Hoofdcategorieën
Home » Twilight » A big familie with a lot of Secrets & Magic[Twilight, Charmed] » Chapter 36 & 37
A big familie with a lot of Secrets & Magic[Twilight, Charmed]
Chapter 36 & 37
Chapter 36 - when dreams become reality
Saskia POV:
Iedereen loopt achter hun aan naar binnen. Brooke begint onzekker te vertellen.
“Ik ben in het bos. Ik hoor jullie stemmen, die van jullie allemaal. Ik wil naar jullie toe rennen, maar als ik van de open plek weg ga, vermindert het geluid. Ik geef het opeens op en ren gewoon op mijn gevoel af. Ik kom uit op het honkbalveld. De Volturi staan in een cirkel ergens omheen. Ik hoor de stem van Emmett, Melody huilt. Iedere keer denk ik dat de Volturi Emmett en Melody hebben. Ik spring over ze heen. De Volturi staat om een stapel lijken heen. Ik herken mijn ouders, tante Paige, Chris en Wyatt. Bovenop mijn moeder zit een klein jongentje. Eerst ben ik boos op hem, hij had die mensen vermoord! Maar dan huilt hij en doet zijn bloedrode ogen open, ik weet niet wat er gebeurt, maar mijn moederinstincten nemen het over. Ik til het jongentje op en ren samen met Emmett weg. Opeens begint Emmett te kronkelen van de pijn. Als ik om kijk, zie ik Jane staan. Ik zet het jongentje bij Emmett neer en gebruik mijn krachten, maar voor ik mezelf kan verdedigen, grijpt Demitri me van achteren vast. Dan ben ik opeens mijn eigen geest en zie hoe ze me verscheuren en verbranden. Emmett en Melody huilen, en ik wil terug gaan, naar ze toe, maar dan word ik meestal wakker.”ť Verteld Brooke. Ik was best geschokken. Brooke had ook een nachtmerrie, en het kwam op het zelfde neer als bij mij. Alleen was die van mij net iets anders.
“Sorry dat ik het zeg. Maar dat is een enge horrorfilm, geen nachtmerrie!”ť zegt Jazz.
“Het kan erger!”ť Zegt Brooke. Echt niet, het kan Niet erger.
“Hoe dan?”ť Vraag ik.
“Uhm.. 1 voorbeeld, Belthazor, Shax, de Bron van al het kwaad!”ť Zegt Brooke.
“Oke. Dat is waar.”ť Geef ik verslagen toe.
“Carlisle. Wat is er met haar aan de hand?”ť vraagt Emmett bezorgd.
“Ik weet het niet. Ik neem even een beetje bloed van je af, en als ik daar niets aan kan zien, gaan we morgen naar het ziekenhuis.”ť Zegt Carlisle en pakt zijn dokterstas. Hij neemt wat bloed af.
“Ik ben kapot. Welterusten allemaal!”ťzeg Brooke en geef iedereen nog een knuffel. Ze pakt Melody uit haar wiegje en ren naar buiten, waar Emmett staat te wachten. Die nacht had ik weer dezelfde kut nachtmerrie, alleen ging het nu verder. Het was nog bloederiger, nog pijnlijker en de geen die iedereen pijn deed was een klein schattig jochie die niet ouder kon zien als 10. Naast hem waren er nog zekker 5 andere mensen bezig met martelen en ik wilde niet eens zien wie dat waren. Ze zouden allemaal het zelfde zijn. Allemaal onschuldige kinderen, althans op het eerste gezicht. Vannacht werd ik eens een keer niet gillend of huilend wakker. Ik werd wakker omdat ik dat wilde. Ik schudde mijn hoofd en stapte uit bed. Alec lag niet naast me. Langzaam liep ik naat Stacey’s kamer. Ik zg hem met Stacey in zijn armen staan. Het zag er lief uit. Alec stond met zijn rug naar mij toe maar Stacey kon over zijn schouder kijken en keek mij met een big smile aan. Ik moest vanzelf glimlachen. Ze raakte Alec’s gezicht aan en meteen draaide hij zich om.
“Goede nacht mama.”ť Zei hij plagend.
“MAMA! Mama, ik had een nachtmerrie. Ik zag dat iedereen mij vergeten was en niemand zag mij staan en het leek net alsof ik luchd was.”ť Zei ze en ze begon weer te huilen. Langzaam liep ik naar haar toe en nam haar van Alec over.
“Ssssttt. Niemand zal jou ooit vergeten hoor! Niemand vergeet een engel toch? Wij zullen altijd van je houden, waar we ook zijn en wat we ook doen.”ť Zei ik zachtjes. Stacey hield op met huilen. Alec gaf ons alle twee een knuffel. Ik vond het fijn. Het voelde veilig. Stacey viel in mijn armen in slaap en ik legde haar weer in haar bed. Alec en ik liepen ook weer terug naar onze slaapkamer.
“Zo, en nu ga jij mee eens vertellen waar die nachtmerries van jou overgaan!”ť Zei hij een beetje boos. Ik knikte.
“Iedere keer weer. Telkens opnieuw. Iedereen is in een soort van kelder of grote zaal of naja iets. Overal staan martelwerktuigen. En overal wordt iemand gemarteld. Ook Stacey en Melody.En ik ben zelf vast geketend en kan geen ene flicker doen. En normaal word ik wakker op het moment dat 1 van de 7 martelaars zich omdraaid, maar vannacht zag ik hem of het of hoe je dat ding ook wilt noemen. Een schattig jongentje dat niet ouders dan 10 kan zijn. En de rest wilde zich ook laten zien, maar ik maakte mezelf wakker.”ť Vertelde ik. Ondertussen was ik gaan huilen. Alec trok me stevig tegen zich aan.
“Is dit niet toevallig ongeveer hetzelfde als waar Brooke last van heeft?”ť Zei hij twijfelend. Ik dacht na. Het leek er wel op. De rest van de nacht zaten we te praten over van alles en nog wat. De volgende morgen rende we terug naar het hoofdhuis. Carlisle was al met Brooke naar het ziekenhuis. Ik stond te ijsberen. Ik hoorde een auto deur dicht gaan en meteen rende ik naar buiten toe. Brooke was terug.
“En? Wat is er met je?”ť Vroeg ik.
“Dat weten we niet.”ť Zei Brooke.
“Hoe bedoel je? Weten we niet?”ť Zei ik.
“Dat we niets kunnen vinden wat er mis met haar is.”ť Zei Emmett. Het zat hem echt dwars.
“Oh wat klote zeg!”ť Zuchde ik. Brooke gaf mij een knuffel.
“Alles komt goed. Dat beloof ik je!”ť Zei ze. Dat moest wel. Ik knikte.
“Brooke, ik kom net bij de wijzen vandaan.”ť Zei Leo.
“Pap! We zouden het eerst aankijken!”ť Zuchde Brooke.
“Ik weet het, maar volgens de wijzen, is dat je grootste angst.”ť Zegt hij. No way! Niet Barbas. Echt zijn gave was wel hartstikke gaaf! Maar de man achter de krachten alleen niet, beetje erg jammer.
“Oh nee! Niet die klootviool! He verdorie! Was die niet dood?!”ť Zei Brooke geïrriteerd.
“Welke klootviool was al dood?”ť vroeg Lidewij bang.
“Barbas. De demon van angst.”ť Zei Brooke.
“Verdorie! Mag ik even zeggen dat die krachten echt waanzinnig zijn, maar dat die klotevioolen die erbij komen echt gewoon zwaar bagger zijn!?”ť Zei ik.
“Waarom ben ik de enige die er last van heeft?”ť Vroeg Brooke aan Leo.
“Omdat hij jou angsten de vorige keer ook te pakken kreeg. Nu is je zwakke plek nog hetzelfde. Je familie, je verloofde, je dochter, iedereen waarvan je houdt. Nog steeds is jouw grootste angst om iemand te verliezen waar je van houdt.”ť Zei hij.
“Dat is nooit veranderd. Maar dat verklaart het kleine jongentje niet.”ť Zei Brooke. Ik kon het niet echt helemaal volgen. Zat er überhaupt nog ergens logica in?
“Barbas gebruikt jou angsten, jou liefde voor ons, en zet het om in een visioen. Dat is het eerste teken dat zijn krachten aan het aansterken zijn.”ť Zei Phoebe.
“Mam. Hoe vernietig je hem?”ť Vroeg Brooke zenuwachtig. Jemig, nu werd ik ook zenuwachtig!
“Vertrouw op de grootste kracht die er is.”ť Antwoorde Phoebe. Lekker duidelijk, dacht ik sarcastisch.
“Ja, lekker, kun je nog vager wezen?”ť Zei Brooke geïrriteerd.
“Denk na. Wat is de kracht die onze genezende krachten in werking zet?”ť Zei Chris.
“Oh! Ik snap het!”ť Zei Brooke.
“Nou ik niet! Wat is de grootste kracht?”ť Zei Jazz.
“Denk na Jazz. Wat is de emotie die je nu vanuit mij voelt komen?”ť vraag ik.
“Oh! Nu snap ik het! Irritatie!”ť Zei hij.
“Je bent een sukkel! De grootste kracht in een familie, of zelfs op aarde is de Liefde!”ť Zei ik droog.
“Zie je nou wel! De zusjes Halliweill zijn echt een stelletje Geniouses!!”ť Lachde Brooke. Ik moest ook lachen.
“Ja! Wow! Jazz heeft een keer gelijk!”ť Riep ik. Brooke kreeg echt spontaan de slappe lach. Ze viel op de grond van het lachen.
“Zuurstof nodig zus?”ť Vroeg Alec droog. O god! Nu lag ik ook op de grond van het lachen.
“Alec! Das zo dom! Dan krijgt ze helemaal een lachaanval!”ť giechelde Alice. Ik kreeg nog erger de slappe lach. Dit was niet helemaal gezond. Ik herstelde me snel weer. Brooke moest nog zachtjes lachen op de bank. Brooke was eindelijk uit gelachen, en de meeste mensen hier keken haar raar aan. Daar kon ze echt niet tegen.
“Wat?!”ť Riep ze.
“Gewoon.”ť Zei Royan.
“Wat gewoon? Jullie kijken me aan alsof jullie een alien zien!”ť Riep Brooke geïrriteerd. Brooke begon te ijsberen. Iedereen volgde haar bewegingen. Nu was ze het echt zat en rende weg. Terwijl de rest begon met alles pakken ging ik stilletjes op de bank zitten. Ik was echt dood moe.
“Oke. Emmett wat is jou cadeau?”ť Vroeg Alice. Ik wist het lekker al. Ik had Emmett er mee geholpen.
“Ik geef haar een vakantiehuis in San Fransisco. Het is het huis waarin ze is opgegroeid.”ť Zei hij.
“The manor?”ť Vroeg Phoebe enthusiast.
“3129 Prescott Street?”ť Vroeg Emmett lachend aan Phoebe.
“Ja! Je hebt het huis teruggekocht! Je bent een engel!”ť Riep Phoebe en gaf Emmett een knuffel.
“Nu maar hopen dat Brooke het ook leuk vind!”ť lachde hij.
“Je geeft haar een huis?”ť Vroegen de anderen.
“Brooke vertelde me dat het eigenlijk 1 van de weinige dingen is die ze wilde sinds ze klein was.”ť Zei Emmett.
“Wat geven jullie haar?”ť Vroeg hij aan de anderen.
“Een ketting en armband met het familiewapen erop en jullie mogen Isle Esmée gebruiken voor jullie huwelijksreis. Dan passen wij ook op Melody.”ť Zei Carlisle.
“Een heleboel spullen voor heksendingen. Nieuwe kristallen, een pendelkristal, kruiden voor verschillende toverdrankjes en die speciale wierrook.”ť Zei Phoebe.
“Wij hebben een elektrische gitaar voor haar gekocht. Als ze nog niet kan spelen dan geef ik haar wel les!”ť lachde Jasper.
“Als er 1 persoon is die goed op een elektrische gitaar kan spelen is het Brooke. Ze heeft mij ooit eens iets geleerd, maar ik weet er niet veel meer van!”ť Lachde ik. Ze had mij eens een liedje geleerd, maar ik was het alweer vergeten. Ik had haar ook veel geleerd.
“Wat zij haar hobby’s behalve dansen en muziek?”ť Vroeg Emmett aan mij.
“Knutselen, zwemmen, zingen, lezen en wat was er nou nog meer Sas?”ť Zei Phoebe. Hij had het toch aan mij gevraagd?
“Paardrijden toch?”ť Zei ik twijfelend.
“Wow! Ze is echt van alle markten thuis he?”ť Zei Edward verbaast.
“Dat komt goed uit! We hebben een heel groot pakket met een heleboel knutselspullen gekocht. Er zit in jullie huis een atelier die hebben we pas gisteren ingericht. Zorg er dus alsjeblieft dat ze die kamer niet in kan!”ť riep Rose.
“Wij hebben voor haar een heleboel nieuwe danskleding, sportkleding en schoenen gekocht. Jullie hadden haar al spitzen gegeven, maar daar kan ze niet op trainen voor karate.”ť Lachde ik.
“Karate?”ť vroeg Chris verbaast.
“Ja. Waren we dat vergeten. Toen ze 12 was, was ze wereldkampioene!”ť zei Phoebe trots. Emmett’s mond viel open. Esme deed hem dicht.
“Schat. Ga niet op je kleding zitten kwijlen. Dat Melody dat mag, is geen vrijbrief voor jou!”ť lachde ze. Emmett kreeg de slappe lach.
“Van ons krijgt ze een nieuwe telefoon.”ť Zeggen Wyatt en Chris tegelijk. Van Royan, Liselotte en Jane kreeg ze een dagboek, en wij, alle meiden, zouden haar meenemen naar een dagje kuuroord.
“Zo te horen komt ze niets tekort!”ť riep Leo. We bespraken nog alles, de tijden, muziek, we zouden haar helemaal in de war brengen. Iedereen had er zin in en bij sommige ideeën begon ik te stuiteren.
De volgende dag hadden Rose, Alice en ik Brooke ontvoerd om dingen voor de bruiloft te regelen.
“Jemig. Ik heb een aparte smaak, maar jij hebt echt zwaar het Cinderella complex!”ť Lachde ik. Dat was denk ik wel het grootste verschil tussen ons. Ik wilde alles altijd graag anders en Brooke wilde vaak dingen helemaal tja, standaard denk ik.
“Ja dat is waar!”ť Lachde Brooke. Iedereen lachde. Over 3 maanden zou ze gaan trouwen, in Januari dus, en over 4 weken zouden we op jurkenjacht gaan. Ik zag er wel een beetje tegen op, maar hield dat goed verborgen.
“Saskia en Lidewij, zouden jullie mijn bruidsmeisjes willen zijn?”ť Vroeg Brooke ons.
“Ja!!!!”ť Riepen we tegelijk.
“Mam, zou jij mijn getuige willen zijn?”ť Vroeg Brooke Phoebe.
“Ik zou me vereerd voelen.”ť Lachde Phoebe. Zo rond een uur of 5 ’s middags kwamen we weer thuis. Om 9 uur ’s avonds gingen we met zijn vieren naar huis. Nick ging tegelijk met Alec, Stacey en mij mee. Stacey vond Nick al net zo geweldig als Brooke. Ik bracht Stacey naar bed en liep terug naar beneden.
“Wanna play a game?”ť Vroeg Nick.
“Goed, welke?”ť Zei ik lachend. Nick haalde een doos uit de kast en ik kreeg meteen de slappe lach.
“Ow god, Disney Triviant! Dit kan nog wel eens heeel leuk worden!”ť Zei ik terwijl ik me staand hield aan mijn stoel. Na anderhalf uur spelen had ik gewonnen. Daarna speelde we poker en Alec maakte mij en Nick keihard in. Ik ging naar bed. Alec lag naast me. Vannacht was de droom anders. Iedereen werd ondergedompeld in kookende olie en Barbas stond er lachend bij. Gillend werd ik wakker. Dit was echt niet grappig meer. Alec probeerde me tot rust te brengen, maar dat lukte niet. Ik liep naar Stacey toe. Ik keek naar haar bed. Leeg. KUT! In paniek zocht ik overal in huis. Alec en Nick zochten ook mee. Nergens te vinden. In het bos ook niet en ze was ook niet bij Brooke en Emmett, Alice en Jasper of in het grote huis. Ik was nu echt 1 groot wrak. Ik was dik in paniek. Iedereen stond op me in te praten. Alice was heel erg boos van die kut mongool heeft haar weten te omzeilen. Ik was echt ten einde raad.
Chapter 37 - I hate you!Saskia’s POV:
Zwaar depresief. Dat was wat is was. Opeens begonnen mij hersens te werken, dat niemand dat hoorde kraken, en begon het lampje te branden.
“Het is begonnen. Hij zal ons allemaal op komen halen.”ť Zei ik alsof ik in trance was. En dat gevoel had ik ook. Iedereen staarde me aan.
“Wat! Hoe weet jij dat!”ť Riep Brooke in paniek en ging voor me staan. Ik staarde haar aan, maar zag haar niet.
“Het is zoals in onze droom. Iedereen waar we van houden zal worden gestolen en wordt vermoordt of gemarteld.”ť Zei ik vaag.
“Jij had ook nachtmerries!”ť Riep ze uit en schudde mij heftig heen en weer.
“Ja, iedereen, maar dat ook echt iedereen, werd gemarteld door lieve kleine schattige jongetjes van hoog uit 10 jaar. En in mijn droom van vannacht, werd iedereen ondergedompeld in kookende olie en Barbas stond er lachend bij.”ť Vertelde ik huiverend en begon weer te huilen. Alec nam mij alweer in zijn armen. Brooke stond als versteend voor me.
“Let alsjeblieft super goed op Melody. En voor de rest, blijf alsjeblieft bij elkaar. Ik denk dat we het beste allemaal hier kunnen blijven. Dan lopen we het minste risico.”ť Zei ik zachtjes. Brooke kneep zachtjes in mijn hand.
“Zal ik doen.”ť Beloofde ze me. En de rest beloofde me om hier te blijven. Ik werd weer iets rustiger. De volgende dag was Melody spoorloos. Zelfde verhaal als Stacey en dit was nog idioter. Ik bedoel, we zijn hier met 4 heksen, 3 lichtgidsen en 12 vampiers, dus intotaal met zijn 20en en nog kon Barbas melody stelen. Iedereen was overdonderd.
“Misschien liet hij de tijd stil staan? Want het ene moment lag Melody in haar box en het volgende was ze verdwenen.”ť Offerde ik. Brooke was helemaal over haar toeren. De hele week bleven we inspanning zitten en Brooke, Emmett, Alec en ik waren niet normaal. We waren half dood en Brooke en ik huilden super veel. Op maandag gebeurde het. We zaten met zijn alle in de woonkamer. Lidewij en Brooke hadden een drank gemaakt die Barbas zou moeten tegen houden. We zouden het over hem heen moeten gooien. Iedereen had een flesje op zak. Ik was te onrustig en liep naar buiten toe. Uit het niets kwam hij en werd ik geraakt door een of andere krachtbal en werd net zo hard het huis weer ingegooid. Ik ging door 3 muren heen om weer in de woonkamer uit te komen. Iedereen keek me stom aan.
“Kut debiel. HIJ is hier.”ť Zei ik buitenadem en rende terug. Ik stond nu oog in oog met hem en was zo verschrikkelijk woedend.
“WAAR IS MIJN DOCHTER EN WAAR IS MIJN NICHTJE!!!”ť Riep ik uit. Barbas begon gemeen te lachen. Ik keek hem hatelijk aan en mijn handen waren vuurballen. Achter mij hoorde ik de rest. Brooke kwam naast me staan en keek al net zo woedend.
“Ze zijn nog veilig. Maar dat blijft alleen zo, als jullie mee werken.”ť Zei hij gemeen.
“Wat wil je!”ť Riepen Brooke en ik tegelijk.
“Jullie!”ť Riep hij gemeen.
“NO F*CKING WAY! Je blijft van hun af! Kut debiel!”ť Riepen Chris en Wyatt tegelijk. Ik keek om en zag Alec rennen naar Barbas. Hij raakte hem in zijn buik, maar voor Barbas iets kon doen trok ik Alec weg. Ik schudde mijn hoofd.
“Niet doen. Stacey heeft je nodig.”ť Fluisterde ik zacht. Brooke hield Emmett vast. Langzaam werden Alec en Emmett weer rustig en ze legde hun arm om mij en Brooke heen. Snel dacht ik na.
“Als zij Stacey en Melody krijgen, krijg jij mij!”ť Zei ik vast besloten. Bij de magische krachten zat het namelijk zo: moeder en dochter moesten tot het vijfde levensjaar van het kind bij elkaar blijven, willen ze dat het kind later moeder zou kunnen vervangen. Als Barbas mij nu zou krijgen en vermoorden waren er 2 generaties naar de klote. Die van Brooke, Lidewij en mij en die van Stacey, Melody en het kind van Lidewij, als die ooit zou komen. Barbas lachde gemeen. Alec verstrakte zijn greep om mij.
“Laat me gaan! Als ik niet ga, vermoord hij meer mensen dan alleen mij en waarschijnlijk zal dat Stacey zijn!”ť Zei ik sissend. Maar ik was niet van plan mee te gaan. Als ik dicht bij genoeg was zou ik hem eerst verminken met mijn vuurballen en daarna konden we allemaal die drank over hem heen gieten. Snel keek ik naar Edward. Hij keek me boos aan, maar ook begrijpelijk. Hij knikte bemoedigend. Ik draaide me om naar Brooke en gaf haar een hele dikke knuffel.
“Doe geen domme dingen en zorg goed voor ze.”ť Zei ik. En zo ging ik iedereen af. Bij Alec stoptte ik.
“Alsjeblieft. Zorg goed voor Stacey. Dat MOET je me gewoon beloven.”ť Zei ik. Hij keek me even aan en knikte toe. Als hij zou kunnen huilen, zou hij dat nu gedaan hebben. Ik draaide me om en liep naar Barbas. Hij had ondertussen Stacey en Melody in zijn armen.
“MAMA!”ť Riep Stacey huilend. Ze had Melody stevig vast. Ik nam hun snel over en bracht ze naar Brooke en Alec. Ik knuffelde Stacey nog even flink.
“Doe geen domme dingen en luister naar papa, oke?”ť Zei ik met traanogen. Ze keek me bang aan, maar knikte wel. Ik draaide me alweer om en liep naar Barbas. Ik werd vervuld met haat en woede. Ik rende recht op hem af en vlak voor hij me kon pakken, schoot ik mezelf de lucht in en opende het vuur.
“AHHHH!!! Dom kind! Denk je nu echt te kunnen winnen!”ť Riep hij uit van woede en pijn.
“JA! Dat denk ik ja! Want ik ken liefde!”ť Riep ik terug. Ik bleef door gooien met vuurballen. Ik pakte met 1 hand mijn flesje en met de andere bleef ik door schieten. Ik stond nu aan de andere kant van Barbas. Hij draaide zich snel om.
“GOOI DIE FLESJES!”ť Riep ik naar de rest toe. Edward spoorde hun aan en ik gooide naar Barbas. Hij gooide nog een energybal naar me toe die me volop raakte. Ik werd naar achteren geblazen, maar kon nog net zien dat de rest nu ook gooide en dat Barbas oplosde in het niets. Ik wilde me super slecht. Ik kon ze nu niet meer zien, maar bleef naar achteren vliegen. Ik ging door bomen heen en begon me licht te voelen in mijn hoofd. Ik voelde me zelf tot stilstand komen tegen een hele grote eik. Mijn hele lichaam deed pijn. Ik zakte niet weg in een verdovende diepe. 2 minuten later hoorde ik ze aan komen.
“SAS!”ťRiepen Brooke, Alec en Nick tegelijk. 2 tellen later stonden ze om me heen en 5 tellen daarop stond ook Carlisle en Edward erbij.
“Stom dom en lomp kind! Wil je dat alsjeblieft nooit, maar dan ook echt nooit! Meer doen!”ť Begon Brooke. Ik keek haar aan. Mijn lichaam deed niets meer.
“Gaat het wel?”ť Vroeg Alec bezorgt.
“nop.”ť Bracht ik uit. Carlisle begon me te onderzoeken.
“Ze moet snel terug.”ť Was alles wat hij zei. Ik voelde dat ik werd op getild en toen was alles zwart. Eindelijk voelde hoorde of zag ik nog iets.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.