Hoofdcategorieën
Home » Overige » Mijn Eigen Verhaal » Spiegelbeeld ~ [09]
Mijn Eigen Verhaal
Spiegelbeeld ~ [09]
‘Stiekem, heel stiekem, ben ik je dankbaar voor je actie tijdens scheikunde,’ geeft Jara toe. Ha! Ik zei het toch?! We zitten nu op de fiets naar huis, wat gelijk staat aan ongeveer zeven uur na mijn actie en ze geeft al toe.
‘Koen is echt zo leuk! Zo grappig, zo spontaan, zo -’ begint ze op te sommen.
O God, dit kan nog wel de hele weg naar huis, ongeveer twintig minuten vanaf hier, duren. Als Jara met iets begint, is ze vaak ook niet meer te stoppen. Maar ach, ze is verliefd, dit hoort er allemaal bij.
‘- en toen zei hij: ‘maar dan vergaat het!’.’ Een seconde lang zeggen we niets, en dan barst ik in lachen uit. Vind jij het ook zo grappig? Ik eigenlijk totaal niet. Ik heb namelijk geen flauw idee waar het over gaat. Aan haar stem kon ik horen dat het grappig moest zijn, als ze een grapje maakt praat ze altijd net iets anders. Met wat meer enthousiastme. Het is moeilijk te horen, zeker als je het niet weet, maar ik hoor het wel. Het kan best handig zijn. Daarnet was het bijvoorbeeld wel handig. Ik heb haar ook gení¢nte momenten bespaard, door keihard te gaan lachen, als ze dacht dat ze iets grappigs zei, terwijl dat totaal niet zo was. De overige mensen denken dan vaak dat het aan hen ligt, niet aan het grapje, en beginnen dan ook te lachen.
‘Ik ga hier naar rechts, even langs Britt,’ deelt Jara me plotseling mee en slaat rechtsaf. ‘Tot morgen!’
‘Oh, ehm, doei!’ Dat wordt de rest van de weg alleen fietsen. Gelukkig is het niet al te ver meer, als ik mee een beetje haast kan ik het in minder dan tien minuten rijden. Ik haast me nooit, dat weet ik, daar hoor ik veels te lui voor te zijn, maar die site doet iets raars met me.
Helemaal vermoeid kom ik even later bij mijn huis aan. Of huis.. ik woon eigenlijk op een woonboot. De meest gestelde vraag is of we wel aan de kant vastzitten, of dat we praktisch elke dag ergens anders wonen, aangezien in de nacht de boot dan is weggedobberd. Dat zou best duur zijn, dan zouden we elke dag een adreswijziging moeten sturen. En postzegels zijn tegenwoordig niet meer heel goedkoop.
Ik stop mijn huissleutel in de deur, draai die twee keer om, draai de ovale deurknop naar rechts, trap drie keer tegen de deur, stap naar binnen, schreeuw ‘hoi!’, trap de deur weer dicht, gooi mijn tas in de richting van het tafeltje in de hal, leg mijn sleutels voorzichtig op hetzelfde tafeltje - anders komen er krassen op -, ontknoop mijn jas als ik richting de kapstok loop, gooi mijn jas ongeveer een meter over de kapstok heen en loop in de richting van de keuken - daar staat immer de koelkast-, en trek die open : mijn standaardritueel. Zoals altijd staat mijn moeder daar te koken.
‘Hai, lieverd. Leuke dag gehad?’
Hoe stom het misschien ook klinkt, dit is een van de weinige dingen waar ik écht niet tegen kan: mijn moeder die koosnaampjes voor mij gebruikt. Toch moet ik het meerderde keren per dag verdragen. Ik heb het ontzettend vaak geprobeerd uit te leggen, maar dit is een van de dingen die ze niet wíl begrijpen. Niet dat ik het zelf helemaal snap. Ik vind het totaal niet erg als vrienden mij namen geven, maar als mijn moeder dat doet, heeft het zoiets.. klefs. Het geeft me altijd het gevoel alsof ze het stiekem helemaal niet meent.
‘Het ging wel,’ mompel ik als antwoord. De band tussen mij en mijn moeder is niet bepaald goed. Ze is mijn moeder, oké, maar daar blijft het ook bij. Niet de dikke vriendinnen zoals het bij sommigen is, ik heb zelf een hekel aan een-op-een-situaties, en de laatste keer dat ik haar heb geknuffeld kan ik me niet meer herinneren.
‘Kom je zo thee drinken?’ vraagt ze opgewekt. Vluchtig knik ik, als ik op deze vraag ‘nee’ zou antwoorden, zou de hel losbreken. Geloof me, ik heb het een keer uitgeprobeerd. Voordat ze nog meer vragen kan stellen, vlucht ik naar mijn kamer. Het eerste wat me vandaag opvalt, zijn de spiegels aan mijn linkerhand. Ja, ik heb twee spiegels naast elkaar. Waarom weet ik ook niet. Ik ga met mijn voeten op heupbreedte voor de grootste spiegel staan. Wat vind ik eigenlijk van mezelf? Natuurlijk kijk ik dagelijks in de spiegel, maar ik neem er nooit de tijd voor. Even kort checken of mijn haar wel goed zit, en tijdens het tandenpoetsen. Daar blijft het wel bij. Ik werp een blik in mijn bruin met groene kijkers. Lekker cliché, maar ik vind mijn ogen het mooiste deel van mijn lichaam. Ogen blijven altijd hetzelfde. Met een hand strijk ik door mijn bruine haar. Mijn haar is saai, er is niets speciaals aan. Het is dun, stijl en komt tot een stuk of tien centimeter onder mijn schouders. Langzaam strijk ik met mijn vingertoppen over de zachte huid van mijn wang. Ik heb nog best geluk met mijn huid, die is egaal, afgezien van de sproetjes op mijn neus en wangen. Normaal vind ik ze altijd lelijk, maar als je iets langer kijkt hebben ze eigenlijk wel iets grappigs. Ook heb ik een paar moedervlekken in mijn gezicht. Een kleintje schuin onder mijn mond, een grotere vlak bij mijn oor, drie kleinere bij mijn andere oor en nog een op mijn kaaklijn. Misschien vind niet iedereen het mooi, maar ik laat het zo. Niemand heeft moedervlekken op precies dezelfde plek, ze maken me anders. Ik kijk naar mijn lippen, niet te vol, niet te smal. Mijn neus, een tikkeltje smal, net als mijn oren een tikkeltje klein zijn. Zover dat kan, zijn mijn neus, ogen, mond en oren perfect in balans. Dat had ik nog nooit opgemerkt, gewoon omdat ik de tijd er niet voor heb genomen. Men zegt dat als je langer kijkt, je altijd nog mooiere dingen ontdekt. Braaf pas ik dat op iedereen toe, behalve op mezelf. Het enige wat ik eigenlijk altijd zag, waren mijn wallen. Hoe uitgeslapen ik ook ben, ik heb altijd wallen. In het begin vond ik het erg vervelend, maar nu trek ik me er niets meer van aan. Men neemt me maar zoals ik ben.
Ik draag een gebreid schoudertruitje, gemaakt door mijn moeder. Het is best mooi, moet ik zeggen. Verschillende tinten van de kleuren bruin, rood en oranje zijn gemengd tot één truitje. De mouwtjes bedekken alleen mijn bovenarmen, maar het is nog warm genoeg buiten om zoiets te dragen. Mijn gebruinde onderarmen kleuren er mooi bij. Mijn armen zijn het hele jaar door bruin, te danken aan zeven vakanties van elk drie weken in het warme Italië.
Onder het truitje draag ik een donkere jeans, die net als het truitje, perfect aansluit op mijn lichaam. Zo komt mijn figuur goed uit. Mijn benen laat ik langer lijken door mijn lange, bruine laarzen met een hak eronder. Ik kan niet zeggen dat ik ontevreden ben over mijn figuur, maar ik vraag me sterk af hoe dun die Pro-Ana’s zijn. Het wordt toch eng als je veel dunner bent dan dit?
‘Juul! Thee!’ verstoort mijn moeder mijn gedachten. Ik zucht en loop richting de eetkamer, ik bekijk die site zometeen wel, eerst tien minuten zwijgend thee drinken.
Ja, lieve mensen, qua kleding heb ik een ontzettend goed geheugen, ongezond gewoon. Precies een jaar geleden had ik, even denken, een blauw shirt, daarover een grijs GAP-vest, mijn C&A-skinnyjeans daaronder, mijn witte laarzen (die stiekem niet meer wit zijn), mijn blauwe oorbellen die ooit bij een tijdschrift zaten, en een zilveren ketting met meerdere hangers, waaronder twee medaillon-dingen.
Overtuigd x]?
Reacties:
Wow, ik weet geeneens wat ik gisteren aanhad. Nu ja, dat is overdreven, want gisteren was het Kerst en had ik mijn nieuw kleedje aan .
Mooi stukje (:
x
Ohjaa.
Vergeten te vragen;
Woon je op een woonboot (:
Awesomee.
xd
x
Dat is zoo heftig.
Dat je nog precies weet wat je een jaar geleden aan had.
Het is gewoon scary.
;s
Maar je schrijft echt uber goed.
even dat je het weet xd
x
Hallllooo
Zou je het erg vinden om telkens in mijn gastenboek te posten als er een nieuw deel is, want om de één of andere reden kan ik je verhaal niet opslaan in 'mijn favorieten'...
Ik kan ook wel af en toe komen checken, maar dan moet ik het telkens weer opzoeken in de complete lijst^^.
Laat maar iets weten en vooral verder schrijven ;d.
x