FanFic.nl

[twilight verhaal] The past.

Hoofdstuk 2.

In eerste instantie geloofde ik het niet. Ik geloofde niet dat dit kon, dit waren legendes, mythes. Maar toen ik de dorst voelde en verlangde naar bloed wist ik dat het echt was. Ik was een monster geworden. ‘Je moet er niet zo naar kijken’ had Esmé me gerustgesteld. ‘Je kunt anders leven, net zoals ons. We drinken dierenbloed.’ Het idee klonk walgend, maar alles was beter dan mensenbloed ... ‘Waar denk je aan?’ vroeg Alice nieuwsgierig toen ik in de passagiersstoel van haar gele Porsche ging zitten. Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, maar Alice zag alles. Ik gooide mijn tas op de achterbank en slaakte een zucht. ‘Nou krijg ik nog een antwoord, of hoe zit dat?’ zei ze nijdig toen haar auto tot leven kwam. Ik glimlachte. ‘Ik hoop dat ze in Seattle de juiste kleren hebben die ik zoek’ loog ik. ‘Ik ben echt toe aan een paar nieuwe outfits.’ Alice grijnsde. ‘Ja dat is wel zo, over die nieuwe outfits. Want jou kledingstijl is …’ Ik wierp haar een boze blik toe en ze veranderde van onderwerp. ‘Ja, nou, ik weet heel veel leuke winkels in Seattle waar je zeker weten kunt slagen! Er is zo’n designer winkel in het centrum met leuke …’ Ik liet haar doorpraten zonder haar een keer te onderbreken toen ik mijn gedachten op de vrije gang liet gaan. Want waar ik eigenlijk over dacht mocht niemand weten. Ik moet er zelfs niet eens aan denken in Edward’s buurt, want dan zou hij het tegen de andere zeggen en me proberen te stoppen. En Alice kon zo zien als ik van plan was om weg te gaan. Zouden ze me daar stoppen? Of waren hun bang dat hun leven daar dan ook ten einde zou komen? Ik probeerde niet meer aan het onderwerp te denken waar ik aan wou denken, want Alice zou het zo in de gaten krijgen. Ik richtte me weer tot haar. ‘… Een soort lila met een blauwe tint, echt je gaat hem geweldig vinden. En als je hem niet wilt, koop ik hem wel voor je.’ Ik schudde m’n hoofd, geen idee waar ze het over had. ‘Alice, we hadden afgesproken dat í­k alles zelf ga kopen en jij niks voor mij betaalt. Het enige wat jij zou doen is advies geven, verder niets.’ Ze knikte, maar het was geen goedkeurende knik. In haar ogen stond een veelbelovende blik. ‘Alice..’ zuchtte ik. ‘Ik kon het niet laten’ mompelde ze. ‘Ik zag hem op internet staan en hij was zo mooi May, jij had hem vast ook niet kunnen weerstaan. Die kleur past perfect bij jou, echt je vind hem vast geweldig.’ Ik zuchtte. ‘Ik betaal je terug Alice, hoe duur dat ding ook was, ik betaal je terug.’ ‘Nee’ zei ze strak. ‘Ik bedoel, kom op May, ik mag je toch wel een cadeau geven? Gewoon, omdat je me vriendin bent.’ Ik wist dat ik haar niet meer kon tegen houden dus liet het maar gewoon gaan, toen ik me iets bedacht. ‘Hoe duur?’ vroeg ik nors. Ik wist wel honderd procent zeker dat zij meer geld aan dat kledingstuk had besteed dan dat ik had. ‘Een cadeau’ zei ze dit keer iets minder zelfverzekerd. ‘Hoe duur?’ gromde ik. Tot mijn verbazing parkeerde ze de auto. Ik keek uit het raam en zag de ingang van de stad. ‘Zijn we er nu al?’ Zonder mij een blik te werpen sprong ze de auto uit en sprintte naar de andere kant van de auto om de deur open te doen. Toen ik uit de auto stapte, begon ze me mee te trekken naar een klein winkeltje aan het einde van de straat. ‘Ik ben nog steeds boos op je’ snoof ik. Ze probeerde een grijns te onderdrukken. ‘Maar niet voor lang meer.’ We stonden voor de winkel toen ze glimlachte. ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg ze sarcastisch. Ik wou wat zeggen, maar ze had me al naar binnen getrokken. Er stond een vrouw met donkerbruin haar aan een soort lange balie verbaasd te kijken. ‘Kan ik jullie hebben?’ Alice glimlachte en de vrouw stopte even met adem halen. ‘De bestelling van Edward Cullen alsjeblieft’ vroeg Alice op een lieve toon. Edward? Wat had hij hier mee te maken? Alice zag mijn reactie. ‘Edward vond hem ook mooi, dus heeft hij meebetaalt’ fluisterde ze zo snel en zacht mogelijk dat de vrouw het niet kon horen. Als ik had kunnen blozen, had ik het gedaan. Als Edward in de buurt was probeerde ik m’n gedachtes in de plooi te houden, zodat hij niet zou weten dat ik hem … Alice begon me weer mee te trekken naar een andere kamer. Ik rukte mezelf los. ‘Ik kan zelf wel lopen’ snauwde ik. Alice klopte op mijn hoofd. ‘Niet zo boos May, je zult straks het gelukkigste meisje op aarde zijn alleen maar door mij.’ Geirriteerd liep ik achter Alice aan en stopte zodra zij ook stopte. We stonden in een donkere kamer. De vrouw knipte het licht aan en de donkere kamer verdween. Alice gilde een korte gil van opwinding. ‘Wat vind je ervan?’

Reacties: