FanFic.nl

Last Dance

<1>

Nona liep de danszaal in, tegelijk haren vastbindend en verontschuldigend, ondervond dat die combinatie niet ging door voorover te vallen. Een vreemde ‘oef’ verliet haar mond.
Gelukkig kende haar danslerares, mevrouw Esmeralda, haar en kreeg ze geen uitbrander. En dat ze de beste danseres van deze school was, verzachtte de omstandigheden ook wel.
Mevrouw Esmeralda, door iedereen behalve Nona mevrouw Knotjes genoemd, was een vrouw van begin de 40 en had een onvoorwaardelijke passie voor ballet. Ze was een professional tot ze drie jaar geleden een enkelblessure kreeg. Haar loopbaan als balletdanseres had toch al alle verwachtingen overtroffen, en ze was tot dan toe de oudste danseres die nog in professionele gezelschappen danste, het was wel goed geweest. Haar zwarte haren zaten altijd samen in een strakke knot, de grijze haartjes wist ze goed weg te werken. Haar zag je nooit zonder maillot en spitzen.
‘Nu ook Nona aanwezig is.’ galmde haar ijzige stem door de met spiegels bezette zaal. Een ijzeren baar ging over de volledige lengte van de rechtermuur, de radio stond in de hoek.
Nona zat op een internationale dansacademie, gesitueerd in het centrum van Berlijn. De helft van haar dag besteedde ze in een dansstudio. Buiten ballet deed ze ook jazz, modern en hiphop. Dan had ze ook nog theoretische vakken, waarvoor ze ook met glans slaagde. Ze was een voorbeeldige studente.
En een goede vriend. Ieder meisje van haar jaar leek haar aardig te vinden.
Nona genoot van haar tijd op die school. En zolang ze druk bezig was, moest ze niet aan haar ouders of andere familieleden denken.
Een zacht muziekje golfde om hen heen, terwijl ze zich strekten op hun spitzen.

‘Knotjes was niet goedgezind vandaag.’ mopperde Zara, die als eerste een handdoek om zich heen sloeg en de douches in verdween. Al meteen volgden Erika en Jadie, die het met Zara eens waren en er druk over praatten. Nona kwam als laatste de kleedkamer in, met een grote grijns op haar gezicht. Dat trok natuurlijk ieders aandacht, maar niemand vroeg ernaar. Nona zou het toch wel zeggen, goed nieuws kon ze nooit zwijgen want daar was ze dan te vrolijk voor.
Meteen brandde ze los.
‘Er komt een man naar ons kijken, en kiest dan vier leerlingen voor een opdracht.’
Een gil, onmiskenbaar Zara, gevolgd door het vreugdedansje van Melanie en Esmee.
Zo’n goed nieuws kreeg je ook niet elk dag te horen.
Grinnikend liet Nona zich op de bank vallen, ontdeed zich van de nauwe schoentjes en de linten en stond toen recht. Douchen, eindelijk.
Ze haalde haar shampoo en handdoek uit haar tas, wisselde onderweg de tutu voor de witte lap stof en vervoegde toen de drie musketiers in de douches.
Er werd altijd gezongen onder de douche, en dat was niet anders toen. Nona deed altijd mee, maar deze keer zat ze met haar gedachten te ver weg. Zelfs de kraan opendraaien en zich wassen ging op automatische piloot, Nona had officieel de aarde verlaten.
Ze dacht aan haar ouders. Zouden zij ook aan haar denken? Ook als ze dansten? Zouden ze nog wel weten van haar bestaan? Zouden ze de afspraak nog niet vergeten zijn? Wat als dat niet zo was, dan stond ze mooi in New York zonder dat haar ouders ervan wisten. Zouden ze dan boos zijn? Zou ze nog mee mogen dansen?
‘Aarde aan Nona, Peerens wacht!’
Zuchtend draaide ze de kraan dicht, viste haar handdoek van het rekje en wikkelde die om zich heen.
Peerens betekende Frans, en dat was het enige vak dat Nona echt niet kon. Ze haalde er goede punten voor, maar daar ging altijd een nacht aan studeren vooraf. Dat had ze er wel voor over, goede punten betekenden een beter diploma en dus een grotere kans op een plekje bij het gezelschap van haar ouders. Dat haar gezondheid en haar slaap er enorm onder leden, nam ze er dan maar bij.
Nog half nat begon ze haar uniform aan te doen. Wat de meesten aan deze school haatten, vond zij juist geweldig. Schooluniformen. Ten eerste droeg je die toch niet al te vaak, omdat meer dan de heft van de tijd je danskleren droeg. En ten tweede was het een teken van gelijkheid, want iedereen hier had een zelfde passie voor dansen dus mocht dat best benadrukt worden.
Klungelend met de rits van haar vest stapte ze in de zwarte sportschoenen en griste ze de sjaal uit haar tas. Van de balletdanszaal naar het Franslokaal was zowel door gangen als door de buitenlucht. Koude buitenlucht, het was eind november. Iedereen deed extra kleren aan, en verwarmingen gingen extra hoog.
Nona trok net een wollen muts over haar hoofd en hing de band van haar tas over haar schouder toen Zara haar door de dubbele deur naar buiten duwde.
Lucht, bezaaid met sneeuwvlokken, sneed in haar wangen. Meteen voelde ze al het gevoel uit haar vingers trekken, die knalrood uitsloegen en verkleumden. Met moeite kreeg ze haar benen in beweging, haar adem ging in witte wolken de wijde wereld in. Rillingen liepen over haar hele lichaam heen, en haar tanden ramden in snelvaart tegen elkaar. Sneeuw knerpte onder haar voeten.
En toen was het alweer gedaan. Haar vingers tintelden, net als haar wangen en het puntje van haar neus. Ze beende op een stevig tempo door de gang, kwam als eerste bij het lokaal en zocht zich een plekje aan de linkerkant van de klas, dicht bij de verwarming.
‘Hoe was ballet?’ vroeg hij aan niemand in het bijzonder, en Esmee gaf hem een bondig verslag.
Nog een voordeel van deze school: de leraren waren vreselijk amusant, interesseerden zich met normale maten in hun leerlingen en gaven daar bovenop nog eens uitstekend les.
Toen ook de jongens aankwamen, de jongens hadden enkel ballet apart van de meisjes, kon de les beginnen. En deze ene keer lette Nona niet aandachtig op zoals gewoonlijk, maar verzonk weer diep in gedachten. Niet meer over haar ouders. Nee, nu over die opdracht. Wat zou het zijn? Maakte ze een kans? Ja, natuurlijk maakte ze een kans. Dat maakte iedereen. Maar had ze een kans om te winnen? Ja, daar moest ze niet aan twijfelen. Zonder zelfvertrouwen stond je nergens. Maar kwam dat dan niet arrogant over?

Reacties: