Hoofdcategorieën
Home » Overige » Songfics van MIJ! » Songfic 8: POTC songfic(s)
Songfics van MIJ!
Songfic 8: POTC songfic(s)
Hou van mij, Wills POV
Ik hoor de angst en wanhoop in haar stem
Niet de klanken die ik van haar ken
'Ga niet weg,' zo klonk jou stem. Maar ik moest. Ik moest 10 jaar de zee op, haar achterlatend.
'Sorry Elizabeth. Maar ik moet.'
Het is niet zo'n traan
veroorzaakt door de wind
Waarin die z'n oorsprong vindt
Ze barstte in tranen uit. Er rolde een traan over haar wangen. Maar ik wist dat ze naar me uit zou kijken, steeds ouder wordend, en ik niet. Niet leuk. Niet aandenken Will.
In een hart dat hevig lijdt
in de liefdesstrijd
Nou... Of mijn hart leed dat wist ik niet, want die zat in een kist. Maar dat die van Elizabeth leed, dat wist ik wel. Zeker weten.
Zeker maar voorzichtig zeg je zacht
Er wordt voorlopig ander weer verwacht
Ik kijk of ik begrijp wat je bedoelt
Maar mijn hoofd wordt overspoeld
Met gedachten aan een tijd van onzekerheid
'De hollander overleeft alles.' Ze keek me aan.
'Het gaat stormen.. En je zal vergaan. Dat hoop ik. Dan ben je weer terug, bij mij.'
Hou van mij
Blijf bij mij
Want je heelde al mijn wonden
Hier heb ik mijn plek gevonden
Want ik hou van jou
Geloof me nou
Al wat leeft dat weet dat ik niet zonder jou
Leven kan
Dus dat was Elizabeth. In staat om alles te verneitigen om mij te krijgen. En ze hoopte dat ik bij haar bleef. Maar dat kan niet. Dat wist ik zelfs. Ik moest weer 10 jaar de zee op.
'Ga met mij mee.'
Gedreven door mijn streven
Op het strand
Schreef het water woorden in het zand
Er jankt een meeuw die hoorde wat ik dacht
Ik stond op de boeg van de Hollander, en legde mijn hand op de plek waar ooit mijn hart zat. En ik dacht aan vroeger.
Mijn hart dat schreeuwt om kracht
In m'n onmacht rijkt mijn hand
Maar jij verdwijnt in het achterland
Vroeger was ze onbereikbaar voor me; Ik smidsjongen, zij dochter van een Gouveneur. Maar nu, nu ik piraat was, en zij.. Sinds we Jack ontmoette.. Toen was alles goed. Barbossa had ons op een hele aparte manier gehuwd... Tussen de Kraken. Ik moest nog lachen toen ik er aan dacht.
Hou van mij
Blijf bij mij
Want je heelde al mijn wonden
Hier heb ik mijn plek gevonden
Want ik hou van jou
Geloof me nou
Al wat leeft dat weet dat ik niet zonder jou
Leven kan
En nu, 10 jaar later, kon ik terug. Weer naar land. Ik verlangde naar haar...
Zal ik duiken voor de storm
Mijn hoofd gebruiken of enorm
Hard gaan schreeuwen om hervorming
Van die eeuwen ouden wet
Die mijn ziel zo ontzet
Misschien dat iemand mij zomaar redt
Toen ik bij haar huis aanklopte deed een onbekende vrouw open.
'Goededag,'zei ik. 'Zou ik Elizabeth even kunnen zien?'
'Elizabeth? Die woont hier niet meer,'zei de vrouw snibbig. 'Die is al 5 jaar dood.' En ze smeet de deur weer dicht. Ik kon het niet bevatten. Dood. Mijn Elizabeth. Dat kon niet. Nee. Echt niet. Ik rende richting het kerkhof, en zag in een oogopslag haar graf. Ik knielde neer, en er streek een wind over mijn wang.
'Wie ben jij?' Een jongentje van 15 jaar stond achter me.
'Will Turner. En..' Ik kreeg een idee. Ik pakt ehet zwarte kistje dat naast Elizabeths graf stond. 'Breng dit naar.. Naar.. Jack Sparrow, als je weet wie dat is. laat hem de inhoud door boren.' DE jongen knikte. En ik ging tegen Elizabeths grafsteen zitten.
Hou van mij!!
Want ik hou van jou
Geloof me nou
Al wat leeft dat weet dat ik niet zonder jou
Leven kan
En nu was het wachten. Wachten op de dood. Wachte nop het moment dat Jack mijn hart doorboorde. Wachten op Elizabeth.
Koud en Mistig 3JS Elizabeths POV
Steen voor steen.
Stapelend heen.
Krachten verwachtend, in mijn eigen huis ontheemt.
Nachten alleen, 1001.
Will, waar was hij. Met een schok werd ik wakker. Ik voelde me niet meer veilig hier. Ik was alleen, ik wist het wel. Ik was weer 10 jaar alleen. Nou ja, veel dagen in elk geval. En ik mistte hem. Zoals ik hem missen kon.
Wrang en verlangend, dromen vaag en vreemd.
Klauterend, strompelend, uit het schemerdonker bont en blauw.
Zonder raad of richting zonder touw.
Ik moest doorgaan, net zoals jij deed. Ik had zelfs geen kapot kompas, zoals Jack Sparrow dat had. Geeneens een touw, alleen maar dit huis, met onze spullen.
Bang zijn maar geloven dat ik ooit weer boven komen zou.
Wetend wat ik toen niet weten wou,
dat alles door de liefde voor een vrouw.
Een keer was ik meegegaan, 1 keer, 1 keer 10 jaar. Maar dat was perfect. We zijn ondergegaan, en het was net alsof dat altijd zo was. Net als toen die keer dat we Jack terug gehaald hadden.
Woord voor woord.
Angsten vermoord.
Streven en geven, weten hoe het hoort.
Varend vooruit, zout op mijn huid.
En nu ging ik hem zoeken. Ik stond op de boeg van The Black Pearl, en ik proefde de zeelucht. Heerlijk zout.
Golven bedolven, wat mijn pad heeft gekruist.
Gelouterd en herboren hier vanuit mijn toren hoog en droog,
Schreeuw ik naar beneden wat ik weet.
Maar ik kon hem niet vinden. Het leek alsof De Hollander van de zeebodem was weggevaagd. Weg, helemaal weg. En toen ik terug keerde, na vele jaren, zag ik dat een jongen van 20 jaar naar me toe kwam.
'Elizabeth? Je leeft nog? Shit. Daar ben ik dan lekker mee. Kom.' Hij leidde me naar een grafsteen.
En wie het liever niet wil horen houdt zich voor het kraaiendoof,
een ander kijkt omhoog en fluit al gauw,
mijn hoogste lied van liefde voor een jou.
Neenee, dat kon niet. Ik hallucineerde. Naast een grafsteen waar mijn naam in was gekerfd, lag het lijk van Will. Nog helemaal gaaf, ondanks dat het al behoorlijk oud moest zijn.
~
Met een gil werd ik wakker. 'Elizabeth?' klonk WIlls stem. Gelukkig. Een droom. Maar hij legde zijn hand op de plek van zijn hart ,en zei/zong:
Hier van binnen was het koud en mistig,
al was het midden in de zomertijd.
Wie het beminnen van een vrouw zo mist,
is snel de zin in heel het leven kwijt.
Wacht. Hij was zijn hart toch niet kwijt??
'Je bent toch niet de kapitein van de...' Hij knikte.
'Ja Elizabeth. Ga met me mee.'
Hier van binnen was het koud en mistig,
al was het midden in de zomertijd.
Wie het beminnen van een vrouw zo mist,
is snel de zin in heel het leven kwijt.
Maar ik weigerde, en om de 10 jaar kwam je me opzoeken. Totdat ik stierf. En ik werd begraven op de plek van mijn droom.
En wie het liever niet wil horen houdt zich voor het kraaiendoof,
een ander kijkt omhoog en fluit al gauw,
mijn hoogste lied van liefde voor een vrouw.
maar ik zag hem, 5 jaar later. Hij ging naar mijn graf toe. Ik rende naar hem toe. Maar ik gin grecht door hem heen. En hij gaf een kistje aan een 17 jarige jongen. En toen wist ik het. Ik moest terug keren naar mijn lichaam. En dat deed ik. Eerst "Ontvoerde" Ik mijn lichaam, en zette mezelf terug.
Hier van binnen was het koud en mistig,
al was het midden in de zomertijd.
Wie het beminnen van een vrouw zo mist,
is snel de zin in heel het leven kwijt.
Hier van binnen was het koud en mistig,
al was het midden in de zomertijd.
Wie het beminnen van een vrouw zo mist,
is snel de zin in heel het leven kwijt.
En ik dacht aan zijn woorden tegen mij, en ik hoopte dat ik op tijd was, om hem tegen te houden. Maar waarschijnlijk was het al telaat. En toen kwam ik aan land.
'Elizabeth?'vroeg een 20 jarige jongen. Nee. Ik had 3 jaar verspild.
Snel de zin in heel het leven kwijt.
Snel de zin in heel het leven kwijt.
Steen voor steen.
En ja, daar zat hij. Dood. Tegen mijn steen aan. Ik barstte in tranen uit, en pakte zijn ietwat verroeste mes, en sneedmezelf de keel door, voor het gezicht van de jongen. En ergens, wist ik, was Jack Sparrow nu de kapitein van de Hollander.
Reacties:
waauuww :]
Indrukwekkend <33
Nice!
<3