FanFic.nl

The Difference -Jack E. Strify-

37. His breakdown

Ik voelde hoe een traan een nat lijntje over mijn wang tekende. Ik zag dat zijn rug schokte en toen hij zijn hoofd ietsje draaide zag ik in de glinstering van het daglicht een traan over zijn wang glijden.

Ik stond bij Strify in onze kamer. Ik weet niet meer precies hoe we daar waren beland. Iedereen had iets gezegd over dat we moesten praten, Strify scheen het ook te willen. 10 Minuten later stond ik in zijn kamer. Hij stond bij het raam naar buiten te kijken. Ik zag de levendige stad achter hem, en hij leek nog levenlozer dan hij al was. Hij leunde tegen het kozijn en zijn hand was verstrengelt met het gordijn. Ik zag maar een deel van zijn gezicht, en toch kon ik elke emotie er vanaf lezen. Het waren er niet veel. Het trekje in zijn mondhoek vertelde me dat hij gespannen was. Zijn ogen vertelden mij dat hij boos was. Zijn wallen vertelden me dat hij moe was. En de traan over zijn wang vertelde me dat hij verdrietig was. Elke keer dat hij zijn neus snikkend ophaalde sneed als een mes door me heen. Het was een tijd lang het enige geluid dat we hoorden. Mijn tranen stroomden geluidloos over mijn wangen, ik was niet in staat geluid te maken.

"Ik weet niet waarom ik het deed." Snikte Strify. Sommige delen van de zin vielen weg omdat hij geen geluid uit zijn keel kon krijgen. Die zin haalde mij uit mijn waas. Ik moest gaan praten, of ik het nou wilde of niet. "Het kan me sowieso niet schelen waarom je het hebt gedaan. Alles wat ik wil, is het vergeten." Fluisterde ik. Strify keek niet om, hij snikte alleen nog een keer. "We kunnen het toch nog een keer proberen?" Stamelde ik wanhopig en ik zette een stap dichterbij Strify. Strify sloeg zijn vuist boos tegen het raam. "Snap je dan niet hoe boos ik ben?!" Zei hij luid. Zijn ogen spoten vuur en hij strekte zijn hand uit op de ruit. Ik hield me stil. Ik wist niet wat te zeggen. Hij was boos.. maar waarom? Had ik iets fout gedaan? "Ik ben zo verschrikkelijk boos.." Zei Strify. "..op mezelf." Voegde hij er fluisterend aan toe. Hij draaide zijn hoofd naar me toe en keek me aan met zijn lege, gebroken ogen. De tranen bleven over zijn wangen stromen. "Ik wist dat ik je pijn zou doen." Mompelde hij en hij keek weer uit het raam. "Ik wist dat je gekwetst zou zijn als je erachter kwam. Waarom ik het dan nog steeds deed? Omdat ik mezelf vertelde dat je er niet achter zou komen..." Vertelde Strify mompelend. "Ik ben zo stom geweest." Fluisterde hij en hij beet op zijn lip, voordat hij zijn hoofd tegen het raam liet rusten. Er viel weer een stilte, waarin ik zocht naar de juiste woorden. Ik wilde wat tegen hem zeggen. Maar ik wist niet wat. "Houd je van haar?" Piepte er uit mijn keel. Strify tekende een figuurtje op het raam en zuchtte. "Nee." Zei hij en hij haalde zijn schouders erbij op. "Ik denk niet dat er genoeg ruimte in mijn hart is om van iemand anders te houden dan van jou." Zuchtte hij. "I-Ik snap het niet." Stotterde ik en ik schudde mijn hoofd. Strify duwde zichzelf weg van het raam en draaide zich naar me om. "Ik houd van je. En daarom kan ik niet van iemand anders houden." Zei hij. "Maar waarom kunnen we.." Begon ik, maar ik werd onderbroken door een luide snik van mezelf. "Kunnen we dan niet verder? Het vergeten.." Fluisterde ik. "Omdat ik het niet kan." Zei Strify en hij keek me aan. De tranen stroomden geluidloos over zijn wangen, terwijl ik juist begon te snikken. "Als ik nu vreemd kan gaan, kan ik het ook later. Ik wil je niet nog een keer pijn doen. Ik wil je dit niet nog een keer aandoen. Dus.." Zei Strify ademloos. "Dus wat? Wat wil je zeggen, Strify? Wat?" Vroeg ik luid snikkend. Strify deed zijn mond open en keek me aan. Hij zuchtte, wreef in zijn ogen en bukte. Daarna gooide hij mijn koffer op het bed. Ik keek er even met open mond naar en sloot daarna mijn ogen.

Ik hoopte misschien wel een beetje dat als ik ze open deed dit alles niet was gebeurd. Ik wist dat het zinloos was dat te hopen. Maar ik deed het toch. Ik wilde niet dat we over waren. Ik wilde bij hem blijven. Liever mijn hele leven in pijn bij hem, dan mijn leven zonder hem.

"Strify.." Snikte ik en ik opende mijn ogen weer. "Alsjeblieft." Strify sloot zijn ogen en er stroomden tranen over zijn wangen. "Ik kan het niet. Ik wil wel, maar ik kan het niet." Fluisterde hij en hij deed zijn ogen weer open. Hij pakte mijn koffer en sleepte hem naar de deur. "Alles heb ik ingepakt. Alles zit erin." Fluisterde hij terwijl hij de koffer op de gang zette. Ik hoorde dit alles alleen, ik staarde nog steeds naar de plek waar Strify net stond. Achter me hoorde ik de deur piepen, maar hij sloot niet. "Eva.. We hebben gefaald. We hebben het geprobeerd, maar het was gewoon niet voorbestemd. Ik heb een fout begaan, en daar ben jij het slachtoffer van. Het spijt me." Hij had zijn zin nauwelijks klaar of mijn hand raakte zijn wang. Hij keek me verbaasd aan terwijl zijn wang langzaam rood kleurde. "Dat was voor het feit dat je opgaf. Ik dacht dat Jack E. Strify nooit opgaf." Siste ik woedend, en ik zag hem nog net zijn ogen naar beneden richtten, door de vele tranen die in mijn ogen stonden. Ik draaide me om, pakte mijn koffer en begon ermee naar Shin's kamer te lopen.

Alles was voorbij. Over en uit. We were done. We hadden gefaald.
Strify had opgegeven. En dat was niks voor hem. En niks voor mij. Het kon niet zomaar over zijn. Sinds wanneer gaven wij op?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.