FanFic.nl

The Difference -Jack E. Strify-

11. His cheek

Strify nam me mee naar een Italiaan. Had ik niet verwacht om eerlijk te zijn. Ik vond Strify niet zo'n persoon om naar een klein, vrij donker Italiaans restaurantje te gaan. Maar blijkbaar was hij dat wel. Ik vond het niet erg. De tafels waren klein, en ik zat dus dichtbij Strify. We bestelden beiden een pasta. Gek genoeg bestelden we beiden dezelfde, het was onze favoriet. Daarna begonnen we weer te praten. Strify praatte veel over de band. Ze zouden langzaam weer terugkomen. Ze hadden net een vakantie gehad, maar binnenkort zouden ze weer concerten en interviews geven. Over de concerten wou hij niet veel zeggen, behalve dat hij er enorm veel zin in had. Maar ik had het al door.

"Strify?" Vroeg ik aarzelend. Strify knikte. "Als je weer concerten gaat geven, betekend dat ook dat je op tour gaat?" Strify keek me even aan en knikte toen weer. "Ah.. Oke." Mompelde ik. "En heb jij nog toekomstplannen die binnenkort in vervulling gaan?" Vroeg Strify om het onderwerp te veranderen. Ik schudde mijn hoofd. "Ik moet nog veel geld sparen voor ik kan studeren, en dat heb ik nodig voor de rest van mijn toekomst. Dat zijn de enige plannen die ik heb gemaakt. Verder zie ik wel wat er gebeurt. Het leven is onvoorspelbaar, het is één van de risico's van het leven." Zei ik. Strify keek me aan.

Ik kon zijn blik niet helemaal thuisbrengen.. Het was een mengeling van zwoel, onder de indruk en mysterieus. Wacht, ik kon het wel thuisbrengen: Sexy.
Na een tijdje hadden we het eten al op, maar we waren nog volop in gesprek. Dingen over onze jeugd enzo. Één van de obers moest na een tijdje vragen of we wouden vertrekken, giechelend betaalden we en buiten barstten we in lachen uit. Strify liep daarna met me mee naar huis. Eerst liepen we wat te lachen, daarna viel er een stilte. Een vrij ongemakkelijke stilte. Ik voelde dat Strify twijfelde of hij zijn arm om me heen moest slaan, of mijn hand moest pakken.

"Je mag mijn hand wel vasthouden, of je arm om me heen slaan." Zei ik. Strify werd rood. "Ik wil jouw hand namelijk ook wel vasthouden." Voegde ik er fluisterend aan toe. Nooit gedacht dat ik zoiets zou zeggen. Normaal ben ik wel verlegen, zeker als het om Strify gaat, maar nu voel ik me op mijn gemak bij hem. Strify pakte aarzelend mijn hand, en ik kneep zachtjes in de zijne om te laten weten dat het goed was. Strify keek opzij, naar mij, en glimlachte. Ik voelde me intens gelukkig worden op dat moment. Alsof die lach mij vertelde dat we een toekomst hadden. Alsof zijn aanraking mij zei dat het één van de vele aanrakingen zal zijn. Alsof zijn aanwezigheid zei dat hij me nooit zomaar zou laten gaan. Ik glimlachte terug en zag hem hetzelfde denken.

We kwamen niet veel later bij mijn flatgebouw aan. Ik zocht even naar mijn sleutels, wat voor Strify volgens mij ontzettend interessant was, want hij keek de hele tijd aandachtig naar me. Na een tijdje vond ik ze gelukkig.

"Nou, ehm.. Ik spreek je wel weer." Mompelde hij. Ik glimlachte. "Ik hoop het wel ja." Zei ik. Ik wist niet zeker of ik hem moest kussen, en blijkbaar dacht hij hetzelfde. Ik besloot dat het dan maar beter was als we het niet deden. Ik boog voorover en drukte een kusje op zijn perfect zachte wang. Daarna draaide ik me om en liep het gebouw ik. Ik zag Strify zich grijzend omdraaien, en ik kon zelf mijn grijns niet meer onderdrukken. Grijnzend rende ik de trappen op. Lucas zat op me te wachten, en begon gelijk enthousiast vragen te stellen. Ik vertelde hem alles, maar dan ook echt alles.

Het voelde alsof mijn lippen in brand stonden. En niet van het vele praten, maar van de aanraking met Strify's wang. Ik kon me niet voorstellen hoe het zou voelen als ik hem op zijn lippen gekust had..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.