FanFic.nl

Gift of a friend

The beginning: De boomhut

Het is een warme zaterdagmiddag. De voorlaatste zaterdag van de zomervakantie. Leslie heeft nog niets gehoord van haar vriendin, die enkele dagen geleden nog huilend voor haar deur stond. Ze kan wel denken waar Tilla is. In hun boomhut.

Wanneer ik klaar ben met mijn moeder te helpen afwassen ren ik naar buiten. Ik grijp nog snel mijn schoenen die ik al springend aantrek. Haal mijn fiets snel uit de houten stalling, spring erop en trap mijn benen vanonder m’n lijf.
Elke ademhaling schuurt mijn keel schor, maar ik houdt van de wind in mijn gezicht. De tranen die vormen door de wind rollen net niet over mijn wangen. Mijn bezorgdheid zorgt dat ik zo snel fiets. Wie me ziet fietsen denkt vast dat ik achtervolgd wordt door een of andere gestoorde verkrachter.
Leslie heeft deze week weer een vermoeiende ruzie met haar moeder achter de rug, en ik denk dat ze mijn steun best kan gebruiken. Hoe ik weet waar ze is? Niet moeilijk. Wanneer één van ons zich niet zo lekker voelt gaat die altijd naar onze boomhut. Het voelt vertrouwt aan, alsof dat onze echte thuis is. De muren kennen zoveel geheimen. En juist dat maakt het speciaal.
Flarden van gedachten, stukjes songteksten, kleine gedichtjes en spreuken hebben we in alle kleuren van de regenboog op de muren geschilderd. Langs buiten hangt er aan een dikke tak een oude autoband aan een koord die dient als schommel en langs een plank met dwarsliggende takken erop getimmerd klauteren we omhoog. Het houten dak houdt stand tijdens de zwaarste stormen die kunnen voorkomen in België. De kussens, dekens en zetels die binnenin liggen moeten we elke keer als we vertrekken afdekken met plastic, tegen de schimmel van gemeen binnenglippende regendruppels, maar zitten wel fantastisch zacht. De kanariegele radio op batterijen heeft echter zijn beste tijd gehad.
In het bos, iets voorbij de opstapplank, zie ik Tillas rode omafiets liggen. Met mijn remmen hard dichtgeknepen laat ik een bandenspoor achter. Snel smijt ik mijn groene schrootfiets naast die van Tilla en probeer zo snel mogelijk op de plank te lopen. Wat grandioos mislukt. Er komt een spijker van een tak los net onder mijn voet. Ik schuif weg, plat op mijn buik tot helemaal terug beneden. Kreunend krabbel ik recht, wrijf over mijn handen en kin en stap nu traag op de plank. De losgekomen tak laat ik bengelen en neem een iets grotere stap naar die daarboven.
“Wat was dat lawaai en gekreun allemaal?”� Vraagt een verbaasde Tilla wanneer ik verschijn in de hut. “Die verdomde tak is losgesprongen en ik ben helemaal terug naar beneden geschoven.”� Een zacht gegiechel komt vrij uit de bedekte mond van Tilla. “Dat is helemaal niet grappig! In plaats van te lachen zou je beter eens vragen wat ik heb. Wat voor een vriendin ben jij?”� Zeg ik kwaad. Maar als ik zie dat het niets helpt schiet ik spontaan mee in de lach. “Die plank ligt al een eeuw los en nog ben jij zo stom om er op te stormen. Geef toe, voor zo een stommiteit moet je echt wel Leslie Soetaardt heten.”� Perst Tilla er lachend uit.
“Het is misschien stom, maar ik was wel zo aan het stormen omdat ik toevallig bezorgd ben om mijn beste vriendin. Mocht het je interesseren, vanaf dat je bij me bent geweest, heb ik 5 uurtjes geslapen. En het is 3 dagen geleden dat je bij me bent geweest. Dat zegt misschien wat over m’n scherpzinnigheid.”� Zeg ik een beetje gepikeerd. Dat ze om me lacht vind ik niet erg, maar vandaag ben ik nogal snel op mijn tenen getrapt door die slaaptekort. “En daarom houd ik zo veel van je.”� Tilla komt naar me toe en sluit me in haar armen. Ik sla mijn armen om haar en trek haar stevig tegen me aan. We laten ons samen in de rode tweepersoonssofa achter haar ploffen en ik rol van haar. Zo blijven we even zitten, naar een onbekend punt voor ons starend.
“Ik haat mijn ouders.”� Verbreekt Tilla de stilte. Geen voorbereidend woord, gewoon direct eruit. Maar het komt van diep. Hoe Tilla het zegt, klinkt het zo gemeend.
Recht uit haar hart. Ik begrijp haar wel, maar die ene vraag brand toch verschrikkelijk op mijn tong. Als ik het niet snel vraag, verschroeid mijn mond. “Waarom zeg je dat?”� “Waarom vraag je dat?.”� “Het klinkt nogal cru zoals je het zegt.”� “O, mag ik dan niet cru zijn over mijn ouders? Heb ik geen rede om ze te haten? Doen ze me niet genoeg aan? Een gezin waar de ouders tegen elkaar roepen, elke dag, is geen stabiel gezin. Ik dacht dat je dat doorhad? Ik dacht dat je aan mijn kant stond sinds de eerste keer dat ik voor je deur stond?
Wacht, ik fris je geheugen wel even op hoe ik er toen uitzag. Nat betraand gezicht. Opzwellend, rood oog, bloedende lip, opgezwollen blauw paarse wang, haar in de war en een gescheurd T-shirt. Oh ja , ineengekrompen van de stompen in mijn buik. Ja meisje, ik zag er die avond niet op mijn best uit. Maar blijkbaar ben je dat vergeten, want plots mag ik mijn ouders niet meer haten. Plots zouden ze me meer liefde geven dan ik ervan merk. En jij weet even goed als ik dat dat niet zo is. Sinds mijn acht heb ik geen greintje liefde meer gehad. En hoe oud zijn we nu? Zeventien? Ik denk het wel. Dus hoe lang gaat het nu al zo?”� Afwachtend staart ze me aan.
Ze steekt boven me uit. Tijdens haar tirannie is ze opgesprongen om haar woorden kracht bij te zetten. Wachtend blijft ze naar me kijken. Is het echt de bedoeling dat ik antwoord?

Reacties: