FanFic.nl

[twilight verhaal] The past.

Hoofdstuk 3.

Alice had gelijk, de jurk was prachtig. Hij paste perfect en toen de vrouw hem in een doos legde, slikte ik. Alice begon te lachen. Zodra we de winkel uit waren was ik helemaal vergeten te kijken hoe duur hij was. Want hoe dan ook, ik zou hem terug gaan betalen.
We liepen naar de auto om de jurk in de auto te leggen en dan verder te gaan winkelen. Voorzichtig haalde ik de deksel van de doos omhoog en zag het bonnetje op mijn jurk liggen. Voor dat ik het wist had Alice hem eruit gepakt en hem verscheurd. Ze wierp me een waarschuwende blik toe.
‘Waag het niet aan Edward te vragen.’ Dat bracht me op een idee. Als we terug bij het huis waren zou ik Edward apart nemen en hem naar de prijs vragen. Ik grijnsde.
Zodra de doos in de auto lag pakte Alice mijn hand en we begonnen naar de ingang van de stad te lopen.

Alice parkeerde haar gele Porsche voor het huis en sprintte naar binnen. Zuchtend liep ik haar achterna, want ik wist precies wat ze wou. Ze vloog naar boven en ik hoorde haar tegen Rosalie een woord fluisteren wat mij bekend in de oren klonk. Een modeshow. Elke keer als Alice en ik hadden gewinkeld moest iedereen zien wat we hadden gekocht.
‘Alice’ kreunde ik naar boven. ‘Toe nou, ik ben dood op, kunnen we het niet één keer overslaan?’ Emmett begon te lachen.
‘Wat ben je ook een apart geval hé! Vampiers zijn nooit moe.’ Ik gromde naar hem en hij moest moeite doen om zijn grijns te onderdrukken. Ik begon naar buiten te lopen om de auto uit te laden, toen Edward opeens naast me stond. Ik stopte even met ademen toen ik zijn perfecte gezicht zag, zijn mooie bronskleurige haar en donker, gouden ogen. ‘Wat vond je van de jurk?’ vroeg hij terwijl zijn adem over mijn gezicht streelde. Ik probeerde me te concentreren op wat hij zei, want als ik dat niet deed zou ik over iets anders denken wat erg beschamend was. ‘Ik vond hem fantastisch, maar ik betaal je terug’ grijnsde ik terwijl ik de tassen uit de auto haalde.
‘May…’ zei hij. Als ik een hart had, was hij nu zeker weten twee keer zo hard gaan kloppen. Hij grinnikte. Shit, dat hoorde hij. ‘Het is een cadeau van ons May, weetje wat voor dag het vandaag is?’ Ik schudde m’n hoofd. Nadat ik veranderd was, had ik niet meer naar de datumtelling gekeken. Ik leefde toch voor eeuwig. Nou ja, dat voor eeuwig moest ik zelf nog bepalen. Hij beantwoorde zijn eigen vraag: ’25 mei.’ Het drong niet echt tot me door en hij merkte het. ‘Ik zal je helpen. 25 mei 1990.’
‘Oh, mijn verjaardag.’ Ik zuchtte bij die gedachte, ik zou toch nooit ouder worden dan 16. En toen gebeurde er iets waar ik lang op wachtte. Nou ja, het was niet precies wat ik in gedachten had, maar het voelde toch wel aangenaam. Edward boog zich voor over en drukte zijn lippen zachtjes tegen mijn wang. ‘Gefeliciteerd’ zei hij toen hij me daarna een knuffel gaf. Ondanks hij zo koud was voelde hij warm aan. Of misschien was ik de persoon die warm was. Toen hij me weer los liet begon hij te lachen. ‘Wat ben je koppig, May.’ Ik snapte er niks van.
‘Wat?’ vroeg ik. En toen bedacht ik me dat ik aan iets dacht nadat hij me een knuffel had gegeven. Dat ik Alice en hem alsnog zou gaan terug betalen, ook al was het een verjaardagscadeau. Hij gaf me een vriendschappelijke duw en pakte daarna de tassen uit mijn handen.
‘Ik kan niet wachten op de modeshow’ glimlachte hij terwijl hij naar binnen liep.

Reacties: