FanFic.nl

It's a lovegame, and I lost it..

(3)

Al mijn frustratie liet ik los op mijn drumstel. Alles kwam eruit, en voor mij was dit de beste manier om het te verwerken en los te laten. Het was tot Yu stopte met spelen, op me af liep en mijn tranen van mijn gezicht veegde dat ik niet eens merkte dat ik huilde. Tranen liepen geluidloos over mijn wangen, net als de verborgen bloeddruppels van mijn hart. Door de natte lijntjes op mijn gezicht keek iedereen me bezorgd aan, behalve Yu.

De gitarist zette zijn gitaar weg en knielde zuchtend voor me neer. Zijn handen zette hij op mijn kaaklijn en met zijn duimen veegde hij het zoutige vocht van mijn gezicht.
"Je moet het ze vertellen, Shinya." fluisterde hij.
Ik schudde hevig mijn hoofd. "Ik kan het niet.."
"Je moet wel. Het is niet eerlijk om ons pijn te doen met jouw pijn zonder het te vertellen." Ik wist dat Yu gelijk had, maar ik wilde hem het gelijk niet geven.

Waarom had ik dat wel willen doen? Ik zou Kiro er ongemakkelijk mee hebben gemaakt en Strify jaloers en nerveus. Dat had de band geen goed gedaan. Nu pas besef ik dat de keuze die ik had gemaakt slechter voor de band is geweest dan enige andere keuze die ik had kunnen maken. Maar dat wist ik toen niet.

Yu's handen verplaatsten zich naar mijn schouders en hij omhelsde me stevig. Zijn ruwe, maar liefdevolle, handen gleden kalmerend over mijn rug en nek en ik verstopte mijn gezicht in zijn haar terwijl ik mijn handen losjes op zijn rug legde. Toen kwam alles nog harder naar buiten. De muziek die eerst de grote ruimte had gevuld had plaats genomen voor mijn snikken. Ik doorweekte Yu's shirt met mijn tranen, maar hij liet me niet los. Integendeel, hij pakte me alleen maar steviger beet. De anderen konden er alleen maar met open monden, van de shock, naar kijken.

Volgens mij raakte het Kiro nog het meest, want toen ik na een lange tijd gekalmeerd was en Yu me losliet, liep er een zwart lijntje eyeliner over zijn wang en had Strify hem dicht tegen zich aan gedrukt. Romeo stond er een beetje bij en keek ernaar. Dat is wat hij ongeveer altijd heeft gedaan. Bij alles. Nooit kiest hij kant, nooit bied hij hulp. Hij laat het altijd over zicht heenkomen en gaat verder alsof er niks is gebeurd. Op dat moment was ik er eigenlijk wel blij mee. In vragen had ik geen zin, en in de antwoorden nog minder. Ik vond het best om als leugenaar te worden afgeschreven, zolang mijn geheim maar een geheim bleef.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.