FanFic.nl

The Difference -Jack E. Strify-

39. His end

Ik stond midden in de grote, grijze hal van het vliegveld. Ik verroerde geen vin. Er liepen vele mensen om mij heen, rennend om hun vlucht te halen, blij om te vertrekken.. Dat gelde niet voor mij. Ik stond nog uit te zoeken waar ik heen moest om een ticket te kopen, terwijl ik eigenlijk niet weg wilde. Ik haatte dat moment. Het moment dat ik Strify's stem mijn naam hoorde roepen, maar hij was er niet. Mijn Strify was er niet meer..

Ik ben zo langzaam als ik kon naar de balie gegaan. Ik heb een ticket gekocht en mijn bagage afgegeven. Het moment dat ik in moest checken keek ik achterom, hopend dat ik Strify zou zien. Hopend dat hij achter me aan zou komen om me te stoppen. Hopend dat hij me weer in zijn armen zou sluiten... Maar dat moment kwam niet.

"Miss? Hello? Miss?" Zei de mevrouw aan de balie. Ik schrok op uit mijn gedachten en keek haar geschrokken aan. Het was pas toen ze vroeg hoe het ging toen ik realiseerde dat er een traan over mijn wang liep. Ik verzekerde haar dat alles goed was en checkte in. Toen was het over.

Strify kon me niet meer terug halen. Of hij moest naar Nederland komen. Me naar mijn huis volgen. Ergens hoopte ik dat hij dat zou doen.
Ik vond het ook nog steeds raar dat hij zomaar opgaf. Misschien was het omdat alles bij hem anders ging als het om mij ging.

Ik ging op een zwart leren stoeltje zitten, vlakbij de gate die ik moest hebben. Mijn vlucht zou over 20 minuten gaan en eigenlijk moest ik het vliegtuig in. Maar ik kon het nog niet. Ik wilde nog niet loslaten. Mijn ogen waren strak op de ramen gericht. Ik keek naar buiten en zag hoe de zon scheen. Maar het drong niet door. Ik had Strify nodig om de zon te zien schijnen. Ik had Strify nodig om de vogels te horen fluiten. Ik had Strify nodig, simpelweg omdat ik hem nodig had. "Miss? Are you flying to the Netherlands?" Vroeg een man mij en hij keek me vragend aan. Ik veegde mijn tranen weg en knikte. "Would you please board the plane?" Vroeg hij mij. Ik nam diep adem en knikte vastbesloten. Niks kon me meer stoppen van naar huis gaan. Waar ik thuishoorde. Ik volgde de man en liet me checken. Ook checkten ze mijn handtas. Ze praatten wat, maar het galmde in mijn oren zonder dat ik het hoorde. Ik staarde alleen wat voor me uit. Een meneer wees dat ik aan boord kon gaan en ik knikte dankbaar. Langzaam liep ik naar het vliegtuig. Mensen renden langs me, gewillig om aan boord te gaan. Ik voelde ze langskomen, ik hoorde het, maar ik wilde daardoor niet meer. Het liefst was ik omgedraaid en terug gerend naar Strify. Ik knikte naar een stewardess en ze glimlachte naar me. Ik ging op mijn stoel zitten en staarde uit het raam. Het was inmiddels lichtelijk bewolkt geworden en de grijze lucht beviel me wel. Ik rustte met mijn hoofd tegen het raam. Iemand vroeg of ik mijn riem vast wilde maken. Ik gehoorzaamde.

Eigenlijk voelde ik me net een slaaf die afgevoerd word naar een ander land. Een land dat onbekend voor me is, een land waar ik niet wil zijn omdat alles wat ik had ergens anders was. En dat was ook wel een beetje zo. Ik werd afgevoerd, en het voelde net alsof ik Nederland niet meer kende. Ik wilde daar ook helemaal niet zijn, want Strify was in LA, in de USA. Niet in Nederland. Maar daarentegen had ik niet veel meer aan Strify. Hij was klaar met me. Hij had me gehad, wij waren over. Ik kon er niks aan doen. Het was precies zoals ik altijd al zei. Ik kon hem niet hebben, dus ik heb genomen wat ik wel kon hebben. Alles wat ik kon hebben. Ik heb ervan genoten, en ik heb absoluut geen spijt. Het was geweldig om met Strify te zijn. Het enige waar ik spijt van heb, is dat het over is. En eigenlijk spijt dat me ook niet echt. Het is gewoon gebeurt, het was te verwachten.
Ik kan me herinneren dat Strify een liefdesbrief schreef. Het leek zo lang geleden, maar het was maar kort. In die brief vroeg hij of het liefde op het eerste gezicht of niet voorbestemd was. Ik denk beiden. We waren verliefd op het eerste gezicht, maar zelfs sprookjes hebben niet altijd een goed einde. Wij hadden de pech om zo'n sprookje te zijn. Het stopte daar. In Los Angeles.
Tot mijn schrik besefte ik ineens, dat ik San Francisco niet eens had gehaald..

Reacties: