FanFic.nl

The Difference -Jack E. Strify-

20. His tears

We zaten op mijn bed. Het was 1 dag voor ze op tour zouden gaan en 4 weken nadat we officieel een koppel waren. Precies, de dag waarom hij mij zijn imperfectie toonde. Strify had mijn handen vast, en in zijn ogen zag ik dat hij ergens opgewonden over was, en dat hij niet kon wachten om het mij te vertellen.

"Is er iets, Strify?" Vroeg ik, toen ik door had dat hij het me heel graag wou vertellen. Strify knikte hevig. "Ik heb echt super spannend nieuws!" Riep hij uit. Ik lachte om zijn enthousiasme. "We hebben de plannen voor de tour gewijzigd.." Begon hij. Ik vroeg me af hoe ze dat op zo'n korte termijn konden doen, maar aan Strify te zien was het goed nieuws, dus het maakte me niet veel uit. "En we gaan naar de USA!! Morgen al!! Gelijk!!" Riep hij blij en hij grijsde van oor tot oor. Mijn gezicht daarentegen betrok. "Wat is er, Eva?" Vroeg Strify niet-begrijpend. "Vind je het niet spannend? Ik ga naar Amerika, om daar te touren." Zei hij. Ik sprong op, niet gelovend dat hij daar blij om was. "Hoezo spannend? Ik had me erop voorbereid om je minder te zien. Niet om je helemaal niet meer te zien!" Riep ik en de tranen sprongen in mijn ogen. "Tuurlijk ben ik blij voor je, het kan je doorbraak daar zijn! En ik ben blij voor jullie allemaal! Daarbij is Amerika geweldig!" Zei ik, ik kon mijn tranen echt niet tegen houden en ze rolden schaamteloos over mijn wangen. "Maar hoe zit het met mij?" Fluisterde ik. Strify had alles vanaf mijn bed aangekeken, hij zag er geschokt uit. Hij had waarschijnlijk niet verwacht dat ik zo zou uitvallen. Ik zag dat hij moeite deed om niet ook te gaan huilen. "Het spijt me.." Was alles wat er uit zijn opengevallen mond kwam. Ik keek hem aan. "Had je niet eens aan mij gedacht?" Vroeg ik hem voorzichtig. "Ik.. Misschien.. Eva.." Stamelde hij.

Het was de eerste keer dat hij stamelde en ik niet eens dacht dat hij schattig was. Hij was het wel, maar dat kon me niks schelen op dat moment. Hij was vergeten dat hij mij achter moest laten, hij was me vergeten.. En ik dacht nog wel dat hij elke minuut van de dag aan me dacht, want dat had hij mij verteld. En natuurlijk had ik dat geloofd.

Er viel een kleine stilte. Het was een pijnlijke stilte. "Wil je asjeblieft nu gaan?" Vroeg ik na een tijdje. Mijn stem was zo zacht dat het nauwelijks door de stilte van het verdriet heen brak, maar toch was het zo duidelijk. Ik staarde met betraande ogen naar de vloer, en keek op toen Strify op stond. De tranen stroomden nu ook over zijn wangen. Hij draaide zich naar me toe en deed zijn mond open om wat te zeggen. Maar hij bedacht zich, draaide zich om en liep naar de deur. Hij was de deur al uit, en ik hoorde de voordeur opengaan. Gek genoeg hoorde ik hem niet weer dicht gaan. Toen kwam Strify mijn kamer weer binnen gelopen en hij liep op me af. "Ga mee." Zei hij. Ik keek hem raar aan. "Ga met me mee naar Amerika." Zei hij. Ik keek hem aan. "Maar Strify.. Ik heb geen ticket, en hoe moet het dan met mijn baan, Elise, Lucas.. Alles?" Zei ik ongelovig. Dit plan was duidelijk niet doordacht. "Fuck dat." Grijnsde Strify. Hij drukte zijn lippen kort op de mijne. "Het kan me niet schelen wat we aanrichten, zolang jij maar bij mij bent en van me houdt." Fluisterde hij gehaast. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en omhelsde hem stevig. Mijn neus verborg ik in het holletje bij zijn sleutelbeen en ik snoof zijn geur op. "Ik weet het niet, Strify. Ik weet het niet." Mompelde ik.

Strify gaf me een kans om na te denken. Ze vlogen om 8 uur 's ochtends, en hij zou een kaartje voor me regelen. Als ik er was, ging ik mee. Als ik niet kwam, namen we een pauze van alles. En eerlijk gezegd was die keus moeilijker dan gedacht. Ik kon niet zomaar alles opgeven voor een paar weken, alleen omdat hij naar Amerika gaat. Of hield ik genoeg van hem om dat wel te doen?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.