FanFic.nl

The Difference -Jack E. Strify-

25. His mind

Nadat we alle bagage terug hadden zijn we in een taxi gestapt en naar het hotel gereden. Ik vond het geweldig om door de straten van New York te rijden. Het was adembenemend mooi. Het kon me dan ook helemaal niks schelen dat we in een file stonden.
We zouden de eerste paar nachten doorbrengen in een hotel, ze zouden nog wat dingen regelen. Daarna zouden we met een bus op tour gaan. Wat dus ook betekende dat we de eerste paar nachten vrij hadden. Eerst zag ik niet in waarom we dan nu al weg moesten, maar de manager van de jongens heeft het me uitgelegd. Ik vond het nog steeds raar, maar ik snapte het.
Toen we aankwamen in het hotel kon ik niet geloven dat we daar gingen slapen. Het was ontzettend luxe. Ze zeiden iets over een goedmakertje dat we zo plots naar Amerika gingen. Ik vond het wel best. Ik had het bed getest en Strify en ik konden ons hier wel 'vermaken'. Ik weet zeker dat het bed geschikt was om ganzenbord op te doen.. Maar eerst gingen we eten. Het restaurant van het hotel was ook al zo geweldig. Enorme kristallen kroonluchters verlichtten de zaal met de witte muren. Op het plafond waren prachtige schilderingen aangebracht en grote, lange gordijnen sierden de ramen. Het stond vol met ronde, ebbenhouten tafels met witte lakens erover. Er liepen obers rond, en het enige wat ik me afvroeg was: Hoe konden ze dit betalen? Nouja, misschien konden ze dit betalen als we hierna weken lang gingen besparen. Het kon me niet veel schelen om eerlijk te zijn, ik moest er maar van genieten.
Het eten was ook heerlijk en om daar met de jongens te zijn was nog beter. Ik zou bijna vergeten wat ik thuis had aangericht. Als ik het nog mijn thuis kon noemen. Ik had voor Strify gekozen, maakt dat dan niet dat hij mijn thuis was? Overal waar Strify was, voelde ik me ook thuis. Het was allemaal zo verwarrend. Ik ben dan ook na het eten even gaan liggen in bed. Ik werd helemaal duizelig van al dat gedoe. Toen besefte ik me ineens dat ik Lucas en Elise moest bellen. Ik moest ze spreken, vragen wat ze ervan vonden, vragen wat ik ze precies had aangedaan. Het was zelfs goed geweest als ze tegen me gingen schreeuwen, of niks zeiden omdat ik ze teveel pijn had gedaan. Maar ik moest het weten. Ik moest het weten. Zelfs als het me ongelofelijk pijn zou doen. Het was mijn verdiende loon.
Strify lag naast me in bed, zijn armen om me heen geslagen, niet van plan me zomaar los te laten. En het was alsof hij mijn gedachten kon lezen. Hij zei dat ik het niet moest doen, ik zei van wel. En toen kon ik weer niet kiezen. Strify had altijd gelijk in mijn ogen, maar als ik zelf iets vond, moest ik dat toch vinden. Het was niet voor niets mijn mening, en ik ben geen na-aper ofso. Maar bij Strify was het anders, want Strify was Strify. En Strify was mijn vriendje, en ik was verliefd. Dus ik liet alles voor wat het was. Ik kon me altijd later nog bedenken. Eerst wou ik slapen. Na een potje ganzenbord dan..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.