Tom. Hij trok aan Tom zijn broek. Hij bracht ons naar een gat in het hek. “Omg”� bracht ik uit. Ik snakte naar adem. “Waar is Josh”� bracht ik uit. “James”� zeiden Tom en ik tegelijk. “Bill hier komen!”� riep Tom. Hij was er meteen. “Bill, bel de politie, Katy probeer jij Hilary kalm te houden dan ga ik James en Josh zoeken”� zei Tom. Hij ging met Scotty de weg op. Scotty kan goed ruiken. Ik was in shock. Stel dat hij Josh iets doet. Katy omhelsde me. “Sst maar, we vinden hem wel. Bill kwam weer aanlopen. “De politie komt er aan.”� zei hij. “Ik moet even zitten denk ik”� zei ik. “Kom, we gaan even naar binnen”� zei Bill.

Tom liep met Scotty aan de hand verder. Scotty wees hem de weg. Hij kon James zijn geur ruiken. Maar goed dat Tom een hond heeft. Zijn geur liep dood bij het einde van de weg. Scotty draaide zich weer om en liep naar huis. Tom bleef verloren staan. Hij was woedend. Of nog erger dan woede. Onbeschrijfbare woede voelde hij. Met zijn vuisten gebald keerde hij terug.

De politie stelde me van allerlei vragen. Hoe Josh eruit zag en wie hem ontvoert zou kunnen hebben. Er kon maar 1 dader zijn en dat is James. Hij is mijn hoofdverdachte 1. Het kan niet anders. Tom kwam binnen en kwam naar me toe. “Het spoor liep dood, het spijt me”� zei hij zacht. Ik sloot mijn ogen om niet in huilen uit te barsten. Tom kwam langs me in de zetel zitten en nam me tegen hem aan. De politie ging meteen beginnen met zoeken. Het enigste wat ik kon doen, was hopen en niet het slechtste denken.

Reacties: