FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 38: Max en ijs

De tijd vliegt voorbij. We werken zo hard we kunnen aan onze liedjes voor de cd. Het gaat gelukkig allemaal wel zonder tegenslagen. Het samenwerken gaat goed, er zijn natuurlijk soms wel meningsverschillen, maar een vechtpartij heeft er nog niet plaatsgevonden. Onze ideeën liggen allemaal in de buurt en we vinden ook altijd snel de combinatie van tekst en muziek. Voor mij is dit zelfs niet echt werken. Het is wat ik graag doe. We kunnen nog vrij lang uitslapen, pauzeren wanneer we willen en stoppen op het moment dat het even teveel wordt.
Bovendien kan ik in de liedjes die we schrijven een heleboel van mijn opgekropte gevoelens kwijt. We schrijven de tekst natuurlijk met ons vieren samen, maar toch kan ik er genoeg in kwijt om me beter te voelen. Daarbij schrijf ik soms een hele strofe of refrein alleen, maar dat doen de anderen ook. Daarna bespreken we met zen allen of er iets aangepast moet worden en dan wordt die strofe gewoon gebruikt in een liedje.
Tayana heeft ook al zelf een heel lied geschreven. Een paar dagen geleden lag haar tekst op de grote houten tafel in de living toen ik op stond. Tayana zelf was toen even de deur uit, maar ik dacht wel dat hij daar lag om gelezen te worden, dus ik las haar liedje. Het was een prachtige ballad over het verlies van haar vriendin. De pijn en het verdriet was er duidelijk in te voelen en ik stond er versteld van dat Tayana dit geschreven had. Ze had me nooit verteld dat ze zelf ook liedjes schreef. Wanneer Tayana dan thuis kwam, hebben we allevier samen de tekst nog eens overlopen en hier en daar een paar woorden veranderd, maar dat dit liedje bij op het album kwam, was wel zeker.
Het is ondertussen 27 augustus. Morgen zouden onze dertien nieuwe songs dus klaar moeten zijn. We zijn er duidelijk in geslaagd, want we hebben er zelfs veertien. Ik ben best wel trots op ons. De muziek en de tekst, alles paste misschien niet meteen in elkaar, maar na wat gepuzzel vonden we steeds de juiste stukjes die bij elkaar pasten.
De twee weken zijn sneller gegaan dan ik verwacht had. We hadden het dan ook zo druk. Daarbij heb ik Max de volle twee weken niet gezien, wat eigenlijk wel een heel raar gevoel geeft. Natuurlijk heb ik hem over de telefoon gehoord, maar dat blijft anders. Ik had het hier druk met schrijven en de paar keer dat ik bij pap op bezoek ging, had hij het druk met Kya. Hij heeft zich daar natuurlijk meer dan één keer voor verontschuldigd, maar ik kon het hem niet kwalijk nemen. Ik had zelf ook niet zoveel tijd om vrij te maken voor hem.
En hoewel ik zijn stem bijna elke dag gehoord heb, veranderde dat niets aan mijn gemis. Ondanks alles, zijn enthousiaste verhalen over Kya inbegrepen, mis ik hem enorm. Dat ene deel van mij is zo blij voor hem, maar dat andere deel (dat waarschijnlijk een stuk groter is) schreeuwt om aandacht van mijn vriend, de jongen die ik graag zie.
Na het gesprek met Lukas en die twee weken waarin ik tijd had om na te denken, ben ik er wel achter gekomen dat ik niets liever zou hebben dan dat hij het weet. Dat hij weet hoeveel ik van hem hou en hoeveel pijn ik voor de moment moet verwerken. Nog steeds wil ik hem niet verwarren, maar ik kan niet langer zwijgen. Ik voel hoe de waarheid naar buiten wil komen. Hierover ben ik ook nog met Tayana gaan praten en ze moedigde me alleen maar aan om het hem te vertellen. Maar eigenlijk zou ik veel liever hebben dat hij het zelf ziet. Dat ik het niet over mijn lippen moet krijgen en dat hij het in mijn ogen kan lezen. Misschien voel ik me dan net dat beetje minder schuldig als ik hem verwar.
Zijn relatie met Kya is nog maar heel pril, maar als hij echt zeker van zijn stuk is dan zou hij toch niet mogen twijfelen. En als hij dan toch verward raakt en misschien begint te twijfelen, wil dit toch wel zeggen dat hij (hopelijk) ergens gevoelens voor me heeft, dat hij niet zo zeker is van Kya als hij dacht.
Natuurlijk ben ik nog altijd bang voor onze vriendschap te verknallen, maar ik blijf er vurig in geloven dat die vriendschap sterk genoeg is om een klein bergje als dit te overleven. Als Max ergens iets voor me voelt zou dat geweldig zijn, als dat niet zo is zal ik me erbij neerleggen. In het begin zal het niet makkelijk zijn, maar in tegenstelling tot nu denk ik dat dan de verliefdheid wel zal verdwijnen (langzaam, maar toch) en dat we uiteindelijk terug beste vrienden kunnen zijn zoals we dat altijd waren.
Ik ben het gewoon zat om dit geheim voor Max te houden, een geheim dat steeds zwaarder op mijn schouders begint te wegen. Ik heb het gevoel dat ik mijn kans moet wagen, een risico nemen. Want wat zou het leven saai zijn zonder risico’s.
Met Lukas heb ik na die laatste keer niet meer zo’n intieme, emotionele babbel gehad, maar wel meerde fijne gesprekken. Lukas was altijd het enige waar ik een beetje bang voor was binnen deze band, maar dat is volledig verandert. Hij doet niet meer gemeen of arrogant, zijn ogen lachen vaker mee met zijn mond en hij is liever, socialer en leuker geworden. Ik weet niet vanwaar die ommekeer komt, maar het doet me alleszins veel plezier. Ik zie niet hoe we echt goed zouden kunnen samenwerken als Lukas nog zo irritant was geweest. Bovendien zou ik me daarbij nog maar eens meer zorgen over hem maken terwijl ik met één jongen in mijn hoofd al genoeg problemen heb.
Over drie dagen gaan we ook ons eerste optreden geven. Tot nu toe ben ik er nog vrij rustig over. We zijn goed voorbereid. Michael heeft voor al het praktische gezorgd en wij kennen onze vijf nummers die we dan gaan spelen zoals we ze moeten kennen. Vanbuiten, alsof we nooit iets anders gedaan hebben dan die nummers gespeeld te hebben. Ik weet dat op de dag zelf ik erg zenuwachtig zal zijn, maar daar denk ik nu liever nog niet aan. Ik schuif die nervositeit gewoon een paar daagjes vooruit. Vandaag hebben we ,doordat de dertien nummers af zijn en we onze vijf te brengen nummers door en door kennen, een dagje vrij dus wil ik me nu vooral een beetje ontspannen zonder te moeten denken aan alle dingen waar ik me ook maar enige zorgen over zou kunnen maken.
In de living zit Tayana achter haar laptop en spelen Niel en Lukas een racespelletje op de playstation. Ik heb dus alle vrijheid om te doen wat ik wil. Tijdens onze werkweekjes was het weer buiten opgeslagen. De eindeloze warmte was overgegaan in frissere en bewolkte dagen met af en toe een buitje, maar vandaag lijkt de zon het weer over te nemen.
‘Ik ga even wandelen, jongens!’ roep ik door de living terwijl ik al bijna door de deur ben en Tayana nog net zie zwaaien.
Het voelt heerlijk wanneer ik buiten kom. Niet te warm, maar ook helemaal niet koud, een mooi evenwicht. De zon straalt op mijn gezicht neer en ik zet zelfs mijn zonnebril op. Ik loop een beetje door de stad, bestudeer mensen hier en daar en geniet vooral van de gezellige drukte.
Ik kom net aan het Fochplein aan, waar verschillende busstations zijn, wanneer ik twee bekende gezichten zie. Het is Kya’s bus die staat de wachten tot alle passagiers zijn opgestapt. Ik kijk door de mensen heen en zie hoe ze haar armen om Max slaat en hen passioneel kust. Ik zou best mijn hoofd wegdraaien, maar ik kan geen kant uit. Mijn ogen zijn vastgenageld aan het beeld dat ervoor zorgt dat ik elk afzonderlijk naaldje in mijn hart weer ga voelen. De laatste veertien dagen waren die naaldjes niet verdwenen, maar ik was gewoon geworden aan de pijn. Ze waren een deel van me geworden, een deel dat ik nog wel voelde, maar waar ik mee kon leven. Nu word ik opnieuw herinnerd aan die pijn doordat een nieuw naaldje bijkomt.
Het lijkt eindeloos te duren voor hun kus over is, maar dan springt Kya toch op haar bus. Geen van beiden heeft mij blijkbaar gezien. Gelukkig maar, ik wil niet weten he ik eruit zag met een blik van pijn in mijn ogen en een uitdrukking van walging op mijn gezicht.
Wanneer Kya haar bus wegrijdt en ik ben bekomen, steek ik de straat over naar Max. Hij wil al verder wandelen, maar blijft verbaast staan wanneer hij me ziet.
‘Fi!? Ik dacht dat jij zo druk aan het werken was aan een album?’ lacht hij als ik bij hem aankom.
‘Ja, maar we zijn een dagje op voorhand klaar, dus hadden we even vrij,’ antwoord ik, terwijl ik het beeld van daarnet zeer hard probeer weg te duwen uit mijn geheugen.
‘Ahzo... zin in ijs?’ zijn ogen beginnen te twinkelen nog voordat zijn zin af is.
Ik knik hevig, ijs (en Max) is net wat ik nodig heb.
Ik bestel mijn eeuwige favoriet, de beste combinatie aller tijde: vanille en chocolade. Max moet erom lachen, maar geeft geen commentaar op mijn niet originele keuze.
‘Dus het album is klaar?’ vraagt hij terwijl we ons ijsje op lekken en verder wandelen.
‘Nee, joh! Er is echt nog super veel werk te doen. Nu komt het zwaarste. Begin september beginnen we te werken in de studio. We moeten alle nummers inoefenen tot we erbij neervallen, daarna moeten we die nummers ook opnemen en dan moet alles nog wat bewerkt worden met de computer en op een cd gezet worden. We moeten zelfs nog een naam verzinnen en een hoesje kiezen. Het is helemaal nog niet gedaan.’
Max zijn ogen gaan iets meer open bij het horen van mijn opsomming.
‘Oké, je hebt nog wat werk te doen,’ lacht hij en lekt snel aan zijn ijsje voordat het ijs op zijn broek drupt. ‘Wat dacht je van ... Sunny Day als titel voor het album?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Zou jij een album kopen dat zo noemt?’
‘Je hebt een punt. Heb je zelf geen ideeën?’
‘Ik dacht gewoon aan een nummer dat we ook geschreven hebben, het heet Just us en ik dacht dat we dat misschien ook als titel konden gebruiken.’
‘Ja, dat klinkt nog wel...’ hij herhaalt het een paar keer op fluistertoon en knikt dan naar me.
Hij slikt het laatste stukje van zijn hoorntje door en slaat zijn arm om me heen. Ik bloos, maar natuurlijk ziet hij dat niet. Ik zal niet anders kunnen dan hem zelf vertellen dat ik verschrikkelijk veel van hem hou, dat ik stapelverliefd op hem ben en hoe langer ik erover nadenk hoe beter het moment lijkt te zijn. Ik voel hoe mijn hartslag versnelt wanneer ik ook het laatste van mijn ijsje opeet en me naar hem omdraai om hem te stoppen. Om hem te vertellen wat er op mijn lever ligt, om datgene luidop te zeggen wat alles kan veranderen. Om een zeer groot risico te nemen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.