FanFic.nl

Locked Up

Unconscious

Nicole PoV;
“Er moet toch ergens een doorgang zijn.”� fluistert Dorien, meer tegen zichzelf dan tegen de groep, maar ik hoor het toch. Dat komt omdat ik tegen de muur leun, op nog geen halve meter van haar vandaan.
We sterven hier allemaal van de honger, en Suki trilt helemaal. Komt omdat ze in het koude water is gesprongen, waar we haar allemaal dankbaar voor zijn, maar het is alsnog heel ongezond. Het zou me niet verbazen als ze morgen ziek is.
Moet ook leuk zijn. Ziek zijn in een oude gevangenis.
Ik wil weer Kerst vieren in het huis!
Uit het niets golft een kerstliedje door de ruimte heen. Mijn oneindige drang naar Kerst en al wat er bij hoort, doet me zingen. En het duurt niet lang of iedereen zingt mee.
Iedereen behalve Dorien, die nog steeds naarstig op zoek is naar een doorgang of een verborgen knopje.
Belletjes rinkelen. All I want for christmas. Dat lied ken ik maar al te goed.
Wacht eens even.
Ik zie de sleutel weer voor mijn ogen verschijnen en spring bijna een gat in de lucht. Een belletje. In de sleutel is een belletje gegraveerd!
“Dat is het!”� floept uit mijn mond, maar dat maakt me niet uit. Ik storm al op de deur af, trek de sleutel uit het slot en draai het om in mijn handen.
Een belletje.
“Wat is wat?”� brabbelt Dorien, die het zo te zien niet meer ziet zitten en langs de muur naar beneden schuift.
“Het begin van All I want for Christmas, en dan het belletje op de sleutel. Volgens mij moeten we -“
“Het eten zit in jou?”� vraagt Tom opgewekt, krijgt een por in zijn zij afkomstig van Suki en zet zich dan weer op de grond. “Ik zwijg wel.”�
Ik grinnik even om Tom, en Suki, en kijk dan even naar Dorien. Haar blik klaart op.
“We moeten zingen hé?”�
Ze snapt het. Oef, ben ik niet de enige die zo denkt. Als zelfs Dorien dat denkt, dan moet dat het toch wel zijn? Niet? Ja toch?
Ik hoop het maar, ik begin stiekem toch honger te krijgen.
“Zou het wel zo makkelijk kunnen zijn?”� vraagt Pete, maar hij had beter gezwegen. Ik weet niet wat dat is. Eerst konden hij en Dorien het toch prima vinden? Wat is er dan verandert? Ik pijnig mijn hoofd, maar er komt niets uit.
“Gast, de uitdaging was waarschijnlijk om daar achter te komen. Slimme.”�
Pas nu merk ik dat het liedje gestopt is.
Wacht, moeten wij het zo kunnen zingen? Zonder… Begeleiding? Zonder iets?
Ik ken de tekst niet eens!
“Shit,”� vloekt Nadezh als ze ook merkt dat de muziek is opgehouden.
“Wat heeft die X met zingen? Dit is toch godverdomme geen talentenjacht?”� moppert Suki, nestelt zich dieper in de armen van Tom en wrijft haar handen tegen elkaar.
“Zullen we dan maar zingen?”� stelt Taylor voor, haalt twee belletjes tevoorschijn uit zijn zakken en geeft er mij één. “Die zaten bij de goodiebag.”�

“I don't want a lot for Christmas
There is just one thing I need
I don't care about the presents
Underneath the Christmas tree
I just want you for my own
More than you could ever know
Make my wish come true
All I want for Christmas is… you.”�
Op het moment dat we, vrij synchroon om eerlijk te zijn, ‘you’ zingen, slaakt Suki een gilletje en zakken haar ogen toe. Tom slaat even op haar wangen, geen antwoord.
De muur, waar Taylor en ik ondertussen tegen leunen, schuift open waardoor we op de grond vallen. Dat is niet zo erg, het is bedekt met kussens.
Wacht, de muur ging open?
Een geheime kamer. En als ik beter kijk, zie ik dat hier eten ligt.
Dan schiet Suki weer door mijn gedachten. Ze is net flauwgevallen! Door voedseltekort, door onderkoeling,…? Misschien zat er iets in dat water?
Tom hijst haar op zijn rug, draagt haar naar de pas vrijgegeven kamer en laat haar dan weer op de grond glijden.
“Ze moet eten. En drinken. En, en, en.”�
Bill geeft hem een trap tegen zijn scheen en knielt dan voorzichtig naast Suki neer.
Dorien voelt aan haar pols, deelt dan gelukkig mee dat ze nog een hartslag voelt.
Maar voor hoe lang nog?
Op dat moment schiet Suki overeind, hoest en kijkt dan geschrokken naar haar handen. Water. Hoe kan dat nu nog?
Dan ziet ze al het eten.
“Oehh, het is ons dus gelukt hé.”� grinnikt ze en pakt een brownie. Ze zet er haar tanden in, en dat lijkt wel het startschot. Dorien laat haar ogen over het eten glijden, Pete grist een boterham van de stapel en ik schuifel naar de thermoskan.
Ik sluit mijn ogen terwijl ik de dop eraf draai. Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft.
“Oh, chocolademelk.”� zegt Nadezh en tikt op mijn schouder.
Bijna laat ik de thermos vallen. Zo blij ben ik! Chocolademelk! Warme dan nog wel! Mijn dag kan niet meer stuk!
Echt niet!
Ik pak een bekertje van de grond en schenk voor mezelf in. Dan trekt Nadezh de thermos uit mijn handen, maar dat vind ik niet erg.
Ik heb toch al.
Een metalige klik haalt me uit mijn chocolademelk gedachten. De muren zijn weer toe. Gesloten. Iets. In ieder geval, we zitten opgesloten.
Nee! Ik wil niet opgesloten zitten. Hoewel chocolademelk het wel draaglijk zal maken. En Taylor, en Dorien, en eigenlijk gewoon iedereen.
Maar het is hier donker, op een klein raampje na. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn verlangen naar chocolademelk, ik zet het bekertje op de grond en stap op het raampje af.
Als ik er eenmaal sta, merk ik dat het wat hoger is dan ik groot ben.
Twee armen slaan om mijn middel, Taylor trekt me een beetje naar achter.
“Wat is er?”� fluistert hij in mijn oor.
“Ik wil, euhh… Een beetje door dat raampje kijken.”�
Taylor tilt me op, ik klem mijn vingers om het smalle vensterbankje en trek me het laatste stukje omhoog.
Het felle wit prikt in mijn ogen.
“En?”�
“Sneeuw. Heel erg veel sneeuw.”�

Voor Nicole, zodat ze vrolijkjes is, en omdat ik Locked Up eigenlijk voor haar schrijf. Eigenlijk, heel stiekem. En omdat ik me gewoon geen leven meer kan inbeelden zonder haar, want ze doet me altijd lachen en dat vind ik very cuwl. Eigenlijk, niet zo stiekem want iedereen mag het weten.
Je t'aime

Reacties: