FanFic.nl

The Difference -Jack E. Strify-

14. His letter

Strify en ik deden de rest van de dag niet zo veel. We hebben op de bank gezeten met een deken en we keken een film. Af en toe gaven we elkaar wat kusjes, maar we zoenden niet echt. Tot Strify om half 6 naar huis ging. We hebben zeker een paar minuten gezoend. Strify zei dat ik veel moest rusten en verdween daarna. Ik zuchtte tevreden. Ik was nog nooit zo lekker ziek geweest. Die avond was niet veel bijzonders. Ik lag de hele avond in bed en viel vroeg in slaap. De volgende dag ging het gelukkig veel beter. Ik kon Elise niet in de steek laten in de winkel. Ik ben gewoon naar werk gegaan. De dag ging langzaam voorbij, het was te gewoon. Ik kon niet meer zo tegen gewoon sinds Strify mijn leven in stapte. Er moest 'iets' gebeuren. Maar dat deed het niet. Ik verveelde me nou ook niet echt, er waren genoeg klanten. Maar er miste toch iets. Na een lange tijd mocht ik eindelijk naar huis. Daar viel ik zuchtend op de bank met een pak koekjes. Zo bleef ik liggen tot Lucas een half uur later thuis kwam. Hij nam altijd de post mee en ik verbaasde me er dan ook niet over dat hij wat brieven op mijn buik liet vallen. Maar er was iets anders. De wind die voorkwam uit de vallende brieven rook lekker. Naar.. Naar.. Strify..

Snel veerde ik overeind en alle brieven vielen op de grond. Paniekerig begon ik ze bij elkaar te rapen en ik vond al snel de brief waar ik naar zocht. Het had mijn naam in zijn perfecte handschrift op de voorkant. Lucas keek me raar aan, dus ik besloot de brief op mijn kamer te openen. Ik liep snel naar mijn kamer, de andere brieven achterlatend en liet me op mijn bed vallen. Alleen mijn naam stond op de envelop, wat betekend dat hij persoonlijk langs is geweest om hem te brengen. Ik kon niet wachten om de brief te openen, maar aan de andere kant was ik nerveus. Misschien wou hij me niet, en was hij te laf om het in mijn gezicht te zeggen. Ik opende de brief alsnog en begon te lezen, de geur van Strify in mijn neus..

Lieve Eva,

Je naam zegt het eigenlijk al, je komt van het paradijs. En eigenlijk denk ik dat je zelf een stukje paradijs bent.

Let me be the one who lights up you're fire. Let me in let me cross you're wire. Lay with me now. Follow me into a new sunrise

Ik moet bekennen dat dit al mijn 12de poging is om een liefdesbrief te schrijven.. Ik blijk er niet zo goed in te zijn.. Alles wat ik wil zeggen is..

You're my obsession, my fetish, my religion, my confusion, my confession, the one I want tonight. You’re my obsession the question and conclusion, you are you are you are my fetish you are my obsession.

Ik mis je.

Ik houd van je.

Geen van die beschrijft wat ik voor je voel.

I’m falling deeper and deeper, getting sweeter and sweeter. It’s so strong, it lingers on, forever.

Waarom is het dat elke keer dat ik probeer je duidelijk te maken wat ik voor je voel, ik stomme songteksten ga citeren? Mijn songteksten!

Ik.. Ah! Misschien ken ik je ook wel te kort, misschien ga ik te snel. Misschien hoor ik hier wel slecht in te zijn, ik ben tenslotte een jongen. Misschien was dit liefde op het eerste gezicht, en misschien was het wel niet voorbestemd. Misschien moeten we er gewoon zelf hard genoeg in geloven.

Ik hoop gewoon dat je me snapt, me begrijpt, omdat je dit ook voelt. Geef me een teken, zorg dat ik weet wat ik kan verwachten of moet doen..

Liefs,
Strify

Tegen de tijd dat ik de brief uit had gelezen stroomden de tranen over mijn wangen. Van geluk weliswaar. Ik greep gelijk mijn mobiel en zocht Strify's nummer.
"Strify." Hoorde ik nadat de telefoon een paar keer over was gegaan. Ik snikte.
"Eva? Huil je? Wat is er?" Begon Strify bezorgd.
"Ja, ik huil ja. Het is jouw schuld! Ik las net je brief en.. ow.. Strify.." Kreunde ik.
"Was het zo slecht?" Vroeg hij aarzelend.
"Nee! Het was perfect. Je imperfectie maakte het perfect!" Lachte ik met de tranen nog in mijn ogen. Strify zuchtte opgelucht.
"Heb je echt 12 pogingen gedaan?" Vroeg ik.
"Ja.." Mompelde Strify.
"Das lief." Zei ik.
"Dankje." Er viel een kleine, maar perfecte stilte.
"Ik moet gaan, de jongens roepen. Sorry.." Zei Strify na een tijdje
"Geeft niet. Ik spreek je later wel."
"Seeya."
"Seeya." Hij hing op en ik hield mijn mobiel gelukkig tegen mijn borst.

Ik voelde me net een tienermeisje die voor het eerst verliefd was. Het was een gelukkig gevoel, maar ook onzeker, bang voor het onbekende. Ik wist niet wat ik moest verwachten. Het was allemaal een verassing.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.