FanFic.nl

The world behind my wall (afgelopen)

8

We kwamen aan bij een restaurant. Het lag op het strand. We gingen de houten trappen op. “Kom”� zei Naleigh. We gingen naar binnen. “Kies jij alvast maar een plek, ik kom zo”� zei Naleigh. “Oké”� zei ik. Ik koos een plekje uit bij het raam, ik had een mooi uitzicht op zee. Het was lekker koel hier binnen. Veel beter als buiten. Daar is het snikheet. Ik zag Naleigh praten met een jongen. Zij zoende met hem. Damn, ze had een vriendje. Ze kwam bij me zitten. “Ik moest even Shaun gedag zeggen”� grijnsde ze. “Tuurlijk”� lachte ik. Ze gaf me een kaart. “Kies maar”� zei ze. “Oké”� zei ik. Ik keek naar de gerechten. Veel kende ik niet. Ik hield het maar op een gewone spaghetti. Haar vriendje kwam onze bestelling opnemen. “Wat mag het zijn?”� vroeg hij. “Spaghetti en cola”� zei ik. “Voor mij het zelfde”� zei Naleigh. “Komt er aan”� zei hij. Ik keek naar buiten. “Is het hier altijd zo warm?”� vroeg ik. “Ja, best”� zei Naleigh. Ik veegde wat zweet druppels van mijn voorhoofd. Ze grijnsde. “Trouwens, je hebt die nieuwe broek aan”� zei ze blij. “Ja”� zei ik met een glimlach. “Gaaf”� zei ze. Shaun zette 2 colas voor ons neer. “Het eten komt zo meteen”� zei hij. Naleigh gaf hem een zoen. Ik zat er maar bij voor piet snot. “Ik ga even naar de wc”� zei ik. Ik ging naar de toiletten. Ik gooide wat water in mijn gezicht. Zolang hij maar niet te veel bij ons is, is het goed. Ik gooide wat water in mijn gezicht en ging terug. Hij was weg. Gelukkig. “Dat duurde lang”� grijnsde Naleigh. Ik lachte even. Toen kwam ons eten. Ik betaalde. Ik trakteerde Naleigh. Na ons eten gingen we op het strand een stukje verder zitten. We zaten kort bij het water. Ik maakte een bergje. Naleigh keek toe. “Zandkasteel aan het maken?”� vroeg ze. “Als jij vind dat dit ding er op lijkt”� grijnsde ik. Naleigh lachte. “kom, we maken een cool zandkasteel,”� zei Naleigh. “Als jij dat wilt”� lachte ik. “Ik wil dat zeker, kijk, en leer”� lachte ze. Ik ging op mijn buik liggen en keek toe hoe Naleigh een kasteel maakte. Het eindresultaat was zeer mooi. “Gaan we zwemmen,”� vroeg ik. “ja, is goed”� zei Naleigh. Ze trok haar jurkje uit. Een zwarte bikini met rode stippen kwam te voorschijn. Ik trok mijn shirt uit. “Je hebt je toch goed ingesmeerd van morgen hè?”� vroeg Naleigh. “Ja hoor”� zei ik. We liepen het water in. We gingen diep in het water. Naleigh gooide water in mijn gezicht. “Bleerg, dat is vies”� zei ik. Naleigh lachte breed. Haar witte tanden glommen van de zon. Ik gooide water terug. En toen was er een water gevecht. Ze duwde me kopje onder. Maar ik duwde haar om. Waardoor ook zij kopje onder ging. We hadden veel plezier. Na een lange tijd in het water geweest te zijn gingen we er uit. “Dat was leuk”� zei Naleigh. “Zeer zeker”� lachte ik. Nu wandelde we terug naar het dorpje. Ik was volledig droog toen we er aankwamen. We gingen weer naar het bosje. Het was er lekker koel. We lagen in het gras onder de bomen.

“Zullen we wat gaan eten?”� vroeg Naleigh. “Hoe laat is het dan?”� vroeg ik. “Tijd om te gaan eten”� grijnsde Naleigh. Ik lachte en stond recht. “Wil je me recht helpen?”� vroeg Naleigh zielig. Ik lachte en hielp haar recht. Haar blonde haren gingen op en neer. Ze huppelde voor me uit. Ik vond het wel leuk om te zien. Ze zat zo vol leven. Opeens stopte ze. Ik liep haar bijna om ver. Ze draaide zich om waardoor ze in mijn ogen keek. “waarom lieg je tegen me?”� vroeg ze. Ik was stomverbaasd. “Hoe bedoel je?”� vroeg ik. “Ik weet heus wel dat je DE Bill Kaulitz bent hoor”� zei Naleigh. Ik krabde op mijn achterhoofd. “Ik ehum, had ja…”� stamelde ik. “Je hoeft het niet uit te leggen, je staat al elke dag op het nieuws”� zei Naleigh. “Oohja?”� vroeg ik. “Ja,”� zei Naleigh. “Nou, ik wilde eens leven zonder herkent te worden”� zei ik. “Dat begrijp ik, maar als je bekent bent, dan hou je toch van je beroep, waarom loop je er van weg?”� vroeg Naleigh. “Problemen in de opname studio’s”� zei ik. “Aah, ik begrijp je wel”� zei Naleigh. “Ik vind het wel leuk dat je het niet onmiddellijk zei”� zei ik. “Omdat ik er van wist, maar toen ik je aan die bar zag, wist ik dat ik het niet alleen moest doen omdat ik wel fan ben, maar omdat je het wel verdient, snap je me?”� vroeg Naleigh. “Ongeveer”� lachte ik. “goed zo”� lachte ze. We liepen naar het centrum. “Wil je wat voor me zingen?”� vroeg Naleigh. “Zeg jij maar welk liedje, maar zullen we dan even gaan zitten?”� vroeg ik. “Ja hoor”� zei Naleigh. We gingen onder een boom zitten. “hmm, moeilijk”� zei Naleigh. Ze dacht diep na. “An deiner seite”� zei Naleigh. “Oké”� zei ik. Ik schraapte mijn keel en begon te zingen. Naleigh luisterde aandachtig. Ik zag dat ze genoot van mijn stem. Ze onderbrak me niet ofzo. Ze zat heel stil te luisteren. Haar mondhoeken gingen omhoog en haar mond hing lichtjes open, waardoor haar glinsterende witte tanden zichtbaar werden. Toen ik klaar was klapte ze in haar handen. Ik bloosde lichtjes. “Je moet zeker niet weglopen van je succes, met zo een stem, gott, dan kan je veel bereiken, en dat heb je ook, je moet er gebruik van maken en het laten merken. En je moet je al zeker niet laten doen door andere mensen, je moet hen maar eens laten zien dat jou stem geweldig is”� zei Naleigh. Haar woorden, ze waren zo kracht gevend. “Je hebt gelijk”� zei ik. “Zie wel”� lachte Naleigh. “Hey you, we can turn it up”� zei ze met een knipoog. Ze trok me recht. “Kom, anders is al het eten op”� lachte ze. Samen liepen we naar het centrum.

Reacties: