FanFic.nl

The Difference -Jack E. Strify-

29. His magic

Er ging een week voorbij. Een week van geluk, vrolijkheid, lol en liefde. Maar ook een week van teleurstellingen, pijn, verdriet en haat.
De jongens hadden hun eerste concert achter de rug, en we gingen officieel op tour, met de bus. Ik had Elise en Lucas nog vele malen geprobeerd te bellen, maar zonder succes. Ik had een keer bijna een gesprek met Lucas, maar hij hing op toen ik Elise op de achtergrond hoorde. Ik dacht al dat Elise had besloten dat ze niet meer met me zouden praten. Het was gewoon niks voor Lucas. Elke keer vertelde ik mezelf dat ik het had verdient, maar dat ik Strify en de jongens nog had. Het hielp. Ik huilde meestal niet eens nadat ik weer een mislukte poging had gewaagd.
Ik vond Amerika nog steeds prachtig, het was één van de redenen dat ik minder spijt had. Het was gewoon te mooi om spijt te hebben.
Strify en ik hadden geluk dat onze relatie niet alleen om seks draaide, want in de bus was het verboden om te ganzenborden. Ik snapte het niet helemaal, ganzenbord is een leuk spelletje, maar ik snapte het ook weer wel. Eigenlijk snapte ik het heel goed, maar ik snapte niet dat het ook niet mocht als er niemand was. We hebben er een hele discussie over gehad en Strify en ik verloren. 3 Uur later beseften Yu en Romeo dat die regel ook voor hen gelde. Daar baalden ze van, dus ze waren gelijk begonnen om andere plekken te verzinnen om te ganzenborden.
Toen waren we op weg. Ik had geen idee hoe we het uit gingen houden op die bus. Je zit zo op elkaar, en alles wat een ander doet merk je. En aan de meeste dingen irriteer je je zelfs. Zoals het feit dat Kiro al zijn spullen door de bus gooide en liet slingeren, dat Shin nooit stil zat en overal op trommelde; zelfs in zijn slaap. Dat Romeo alle snacks op at, en dat Yu de hele tijd van kanaal naar kanaal zapte. Strify was de enige aan wie ik me niet ergerde. Zelfs zijn kleine, slechte gewoontes leken perfect in mijn ogen. Weer zo'n punt van 'zijn imperfectie maakte hem perfect'. Omdat Strify slecht gewoontes had wist ik zeker dat hij menselijk was, en niet een engel. Mijn vriendje was imperfect, en dat maakte hem perfecter dan ik ooit had kunnen dromen. Snap je het nog?
We reden naar Boston, daarna zouden we naar Chicago, Houston, Phoenix, Los Angeles en San Francisco gaan. Het was veel rijden, maar ik dacht dat het het waard zou zijn. Om de jongens op het podium te zien bleef geweldig.
Ik was blij dat we na een tijdje een pauze hielden en wat gingen eten bij een wegrestaurant. Ik stierf van de honger, omdat (zoals ik al zei) Romeo alle snacks had opgegeten. Het was zo'n wegrestaurant die je altijd in films ziet. Ik dacht altijd dat die alleen in films bestonden, maar ik liep die dag toch echt zo'n restaurant naar binnen. Ik vond het geweldig.
Het enige wat ik raar vond, nou niet raar.. ik was er meer verbaasd over. Het blonde meisje was er ook. Grappig, hè? Yu en Romeo hadden haar ook gezien en begonnen een beetje met haar te flirten. Het enige wat ze deed was giechelen, daarna verdween ze. Shin, Kiro, Strify en ik hebben Yu en Romeo daarom uitgelachen. Zij vonden het minder grappig, maar wij lachten ons dood.
Ik had geen spijt meer tegen die tijd. Ik had gekozen, en ik had er goed aan gedaan. Ik had nieuwe vrienden, en ik had Strify.
Strify..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.