FanFic.nl

The Difference -Jack E. Strify-

21. His needs

Ik lag die avond te woelen in mijn bed. Eerst kon ik niet slapen. Ik heb uren liggen denken wat ik moest doen, uren liggen twijfelen wat het beste was. Ik kon niet zomaar alles achterlaten. Wat moest Lucas doen met de huur? En Elise met de winkel? Wat zouden ze wel niet denken als ik ineens weg was? Dat ik ze had verlaten misschien.. De jongens vertrokken ’s morgens vroeg en ik had geen tijd meer om Elise en Lucas gedag te zeggen. ‘Maak dan tijd’ zou je zeggen. Ik kan je niet precies uitleggen waarom, maar dat kon niet. Het had ook te maken met het feit dat ik waarschijnlijk niet meer weg zou durven als ik ze zag. Niet dat ik al zeker was dat ik zou gaan. Strify kon me wel een paar weken missen. Blijkbaar dacht hij niet de hele tijd aan me, dus ik zag het probleem niet zo. Het probleem was meer dat ik niet zonder Strify zou kunnen. Je neemt een drugsverslaafde zijn drugs niet zomaar af, een eetverslaafde zijn eten niet en een Strifyverslaafde zijn Strify niet. Dat lukte je niet, want daarom zijn het verslaafden. Ze hebben het nodig. En ik had Strify nodig. Hoe kon ik nou zomaar kiezen tussen hier blijven en Strify missen of met Strify mee en mijn vrienden laten vallen.
Zoals ik al zei kon ik lang niet slapen, en toen ik eenmaal in slaap viel werd ik achtervolgd door dromen; nachtmerries. Die maakten het kiezen er niet makkelijker op. Uiteindelijk ben ik om 5 uur ’s morgens uit mijn bed gekomen.
 
Ik deed de gordijnen open en keek naar de langzaam wakker wordende stad. Het was een prachtig beeld. Maar ik had er niks aan. Ik zuchtte en ging achter mijn bureautje zitten. Ik had besloten om een afscheidsbrief aan Lucas en Elise te schrijven. Om 2 redenen. 1, dan had ik er één voor ALS ik echt weg ging. 2, misschien kon het me helpen kiezen. Ik pakte een vel papier en een pen. Met het puntje van de pen bleef ik een paar millimeter boven het papier hangen. Ik wist niet wat ik moest schrijven. Ik keek nog een keer uit het raam, de halfdonkere morgen in, en toen wist ik het. Ik drukte het puntje van mijn pen op het papier en begon the schrijven.
 
Lieve Lucas en Elise,

Pijn is wat ik voel, pijn is wat ik denk. Pijn is wat ik aanricht.
Strify en de jongens hebben op het laatste moment bedacht om naar Amerika te gaan. Strify had alleen niet aan mij gedacht. We hebben onze eerste ruzie gehad. Het deed pijn, maar het liet me weer terugvallen naar de realiteit. Ik stuurde Strify weg, maar hij kwam terug om te vragen of ik met hem meeging. Het was de moeilijkste keuze die ik ooit heb moeten maken. En eerlijk gezegd weet ik het nog niet helemaal zeker, maar als jullie deze brief lezen heb ik ervoor gekozen om met Strify mee te gaan. Ik zit in Amerika tegen de tijd dat jullie dit lezen.
Ik weet dat het egoïstisch is om jullie zo achter te laten. Wat moet Elise met de winkel? En Lucas met de huur? Ik weet het niet. Maar als ik ben vertrokken is het omdat ik Strify niet kan missen. Ik ben verslaafd weet je.. En niets kan me stoppen om mijn drug te krijgen. Maar ik wil dat jullie weten dat ik heb getwijfeld. Strify kon me wel missen en ik wou jullie niet in deze puinhoop achterlaten. Maar ik kon Strify niet missen. En ik ben maar een paar weken weg, hooguit 3 maanden. Oké, dat is eigenlijk best wel lang.

Ik had nooit gedacht dat dit zo moeilijk zou zijn. Ik zit nog steeds te twijfelen terwijl ik eigenlijk mijn koffer in moet pakken als ik met Strify mee wil. Ik moet om 8 uur op het vliegveld zijn weet je. Tijd strijkt voorbij, maar het lijkt niet makkelijker te worden in mijn hoofd. Hoe zou dat mogelijk zijn? Kiezen tussen de twee die er altijd voor me zijn geweest en me eigenlijk niet kunnen missen en degene die ik pas een paar weken ken, en waarschijnlijk wel zonder me kan. Al weet ik dat niet zeker. Strify zegt altijd dat hij niet zonder me kan.. Laat me die laatste zin verbeteren: Kiezen tussen de twee die er altijd voor me zijn geweest en me eigenlijk niet kunnen missen en degene die ik pas een paar weken ken, maar me waarschijnlijk ook niet kan missen. God, wat is dit moeilijk.

Het was mijn bedoeling helemaal niet om zo’n lange brief met onzin praat te schrijven. Het enige wat ik met deze brief wou is jullie duidelijk maken dat ik nog steeds ontzettend van jullie houdt, zelfs al laat ik jullie in de steek. En ik hoopte dat deze brief me hielp met kiezen. Dat deed het niet..

Altijd zijn jullie in mijn gedachten,
Eva

Ik keek een keer naar de brief, las hem een paar keer door, stopte hem in een envelop en schreef in zwierige letters Elise en Lucas erop. Ik kon nog steeds niet kiezen. Tijdens het schrijven van de brief dacht ik dat ik gewoon met Strify mee moest gaan, maar nu ik hun namen op de envelop zag staan twijfelde ik weer.
 
Wat moest ik nou doen?!
 

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.