FanFic.nl

Bite [Vamps]

Memories [01]

Sneeuwvlokken tuimelen naar beneden, spelen haasje over met elkaar en landen op elk plekje dat ze kunnen vinden. Bomen, huizen, auto’s, alles is bedekt met een witte deken van sneeuw. En ik zit voor het raam, heb mijn hoofd op mijn handen steunen en kijk naar buiten. Wind, die ijzig koud is, zoekt zijn weg naar me toe door de kieren in het oude hout van de raamstijlen.
Ergens in de donkerste hoekjes van mijn gedachten dringt zich een dag op, een moment, iets dat ik nooit meer zal vergeten. Ik duw het weg, keer op keer. Maar het wordt te sterk, ik moet er ooit een keer aan toegeven.
Met mijn gedachten op algemene dingen, vis ik ondergoed uit mijn kast en slenter naar de badkamer. Een overvloed aan wit. Eigenlijk is alles wit, altijd maar wit, ik ben wit.
De kraan begint te stromen terwijl ik mijn ondergoed bij mijn handdoek op de wc-bril leg. Warm stoom welt op, maar ik blijf het koud hebben. Ik trek mijn slaapshirt over mijn hoofd en ontwijk de spiegel zo goed en kwaad als mogelijk en stap de douchecabine in. Het warme water kruipt over me heen, verkent mijn armen en benen en belandt uiteindelijk in het putje.
Uit het niets verschijnt de flashback voor mijn ogen, doet me rillend op mijn knieën zakken en naar iets grijpbaars tasten.

‘Daar is ze!’ riep de man met het zwarte haar, dat glanzend door de zon achter hem aan wapperde. Zijn broers, Huyen en Stefano, snelden achter hem aan. De ‘leider’, Demitri, jaagde achter een meisje. Een meisje met donkerrood, met zwart, haar en ijsblauwe ogen. En volgens de legende had alleen de uitverkorene voor de beet al ijsblauwe ogen, de ogen van een vampier.
Demitri zag haar, en wist het meteen. Hij zocht haar op, maar ze stuurde hem weg. Dus moest het op deze manier.
De drie mannen dreven haar in een hoekje. Ze keek paniekerig om zich heen, maar ze kon geen kant meer op.
Stefano schudde het bruine haar uit zijn gezicht en stapte op haar af. In zijn hand hield hij een klein, glazen flesje waarin een rode vloeistof zat, die letterlijk schreeuwde om het flesje te mogen verlaten. De jammerlijke kreten konden nergens anders vandaan komen.
Hij zette stapjes vooruit tot hij zo goed als tegen haar stond, Julia, het meisje waar alles om draaide. Hij snoof haar geur op, het heerlijke bloed dat door haar lichaam ging zou vergoten worden. Ze moesten haar in ‘leven’ houden.
‘Wat wil je van me?’ vroeg ze, haar stem trilde net zo erg als haar lichaam. Het was zomer, dus warm, dus trilde ze niet van de kou. Nee, ze trilde van angst.
Demitri duwde zijn broer naar achter met een simpele slag, ging toen zelf voor Julia staan en streelde langs haar wang.
‘Herinner je ons gesprekje niet meer?’ vroeg hij, zijn adem zorgde voor kippenvel in haar hals.
‘Jawel.’ piepte ze en zocht naar een mogelijke uitweg. Die was er nog steeds niet.
Demitri plaatste zijn handen om haar keel en tilde haar zo op, terwijl ze als een lappenpop heen en weer bengelde. Zuurstof glipte weg, en haar hoofd werd licht, iets piepte in haar oor.
Toen werd ze op de achterbank van een zwarte Porsche Cayenne gegooid. Daar verloor ze haar bewustzijn.
Toen ze weer wakker werd, lag ze vastgegespt op een ijzeren tafel, het voelde koud aan op haar huid. Eigenlijk lag ze niet eens, de ijzeren tafel stond recht, zodat ze alles kon zien. Stefano was nergens meer te bespeuren, Huyen zat op één van de lederen stoeltjes en had zijn handen in elkaar gevouwen. Demitri stond voor haar, speelde met het glazen flesje en keek haar toen aan. Zijn ogen hadden dezelfde ijsblauwe kleur als de ogen van Julia. Dat was eerder die dag anders geweest, toen waren ze vuurrood.
‘Dit doet maar héél eventjes pijn.’ zei hij, nam een zuinig slokje van het flesje en schokte ter plekke. Dat hield echter snel op. Hij stapte op haar af, duwde haar hoofd een beetje opzij en ging even met zijn tanden over haar huid. Toen beet ze hem, en zij kon niets anders dan in de gespen kronkelen en gillen.

Met een schok beland ik weer in het ‘nu’. Warme tranen glippen van mijn wang af en zetten hun weg voort over mijn benen, knieën en dan terechtkomen op de grond. Ik veeg langs mijn wangen en laat mijn hoofd dan achterover vallen. Ik draai de kranen toe.
Nog een beetje verdwaasd door de herbeleving van de ergste dag in mijn leven stap ik op de zachte, witte mat. Ik trek een handdoek naar me toe, sla die om me heen en open dan de deur van de badkamer. Al de stoom verdwijnt, waardoor ik wel in de spiegel moet kijken.
Ik ben al lang niet meer wat ik ooit was. IJswit, met de lichtst blauwe ogen die ik me kan inbeelden, mijn rode haren zijn nog steeds hetzelfde, maar leunen steeds dichter aan bij zwart. Ik haat zwart. Zwart is de kleur van Demitri en zijn gevolg.
Dat had ik niet moeten denken!
In mijn kamer, in kleermakerszit op mijn bed zit Demitri. Hij grijnst, zoals gewoonlijk, en heeft voor één keer zijn lange, zwarte jas thuis gelaten. Hij draagt nu een simpele, zwarte broek met daarop een gifgroen hemd van ribfluweel. Zijn zwarte haren hangen losjes om zijn gezicht.
‘Ik kom op het juiste moment.’ davert zijn stem door de kamer. Ik kijk hem vernietigend aan, loop langs hem heen alsof hij lucht is en trek mijn kastdeuren open.
Zijn ogen zijn op mijn rug gebrand terwijl ik naar mijn kleren kijk. Een donkerblauwe skinny jeans haal ik er als eerste uit. Maar dan slaan de twijfels doe. Zou ik dat witte truitje aandoen, de decolleté is diep en de mouwen zijn eenvoudig. Het blauwe truitje is specialer, touwtjes met bolletjes aan de uiteindes hangen aan de zomen. Na wikken en wegen kies ik het blauwe.
‘Doe dat wit mutsje, dat is leuk.’ gniffelt hij als ik net mijn hand op het desbetreffende mutsje leg.
Oh, wat haat ik hem!

Reacties: