FanFic.nl

The Difference -Jack E. Strify-

38. His goodbye

We zaten in stilte op de kamer van Kiro en Shin. Met zijn allen zaten we op het tweepersoonsbed waar Shin in sliep. Iedereen was er, behalve Strify natuurlijk. Het was stil, in een perfecte stilte. Niemand wist wat te zeggen, maar dat maakte niet uit. Met mijn ogen volgde ik een traan die uit Shin's ooghoek, over zijn neus rolde. Ik keek hoe het op zijn schoot viel. Langzaam boog ik naar hem toe en veegde zijn gezicht droog. "Je hoeft niet te huilen. Waarom zou je?" Fluisterde ik. "Ik wil niet dat je weggaat. En hij heeft mij ook een beetje pijn gedaan. Ik had nooit gedacht dat Strify zoiets zou doen.." Mompelde Shin. De anderen maakten instemmende geluidjes. Ik voelde een hand op mijn rug een keek om, om te zien wie het was. Ik keek in Yu's ogen. Ze stonden bezorgd en verdrietig. Hij strekte zijn armen uit, en ik viel er dankbaar in. Niet veel later voelde ik hoe nog twee armen me omhelsden. Ze waren klein, maar vol liefde. Het kon niemand anders zijn dan Kiro. Ik voelde hoe Romeo mijn hand pakte en Shin drukte een kusje op mijn wang. Ik sloot langzaam mijn ogen, vechtend tegen de tranen. Ik wilde wel huilen, maar ik vond dat ik sterk moest blijven. Het duurde lang voor ze me loslieten. Ik voelde me gelijk leger. Ik keek om me heen en stond op. "Wat doe je?" Vroeg Kiro. "Ik ga. Het heeft geen nut hier te blijven hangen, het doet alleen maar pijn." Mompelde ik. "Ja, maar dat doet het thuis ook." Riep Romeo uit. Ik keek hem aan en wist dat hij gelijk had. "En ik wil het Strify niet aandoen.." Fluisterde ik terwijl ik het handvat van mijn koffer pakte. "Wacht, ik heb nog iets voor je." Hoorde ik Shin's, inmiddels schorre, stem fluisteren. Ik keek verbaasd om. Hij stond op van het bed en liep op me af. Met zijn hand opende hij mijn hand en legde er iets in, daarna drukte hij mijn hand weer dicht en drukte een kusje op mijn knokkels. Ik keek hem aan, voor ik mijn hand opende en zijn ketting zag. Ik wist dat het één van zijn favorieten was. "Shin.. Ik.." Begon ik, maar Shin kapte me af. "Je houdt hem, oké? Doe het voor mij.." Fluisterde hij. Ik knikte en omhelsde hem. "Ik heb ook nog wat." Zei Kiro toen.

Ik kreeg van alle jongens wat. Als troost en aandenken. Van Kiro kreeg ik een tekening van mezelf als chibi. Het zag er ontzettend schattig uit. Van Yu kreeg ik een trui, hij rook lekker naar Yu en ik kalmeerde gelijk toen ik het rook. Romeo gaf me ook een ketting, ook één van zijn favorieten. Ik vond het ontzettend lief van ze, en ik bedankte ze dan ook duizendmaal. Daarna konden we er niet meer omheen. We hadden zelfs al afscheid genomen. Nu moest ik wel vertrekken...

Ik liep het hotel uit, mijn hand in Shin's hand. Romeo legde mijn koffer in de kofferbak van een taxi en ze gingen allemaal bij de taxi staan. Ik omhelsde ze allemaal nog één keer, en gaf ze allemaal een kus op hun wang. Het deed me pijn ze te moeten verlaten. Ieder van hen. Maar het deed nog het meest pijn dat ik Strify achter moest laten, zonder gedag te zeggen. Ik ging in de taxi zitten en vertelde de chauffeur dat ik naar het vliegveld moest. Ik zei opzettelijk niet dat ik naar het vliegveld 'wilde', maar dat ik er heen 'moest'. De taxi begon te rijden en ik zwaaide naar de jongens. Mijn blik gleed omhoog. Ik telde de verdiepingen en ramen, tot ik het raam vond dat ik onwillekeurig zocht. Ik zag Strify staan. Zijn hand uitgestrekt op het raam, tranen rollend over zijn wangen en in zijn ogen zag ik spijt. Ik beet zacht op mijn lip en keek hoe zijn lippen de woorden 'het spijt me' vormden. Langzaam sloot ik mijn ogen en voelde hoe er een traan over mijn wang gleed. Toen ik mijn ogen opende was het hotel al ver uit zicht, en ik was niet van plan nog eens terug te kijken.

Het enige waar ik nog op kon hopen was dat Strify ineens besefte wat hij had gedaan en een sprookjesentree op het vliegveld maakte. Jeweetwel, zoals ze dat doen in romantische films..
Zoals ze dat doen in films ja. Zoiets gebeurde niet in het echt..
Toch?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.