FanFic.nl

The world behind my wall (afgelopen)

10

Vandaag ging ik weer naar huis. Best jammer. Ik had hier een goede tijd. Ik ging nog eens naar Naleigh. Ze had de laatste dagen veel moeten werken. Ik had haar amper gezien. En dat vond ik best stom. Ik had haar wel nog eens gezien met haar vriendje. Maar dan voel ik me zo het 5e wiel aan de wagen. Overbodig dus. Ik had haar vriendinnen nog ontmoet. Hyper actieve meisjes. Aardige meisjes zeker. Maar ze zullen nooit zo speciaal als Naleigh zijn. Over een uur heb ik mijn vlucht naar New York. En daar moet ik overstappen. Ik ging Naleigh haar winkel in. Ze was druk aan het werk. Maar toen ze me zag kwam ze meteen naar me toe. “Bill”� zei ze vrolijk. “heey”� lachte ik. “Wat jammer dat je vandaag weg gaat, hoe laat?”� vroeg ze. “Over een uur heb ik mijn vlucht naar New York.”� Zei ik. “Ik heb nog iets voor je”� zei ze. Ze trok me mee naar achteren. Ze gaf me een pakje. “Pas open maken in het vliegtuig in New York”� zei Naleigh. “Oké”� zei ik. “Ze omhelsde me. “Moet ik je helpen met koffers pakken?”� vroeg Naleigh. “Als jij dat wilt”� zei ik. “Mam, ik neem pauze”� zei Naleigh. We wandelde terug naar mijn hotel. We pakte mijn koffers. Naleigh haar oog viel op de foto van mij en Tom op het kastje. Ze nam het op en keek er naar. “Jullie zijn schattig samen”� zei Naleigh. Ik lachte. “Je hebt geluk dat je iemand hebt waarmee je zo close bent”� zei Naleigh. Ze ging zitten. “Ja, ik heb geluk met Tom”� zei ik. “Mijn zus en ik zijn lang niet zo close”� zei Naleigh lachend. Ik grijnsde. “Ik en Tom maken ook wel eens ruzie”� zei ik. “Maar niet zo erg als ik en mijn zus”� lachte Naleigh. Ze stond weer recht. Ze legde de foto bovenop in mijn koffer. “Ik denk dat hij het wel goed met je voorheeft”� zei Naleigh.

We stonden op het vliegveld. Ze omhelsde me. “Ik ga je missen”� zei ze. Ik lachte even. “Ik jou ook”� zei ik. Ze lachte vrolijk. Ze gaf me een zoen op mijn wang. “Voor het nooit meer kan”� zei Naleigh. Ik bloosde lichtjes. “Zou ik je mogen vragen, voor een handtekening?”� vroeg Naleigh. Ze keek naar de grond. “Natuurlijk”� zei ik. Ze glimlachte. “Ik durfde het niet zo zeer vragen, aangezien je hier kwam om eens geen handtekeningen uit te delen”� zei Naleigh. “Dat was ook zo, maar jij liet me inzien, dat ik het wel goed heb”� zei ik. Ze glimlachte en haalde een stuk papier en een stift te voorschijn. Ik maakte er een krabbel op. Voor Naleigh van Bill. Schreef ik er bij. “Dankje”� glimlachte ze blij. “Graag gedaan”� zei ik. “En wil je ook eens in Hawaï komen optreden?”� vroeg Naleigh. “Ik zal mijn grootste best doen, om er voor te zorgen”� zei ik. “Bedankt”� zei Naleigh en vloog me in mijn nek. Ik omhelsde haar. Nu moest ik gaan. “Wel, ik, denk dat ik zowat van je hou, als dat mag”� lachte Naleigh. “Ik ook van jou”� zei ik met een knipoog. Ik stapte het vliegtuig in. Ik zwaaide vanuit mijn raampje naar Naleigh. Langzaam steeg ik op. Naar New York. Niet dat ik daar zo lang zou blijven.

Ik werd wakker toen we gingen landen in New York. Ik had pas morgen vroeg een vlucht naar Duitsland. Ik ging een hotel zoeken. Nu waren er wel veel fans. Ik gaf hen allemaal een handtekening. En ik zei dat ik blij was om hen te zien. Ik ging eerst wat te drinken kopen. Ik had dorst. Ik miste Naleigh best. Ze was geweldig. Ik had al snel een hotel gevonden. Ik zat op bed. Ik keek naar al de foto’s die ik en Naleigh hadden gemaakt. Mijn gsm stond vol met foto’s van haar en mij. En van haar alleen. Haar lach straalde.

Ik werd wakker door de wekker op mijn mobiel. Ik herinnerde me dat ik over een uur mijn vlucht naar huis had. Ik nam een douche. Ik had niet veel zin om me op te maken dus deed ik geen make-up op en liet mijn haar plat. Ik zette er een mutsje op. Ik trok mijn kleren aan en schoenen. Ik betaalde het hotel en nam een taxi naar het vliegveld. Ik was wel blij dat ik naar huis kon gaan. Tom terug zien. En we gaan weer toeren. Ik zie er nu wel naar uit. En ik ga Georg mijn excuses aanbieden dat ik hem uitlachte met zijn poetsobsessie en tegen David zeg ik enkel dat hij eens nodig op vakantie moet. En ik zeg hem dat het wonderen doet.

Reacties: