FanFic.nl

Love Me Blindly

Hoofdstuk 6 - Black Drops Of Rain

-"Sneller Andi, schiet op!" Buiten was het grijs en donker.
Tom keek door het raampje van de hal, waar de dikke druppels regen van het koude glas dropen als tranen van een wang. Het weer was triest en de straat was leeg. Troosteloos.
Alles leek somber en vergeten...Alles behalve Bill.
Bill was vrolijk als nooit tevoren. Hij rommelde in een inloopkast, telde de kapstokken en stopte bij de vijfde. Die moest hij hebben. Toen hij weer in de hal verscheen was hij druk bezig met het overhaast dichtritsen van een leren jasje.

"Wel? Waar wacht je nog op?" Hij liep Tom voorbij en opende de voordeur. Onmiddellijk vielen er druppels op de drempel en kwam een ijzige lucht naar binnen. De voortuin was al doorweekt en de regen ketste af op de stoepstenen voor het huis. Er was geen mens te bespeuren. Met een dromerige zucht zette Bill een paar stappen vooruit. De druppels raakten hem en maakten ploffende geluidjes als ze in aanraking kwamen met het leer.

-"How! Ben je gek?" Viel Tom uit. "Je gaat toch niet seriéus naar buiten met dit weer?!" Bill lachte. -"Kom op, Andi, het wordt leuk, ik beloof het." -"Je denkt toch niet echt dat í­k nu buiten kom?" -"Maar ik wil je iets laten zien!"
Tom zuchtte. -"Goed dan."
Hij stapte naar buiten en had meteen spijt. Het water viel met bakken uit de lucht en raakte Tom zowat overal. Ook al had hij een sweater aan, de kou van september was niet te harden.
Bill stond voor hem met een brede glimlach. Zijn haren hadden al hun volume verloren en plakten tegen zijn gezicht. -"Kom mee!"

Hij pakte Tom bij zijn hand en trok hem mee de straat op.
-"Bill! Waar gaan we heen?!"
-"We zijn er al." Plots liet hij Toms hand los. "Catch me!"
-"Wah.." Maar Bill had het al op een lopen gezet.
-"Bill!" Riep Tom hem nog na, alvorens zelf de sprint in te zetten.
De wind was kil, en natuurlijk had hij wind op kop. Bill was snel. Opmerkelijk snel.
"Ik dacht dat je de straten niet kende?"
-"Doe ik niet!" Riep Bill opgewekt terug. Hij sloeg een hoek om en liep een steegje door. Toen Tom hem eindelijk had ingehaald waren ze allebei drijfnat tot op hun ondergoed. Toms dreads voelden zwaar aan en zijn T-shirt plakte tegen zijn bovenlichaam. Hij trok de kap van zijn sweater van zijn hoofd, omdat die ondertussen toch niets meer uithaalde.

-"Waar ben je toch mee bezig?"
-"Met niét vallen!"
-"Ja, dat zie ik, maar wat wilde je dan tonen?"
-"Snap je het niet? Dit is het!"
Tom keek onbegrijpend rond. -"Ik zie niks."
-"Je moet ook niets zien, idioot! je moet horen!" Legde Bill geduldig uit.
"Sluit je ogen." -"...Wat?" -"Ogen dicht, nu!"
Tom haalde zijn schouders op en deed zoals gevraagd. -"En nu?"
-"Luister."

Tom deed zijn uiterste best om iets speciaals te horen, maar dat gebeurde niet.
-"Euhm.."
-"Vertel me wat je hoort."
-"...Regen."
-"Pfah! Is dat alles?" Vroeg Bill haast beledigd.
"Wil je weten wat ik hoor? Ik hoor de huizen. Ik hoor de straat. Ik hoor de bomen en de stoep, en gelukkig ook de vuilnisbakken!" Hij lachte. "Ik hoor jou! Zelfs als je niets zegt en zelfs als je niet eens zou ademhalen of bewegen. Ik hoor je kleren. Die blijken dus nog groter te zijn dan ik dacht. Weet je hoeveel water er wel niet van jou afdruipt?"

Toms mond viel open. Hij had het eindelijk door.
-"Dus daarom hou je zo van regen..." Zijn lach werd even breed als die van zijn broer. Bill knikte enthousiast.
-"Alles wat de regen raakt, kan ik horen...Het is net alsof ik weer zie. Al zie ik natuurlijk niks..maar ik hoor waar alles staat en ik loop tenminste nergens meer tegen."

Ze schoten in de lach. Bill sloeg zijn hoofd achterover en liet het water op zijn zonnebril spatten. Het deed Tom deugd om zijn broer zo gelukkig te zien. Ze bleven nog uren rondwandelen. De regen bleef maar vallen en ze hadden geen van beiden zin om naar huis te gaan. De middag passeerde. Ze kwamen door de dorpskern, de straat met de bakkerijen, langs de school, door het park,...

Vooral in het park viel er veel te beleven. Het was er prachtig. Niet alleen voor het oog, maar ook het geluid was er de moeite waard. Er stroomde en diepe rivier met een rustgevende stroming, er stonden veel hoge bomen met tientallen vogels die zich verscholen tussen de takken terwijl ze vrolijke liedjes floten. Tom bleef Bill maar waarschuwen voor de natte bladeren, om er daarna zelf over uit te glijden. Bill begon immens hard te lachen. Een lach waarvan Tom zweerde dat die de omgeving meer kon verlichten dan de zon zelf.
Bill had een warmte die van hem uiting, die zelfs een 'cool' persoon als Tom kon doen ontdooien.

Langzaam maar zeker moest Tom gaan beseffen dat zijn zogezegd nutteloze bestaan, weer een nut had gekregen:
Deze lach steeds opnieuw naar de oppervlakte brengen, en zijn broertje gelukkig zien. Dat was alles dat hij nodig had. Dat was het enige dat hem van het schuldgevoel kon verlossen. En ook had had hij er moeite mee om het te geloven, voor het eerst in lange tijd...voelde hij zich zelf ook weer...gelukkig.

Zo ergens rond vier uur 's avonds stopte het met regenen ze dropen dus maar af naar Bills huis. Een ongeruste Jutta deed open.
Eerst keek ze de jongens afkeurend aan bij het zien van hun natte kleren. Daarna schudde ze haar hoofd met een glimlach en keek naar Tom.
-"Betekend dit dat ik jou ook mag meerekenen voor het avondeten?"

****

-"Ze is wel aardig he, die Jutta?" Vroeg Tom terwijl hij zijn sweater openritste en in een hoek van Bills kamer smeet. Het kledingsstuk landde met een natte plof.
-"Hm? Ja, natuurlijk, anders zou ze niet voor ons werken."
-"Waarom heb je haar niet gebeld gisterenavond?"
-"Je bedoeld deze morgen. Het was al bijna drie uur ofzo."
-"Whatever. Ze was ongerust. Je zei dat je niemand moest bellen."
Bill haalde zijn schouders op. -"Tja..Ik weet niet..ik denk dat ik.." Hij zuchtte.
"Ik wil niet té afhankelijk van haar zijn. En zo wil ik me ook niet voelen. Ik wilde gewoon eens één keer doen waar ik zin in had, zonder verantwoording te moeten afleggen."
Tom knikte. -"Oké. Dat begrijp ik wel, maar ik zou de volgende keer toch maar iets laten weten. Je wilt haar toch zeker wel te vriend houden? Ze ziet er een harde tante uit."
Bill lachte. -"Dí¡t weet ik."
-"Oh ja?"
-"Ja. Ze werkte al voor ons vóór ik blind werd. Ze is met ons mee verhuisd."
Hij aarzelde even. "Hoe zie jij er uit?"

Tom knipperde met zijn ogen. -"I..Ik?
Hij slikte. Over zijn uiterlijk kon hij misschien maar beter niet te veel prijsgeven. Wat als Bill opeens zou beseffen wie Andi echt was?

-"Moeilijk uit te leggen." Probeerde hij er onderuit te komen. "Natuurlijk ben ik waanzinnig knap en gespierd enzo." Hij ging naast Bill op de rand van het bed zitten. Bill gniffelde. -"Natuurlijk. Dat zeggen ze altijd." Hij dacht even na. "Ik weet dat je haar zwaar moet zijn." Knikte hij tegen zichzelf. "Het klinkt in ieder geval zo. Het slaat altijd tegen je rug als je je hoofd draait."

Zonder er echt bij stil te staan zette Bill zijn zonnebril af en legde die op zijn nachtkastje. Toms adem stokte even bij het zien van Bills ogen. Hij kon nog altijd niet aanvaarden dat er zoiets vreselijks met zijn broer was gebeurd.
Bill had die reactie natuurlijk gehoord.

-"Oh, sorry. Stoort het je? Ander zet ik hem gewoon weer.."-"Nee." Onderbrak Tom het haastige geratel van de zwartharige jongen. "Het is beter zo. Het is toch geen weer voor dat ding." Suste hij. Bill glimlachte, exact in Toms richting.
Het was bijna alsof hij nog naar Tom kon kijken. Al dwaalden zijn ogen soms wel af in een andere richting. En hoewel de zonnebril Bill altijd al gemarkeerd had als een blinde, was Tom er zich nu pas honderd procent van bewust dat Bill hem niet kon zien.
Het deed hem pijn.
De stilte duurde dit keer niet lang.

-"Ik wil weten hoe je eruit ziet." Zei Bill zachtjes. "...Vind je het erg als ik?"
Hij hield zijn handen aarzelend voor Toms gezicht, wachtend op toestemming waarvan hij hoopte dat ze zou komen.
Tom twijfelde, maar gaf toch toe.

-"Nee, natuurlijk niet." Hij slikte. Als Bill maar niks doorkreeg. Maar dat was onwaarschijnlijk. Ze waren zo hard veranderd sinds de laatste keer dat ze elkaar zagen. Dat stelde hem gerust. "Doe maar."

Luttele seconden later landden er zachte vingers op Toms voorhoofd, ongeveer aan zijn haarlijn.
Bills handen gleden verder over Toms caps, tot in zijn haar. Hij nam twee van de dreads vast en volgde ze tot beneden.
-"Woah, dreadlocks!" Bracht hij verwonderd uit. "Ik wist het wel dat je haar zwaar was. En lang!" Tom gniffelde. Bill bracht zijn handen langs dezelfde weg terug naar waar hij begonnen was. Zijn handen volgenden de omtrek van Toms gezicht. Daarna liet hij zijn rechterhand naar beneden glijden vanaf het midden van Toms voorhoofd, over zijn neus, zijn mond,...
Met zijn duim volgde hij de omtrek van Toms lippen en schrok even bij het ontdekken van de lipring, voor hij doorhad wat het was. Zijn koude vingertoppen verplaatsten zich over Toms wangen. Hij leek heel geconcentreerd, en Tom wist dat Bill zijn hele gelaat aan het samenstellen was in zijn hoofd.

Tom was gespannen. Hij was geen lichamelijk contact meer gewoon, en op één of andere manier voelde dit heel intens. Dit was toch iets heel vertrouwelijks, en als Bill zijn broer niet was, had Tom het waarschijnlijk niet toegelaten.

Vingers gleden over zijn oren, zijn kin,..
Hij sloot zijn ogen bij het contact met zijn wenkbrauwen, oogleden, wimpers,..
Daarna herhaal Bill het hele proces opnieuw. Hij wilde alles memoriseren.
Deze keer bleef hij wat langer met Toms lipring frutselen.
-"Dit is een piercing, toch?"
Tom murmelde iets in een akkoord. Het leek hem niet wijs om zijn lip te bewegen op dit moment.
"Ik heb er ook. Twee." Glimlachte zijn kleine broer, al wijzend naar zijn wenkbrauw en in zijn mond, waar een zilveren tongpiercing pronkte.
-"Ja, dat zie ik." Lachte Tom terug. "En een tatoo."
-"Drie." Tom zette grote ogen op.
-"Drie?!"
-"Ja, jij zag alleen die op mijn arm, maar ik heb er ook één op mijn buik en één in mijn nek."
Tom schudde zijn hoofd.
-"Jij kunt er wat van. Om eerlijk te zijn ben ik doodsbang voor naalden."
-"En die piercing dan?"
-"Dat was in een opwelling. Georg en Gustav hadden me uitgedaagd. Nooit meer."

Bill giechelde vrolijk en verwijderde zijn handen van Toms gelaat.
Hij begon te spelen met een teddybeer in de buurt van zijn hoofdkussen. Afwezig.
-"Weet je, je lijkt best wel op mij. Af en toe inspecteer ik ook eens hoe ik eruit zie, en tja..We hebben best wel gelijkenissen. Bepaalde trekken toch."
Toms hart klopte in zijn keel.
-"Dat kan wel..Is dat..erg?"
-"Nee, natuurlijk niet. Je doet me aan iemand denken, da's alles." Bill aaide over het hoofd van zijn pluizige speelgoeddier.
Oké. Dus Andi deed Bill denken aan Tom, maar Bill besefte niet dat Andi Tom wí¡s.
Dat was goed.

Toms aandacht werd getrokken door de beer die Bill in zijn handen hield, terwijl er afwisselend een glimlach en een pruillip op zijn gezicht verscheen.
Zijn armen drukten het pluchen beest beschermend, haast wanhopig tegen zijn borstkas.

-"Leuke beer." Veranderde Tom dus maar het onderwerp. "Heeft hij een naam?"

-"....Nee."

-"Oké, dat duurde te lang! Zeg op, hoe heet dat beestje?"
Bill twijfelde even en zijn ogen schoten een keer van links naar rechts.

-"Tomi.." Fluisterde hij uiteindelijk.
"Zo heet hij, en lach me niet uit, je weet niet hoe het is.." Hij slikte de rest van zijn woorden in.
-"I..Ik lach je niet uit." Stamelde Tom, verrast door het antwoord op zijn vraag.

Bill had zijn teddybeer naar hem vernoemd, dat was toch iets buitengewoon schattigs om te doen?

-"...Mis je hem zo erg?" Nog even en je kon Toms hart zién kloppen zijn in keel.
Bill liet zijn hoofd zakken.
-"...Soms mis ik hem zo hard dat het pijn doet." Hij begon weer te trillen. "En dan herinner ik me weer dat hij me nooit is komen zoeken. En dan ben ik zo kwaad!" Hij kneep in zijn teddybeer. "En dan..denk ik weer dat ik hem ook nooit ben gaan zoeken en dat hij..ook kwaad moet zijn op mij...Het dom eigenlijk, dat ik ruzie met hem begon te maken..Ik ben begonnen, weet je. Maar..ik was er zo van overtuigd dat hij me zou beschermen ik.." Zijn ademhaling haperde even. "God, ik mis hem. Weet je hoe het is om niet te kunnen leven mét, maar ook niet zonder?"

Tom knikte.
-"Ik begrijp je.."
Hij voelde de tranen weer opkomen. Hij kon het niet vertellen.
Hij mócht het niet.

-"Sorry, het is niet mijn bedoeling om altijd zo down te doen."
Toverde Bill zijn glimlach weer boven. "Ander onderwerp. Je kleren zijn nat. Je kunt je douchen in die badkamer daar."
Hij wees naar de deur die zijn slaapkamer met zijn hoogsteigen badkamer verbond. (En hij wist exact waar hij moest wijzen.)
"Ik heb er daarnet al twee van mijn pyjamabroeken en T-shirts op de wastafel gegooid. Neem daar maar iets van om aan te doen terwijl we eten, want dat zal zo ook wel klaar zijn."

Tom herpakte zichzelf en stond op. -"Oké, bedankt."
Hij gooide met één hand Bills haar overhoop en trok naar de badkamer.

-"Oh, Andi?"
-"Ja?"
-"Zou je me een plezier willen doen?"
-"Tuurlijk."
-"Niets verplaatsen."
-"Wah?!"
-"Ik bedoel, alles precies terugzetten waar je het gevonden hebt, alsjeblief."
Vroeg Bill liefjes. "Anders bega ik straks een ongeluk."
Tom moest lachen. -"Geen probleem, ik doe mijn best."

De badkamer was ruim en ging in aangename, zachte kleuren, waaronder een mooi chocoladebruin. De tegels op de vloer en op de muur glansden genoeg om er je reflectie in te kunnen zien. Dat was nodig, want er was geen spiegel.
Natuurlijk was er geen spiegel. Wat zou een blinde daarmee moeten?

Tom draaide de kraan open en begon te wachten tot het water warm genoeg was. Hij begon zijn caps af te nemen, en terwijl dwaalden zijn gedachten af. Bill miste hem.
Hij miste Tomi. Maar Andi begon de leegte die Tomi had achtergelaten al goed op te vullen.
Het beeld van de teddybeer stond op Toms netvliezen gebrand. Hij was Bills teddy, en dat gaf hem een warm gevoel vanbinnen.
De beer had Bill doen glimlachen, dus Tomi moest toch iéts goed hebben gedaan? ...Al maakte hij zijn broertje ook triest.
Andi maakte Bill de hele tijd aan het lachen...

Soms wist Tom niet meer wie hij was, Tomi of Andi.
Was hij ze allebei, of geen één van de twee?

Hij nam zich voor dat hij nu de perfecte persoon moest zijn om voor Bill te zorgen. Om er zeker van te zijn dat die aanstekelijke glimlach zo vaak mogelijk op Bills gezicht te zien was. Dat was hij zijn broer verschuldigd.

Net toen hij de rest van zijn kleren wilde uitdoen, merkte hij dat de deur nog op een kier stond. Toen hij erheen liep om ze weer dicht te doen, was het alsof zijn hart een paar verdiepingen zonk.
Hij zag Bill, zittend op zijn bed, de teddybeer stevig tegen zich aangeklemd.
Zwarte druppels liepen over Bills wangen, zoals de regen van eerder die dag tegen het raam.
Bedrukt snikkend, steeds meer zwarte sporen op zijn gezicht. Zijn make-up verpest, zijn ogen stijf dichtgeknepen.

Tom balde zijn handen tot vuisten in een ondraaglijk gevoel van machteloosheid. Hij bleef maar naar Bill kijken, die steeds harder huilde, nu met schokkende schouders.

En Tom wist dat, hoe goed Andi ook voor Bill mocht zijn, hij nooit de leegte zou kunnen vullen die Tom had achtergelaten.
Ook al had hij nu vaak een aandeel in Bill's glimlach, die straalde als zonlicht,

hij zou altijd een belangrijke oorzaak blijven van de regen in Bills hart...


WORDT VERVOLGD

Reacties: