FanFic.nl

The Difference -Jack E. Strify-

22. His addict

Ik had besloten dat het goed zou zijn om mijn koffer in te pakken, als nog een middel om me te helpen met beslissen. Na een goed halfuur had ik alles al ingepakt. Daarna at ik wat en ik kon mijn ogen niet van de koffer afhalen. Tijdens het aankleden waren mijn ogen alleen maar op de brief gericht.
 
Ik pakte de brief van mijn bureautje en liep ermee naar het raam. Het was inmiddels bijna helemaal licht geworden en de stad was weer tot leven gekomen. Ik zag ergens een vuilnisauto, er reden al wat bussen en auto’s van mensen die op dit vroege tijdstip naar hun werk gingen. Mijn ogen richtten zich weer op de brief en ik liet mijn vinger over de rand van het zacht gele papier glijden. Mijn ogen volgden de lijnen van de letters, en ik hief de envelop naar mijn neus. Ik sloot mijn ogen en snoof de geur van papier en inkt op. Met de envelop tikte ik tegen mijn lippen voor ik nog een keer snoof. Ineens schoten mijn ogen open.
 
Ik besefte ineens wat ik had gedaan. Ik had onbewust al gekozen. Onbewust had ik me al klaargemaakt om te vertrekken. Ik had mijn afscheidsbrief al geschreven en mijn koffer al ingepakt. Het enige wat ik nog moest doen was uit het flatje lopen en naar het vliegveld gaan. Ik schrok eigenlijk van dit alles, van het feit dat mijn onderbewuste dit al had uitgepland. Eigenlijk werd ik zelfs een beetje bang. Ik was pas 19 en ik was bereid alles te laten vallen voor een 2 jaar oudere jongen die ik pas een paar weken kende. Maar ik liet me leidden door mijn onderbewuste en ik besloot te vertrekken.
 
Ik haalde mijn koffer van mijn bed en liep mijn kamer uit. Stilletjes, zodat ik Lucas niet wakker zou maken. Ik legde de brief goed zichtbaar op de keukentafel, want ik wist dat Lucas daar altijd langsliep ’s morgens. Aarzelend opende ik de voordeur. Snel draaide ik me nog een keer om, om te zien wat ik achterliet. Ik liet echt alles achter. Ook al was het maar voor een paar weken, het voelde alsof ik voor altijd wegging. En het maakt voor Elise en Lucas niet uit hoelang ik wegging, ik had hen laten vallen. Ik nam diep adem en kalmeerde bij de bekende geur van thuis. Ik moest het doen, voor Strify. Vastbesloten draaide ik me weer teug en liep het flatje uit. De deur sloot ik voorzichtig achter me. Ik sloeg mijn sjaal dichter om mijn nek en daarna ging ik op weg naar de brievenbus. Daar viste ik het ticket naar Amerika, het ticket naar Strify uit. Daarna ging ik op weg naar de bushalte.
 
Ik kwam er in de bus achter dat het al half 8 was. En ik wist niet zeker hoelang de bus erover deed om bij het vliegveld te komen. Lang volgens mij. Ik had het gevraagd aan de buschauffeur. Hij zei 25 minuten. Ik hoopte het maar, al wist ik niet of ik dan nog op tijd zou zijn. Ik hoopte het… Anders had ik alles voor niks gedaan, en dan zou Strify denken dat ik niet meer genoeg van hem hield terwijl juist het tegendeel waar was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.