FanFic.nl

It's a lovegame, and I lost it..

(8)

Mijn handen sloten zich om de slanke polsen van de kwade half-blondine en probeerden zijn handen van mijn keel te trekken. Maar in zijn woede was de kleine bassist veel sterker dan normaal en ademen werd steeds moeilijker voor me.
"Lieg niet tegen me, Shin!" Siste hij in mijn gezicht en hij duwde me, zodat ik een stap achteruit moest zetten.
"Lieg niet, verdomme!" Werd er in mijn gezicht gegild en er stroomden zo mogelijk nog meer tranen over Kiro's wangen. Ademen lukte al bijna niet meer en Kiro bleef me duwen. Steeds een stap naar achter, steeds een stap dichter naar de rand.

Maar voor mij voelde het alsof ik al over de rand was geduwd. Ik werd gewurgd door degene van wie ik het meeste hield. Omdat ik achteruit liep had ik geen idee hoe ver de rand nog was, en bij elke stap bereidde ik me voor om in de gevoelsmatig eindeloze diepte te vallen. Kiro siste nog steeds dingen in mijn gezicht terwijl hij me met zijn rode, opgezwollen ogen woedend aankeek. Ik hoorde zijn woorden al niet meer, alles wat ik hoorde waren mijn gedachtes die me vertelden dat ik elk moment kon vallen.

Met een klap werd de deur zo hard opgegooid dat de deurknop tegen de muur sloeg.
"Stop, Kiro!" Schreeuwde Strify. Kiro liet me los en ik hapte naar adem terwijl de bassist zich omdraaide naar Strify. Ik keen naar beneden en zag dat ik met mijn hielen op de rand stond. Één stap naar achter en alles zou voorbij zijn. Ik hapte nog een keer naar adem en wilde langs Kiro lopen, van de rand weg. Maar Kiro sloeg zijn hand tegen mijn borst en siste dat ik moest blijven waar ik was. De klap had mij echter uit balans gebracht en ik tuimelde langzaam achterover. Ik zag Strify's ogen groot worden en vaag hoorde ik hem mijn naam roepen. Kiro draaide zich ook om en zijn mond zakte langzaam open terwijl zijn ogen groot werden.

Het voelde alsof alles in slow-motion gebeurde. Een heel raar gevoel is dat. Verwoed probeerde ik me aan iets vast te grijpen, zoals aan die paal.. die er niet stond. De bassist reikte naar mijn arm en gilde. Ik greep naar zijn hand, maar we grepen beiden mis. Zoals we altijd mis hebben gegrepen.

Kiro was verder buiten mijn bereik dan ooit tevoren en alles wat mij nog te wachten stond was de diepe val naar de grond. Je zou zeggen dat het laatste wat ik zag de lucht was, maar ik was geen idioot die ging kijken hoe hij stierf. Ik sloot mijn ogen en in mijn gedachten zag ik de Kiro waar ik verliefd op was geworden. Niet de Kiro die door Strify en Romeo zoveel pijn was gedaan.

Ik heb nooit een moment gedacht dat Romeo daar had moeten vallen, het was mijn lot en ik heb hem volbracht. Ook heb ik nooit mijn dood in Kiro's schoenen willen schuiven. Hij was boos en verdrietig, want hij had een gebroken hart. En ik weet dat hij me nooit echt dood gewild heeft. Gek tot hoeveel mensen in staat zijn als je ze maar boos genoeg maakt.

Er zijn dingen die ik anders had willen doen, maar spijt heb ik niet. Ik was tevreden met mijn leven, naast Kiro had ik alles wat mijn hartje begeerde, en misschien wel meer.

Waar ik wel van baal is dat alles voorbij is. Ik kan niet meer terug en nooit meer zal ik mijn drums rocken op het podium. Ook zal ik nooit de kans krijgen om van wat mensen afscheid te nemen. Zo zou ik Yu zeggen dat hij de beste vriend ooit was, en Strify zou ik zeggen dat hij Kiro geen pijn meer moet doen. Ook zou ik hem zeggen van Romeo en de chocolade af te blijven en aan Romeo zou ik vertellen dat ik in hem teleurgesteld ben, maar dat zou ik ook tegen Strify zeggen. Mijn ouders zou ik vertellen dat ik van ze houd, net als Kiro. En ik zou hem op het hart drukken dat ik hem nergens de schuld van geef. Niemand geef ik de schuld hiervan.

Maar dat kan ik ze niet vertellen.
Want alles is voorbij..
Klaar..
Over..
Done..

Reacties: