FanFic.nl

The world behind my wall (afgelopen)

11

In het vliegtuig dacht ik aan het pakje van Naleigh. Ik haalde het uit mijn tas. Het was mooi ingepakt. Ik scheurde voorzichtig het papier er af. Een kader werd zichtbaar. Er zat een hartje op geplakt. Het was van hout en rood geschilderd. Er stak een foto van ons 2 in. Aan de achterkant hing een briefje.

Liefste Bill,

Nu je gaat, gaat hier veel veranderen denk ik.
Ik mis je al, als ik dit schrijf.
In die dagen dat we samen waren,
Heb ik een heerlijke tijd gehad, echt fantastisch.
Je bent een echte vriend!
Ik hoop dat we nog contact hebben.
Daarom staat op de achterkant,
Mijn adres, mijn telefoon nummer en
Gewoon alles. Ik weet niet zo goed
Waarom ik je dit geef ,maar ik kan je
Vertrouwen. Ik ga je nooit meer vergeten.
Ik hou van jou Bill.
Zoals vrienden van elkaar houden.
Laten we het daar op houden.
Je bent geweldig Kaulitz!

Naleigh
Ik kreeg tranen in mijn ogen van haar woorden. Ik probeerde niet te huilen. Ik ga dat kind zo hard missen. Ik borg voorzichtig haar pakje op. Toen viel ik inslaap. Het zou nog wel even duren dat ik in Duitsland aankwam.

Ik werd wakker bij het geschud van het vliegtuig. We gingen landen. Ik maakte me vast en stopte al mijn spullen in mijn tas. Hopelijk is Tom er. Anders sms ik hem wel. Ik was zo blij toen ik weer op de begane grond was. En daar stond Tom. Ik vloog hem in zijn armen. Ik was zo blij hem terug te zien. We haalde mijn koffers op. Tom droeg er 1 voor me. We stopte ze in de auto. Ik vertelde hem over Naleigh. “Je klinkt wel verliefd dude”� lachte Tom. “Ze was een gewone vriendin”� zei ik. “Zal wel”� grijnsde Tom. “Ze had een vriendje”� zei ik. “Aah, wat jammer voor je”� zei Tom. “Ze zag waarschijnlijk toch niets in me”� zei ik.

“Ik heb wat voor je”� zei ik. Tom en ik zaten weer thuis. Ik gaf Tom het pakje, dat ik voor hem had gekocht. “Had je niet moeten doen”� zei Tom en scheurde het papier er af. Hij moest lachen toen hij zag wat het was. “Je bent geniaal”� lachte hij. Hij bekeek het beeldje. “Laat me dat meisje eens zien”� zei Tom. Ik gaf hem mijn mobiel. “Ze was knap”� zei Tom. “Ja, maar ze liet me inzien dat ik het wel goed had”� zei ik. Ik liet Tom zien wat Naleigh me had gegeven. Het papiertje liet ik wel achterwegen. Dat moet hij niet lezen. Dat is privé. “Ja, dat meisje heeft een wonder verricht”� zei Tom. Mam en Gordon kwamen nu ook binnen. Ik omhelsde hen en vertelde hen over Naleigh en alles wat ik had gedaan. Ik had denk ik uren nodig om uit verteld te geraken.

Die avond zat ik achter mijn laptop te chatten met Naleigh. Tom kwam langs me zitten. “Ze is dus echt”� lachte hij. “Natuurlijk”� lachte ik. “Dan moeten we daar maar eens een concert gaan geven hè”� zei Tom. “Was ik al lang van plan”� zei ik. “Geweldig”� zei Tom. Hij sprong recht en ging weg. Oké dan.

Reacties: