FanFic.nl

The Difference -Jack E. Strify-

23. His departure

Ik kwam inderdaad laat op het vliegveld aan. En voeg daar het feit dat ik slecht ben in de weg vinden aan toe.. En ik was hopeloos verloren. Ik vroeg gewoon aan veel mensen de weg en na een tijd vond ik de balie waar ik moest inchecken. Het ging veel te langzaam! Het vliegtuig vertrok verdomme bijna! Ik stond daar helemaal tegen die vrouw de gillen en schreeuwen. Wat niet handig was, want ze wou de security erbij halen als ik niet kalmeerde. Ik besloot dat het dus beter was om te kalmeren en ze hielp me alsnog. Ondertussen was het al 8 uur en de tranen stonden in mijn ogen. Ik moest nog helemaal naar de goede terminal enzo.. Ik ging het nooit halen. Hysterisch rende ik daar rond, zoekend naar de juiste terminal, zoekend naar mijn liefde, zoekend naar Strify. Ze riepen dingen om, maar ik hoorde het niet. Hoe kon ik? Ik was veel te druk met andere dingen. Eindelijk vond ik de juiste plek om in te stappen, maar er was niemand meer. Was ik echt te laat?

Huilend liet ik me op mijn knieën vallen. Ik kon niet te laat zijn. Ik zag nog mensen instappen. De laatste mensen weliswaar, maar ze stapten nog in. Er kwam een meneer op me afgelopen. "Mevrouw? Kan ik u ergens mee helpen?" Vroeg hij bezorgd. Ik sprong op en keek hem dankbaar aan. "Ik moet op dat vliegtuig." Zei ik snel. De man knikte en haalde mijn koffer door de scan. Gelukkig was alles goed. Snel liep ik ook door het poortje. "Piep piep piep." Ik zuchtte diep. "Mevrouw kunt u alle ijzeren voorwerpen verwijderen." Vroeg de meneer vriendelijk. Ik deed mijn riem en ketting af en liep nog een keer door het poortje. Deze keer piepte hij niet. Snel rende ik weg. Ik wist dat de meneer mijn koffer in het vliegtuig zou stoppen en het kon me niet schelen wat er met mijn riem en ketting gebeurde. Ik rende de vliegtuigslurf in en zag aan het eind een bekend figuur staan. "Strify!!" Gilde ik. Strify draaide zich om en hij had duidelijk gehuild. Hij rende ook op mij af en ik sprong in zijn armen. Mijn benen sloeg ik om zijn middel en ik begon schaamteloos te janken. "I-Ik dacht d-at je niet k-kwam.." Snikte Strify in mijn oor en trok me zo mogelijk nog dichter tegen zich aan. "Ik laat je echt niet zomaar gaan.." Fluisterde ik snikkend. "Mooi." Was alles wat Strify nog kon uitbrengen. Langzaam liet ik mijn benen zakken en ging ik weer staan, maar we lieten elkaar niet los.

Het voelde geweldig om Strify te voelen, zijn geur op te snuiven en zijn adem in mijn haar te horen blazen. Hij was duidelijk teleurgesteld en verdrietig geweest toen ik er niet was. Het deed me pijn dat ik hem pijn had gedaan. Ik wou niet dat hij pijn had, en het is nog erger als ik degene ben die het heeft veroorzaakt.

"Ehm.. Meneer en mevrouw, het vliegtuig moet echt weg nu." Hoorde ik een vrouwenstem zeggen. Ik opende mijn ogen en zag een stewardess staan. Ik knikte en liet Strify los. Hij pakte mijn hand en we lieten onze tickets zien. We gingen naast elkaar in het vliegtuig zitten, ik zat aan het raam. De tranen rolden nog steeds over mijn wangen, Strify zat alleen nog wat te snikken en hij streelde mijn hand met zijn duim.

Ik voelde me een verrader, een leugenaar en een trut, en tegelijkertijd voelde ik me veilig en verliefd. Strify was nog steeds alles voor me. Ik voelde me zo dood en toch zo levend tegelijkertijd. Het was een verwarrend gevoel. Maar nu kon ik niet meer terug. Ik was op weg naar de USA met mijn grote liefde Strify aan de hand. Ik besefte nu pas dat ik naar Amerika ging, daar was ik nog nooit geweest, en ik vond het geweldig om er heen te gaan. Ik probeerde me te richten op wat ging komen, niet op wat is geweest en wat ik had gedaan. Ik had mijn keuze gemaakt en ik had er vrede mee. Ik kon niet terug, dus ik kon het beter accepteren dan spijt krijgen. Tenslotte was ik wel met Strify. En dan zou alles wel perfect worden, toch?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.